Καὶ ὁ κόσμος συνέχιζε τὴ ροή του

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))


«....Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου ὑπῆρχε, ἐντούτοις ἀρκετός κίνδυνος. Ἑπομένως, ἡ αἴσθηση ὅτι ἤμασταν πράγματι στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ ἦταν πολὺ δυνατή. Προχωρούσαμε σὲ ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς ἀνακαλύψεις: πὼς ὁ ἐαυτός μας δὲν ἦταν τελικὰ καὶ τόσο ὑπέροχος, πὼς ὑπάρχουν πολὺ πιὸ σημαντικὰ πράγματα ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου, πὼς ὑπάρχουν διαφορετικὰ ἐπίπεδα σὲ ὅλα τὰ γεγονότα. Ὑπάρχει ἕνα ἐπίπεδο στὸ ὁποῖο ζεῖς καὶ φοβᾶσαι καὶ κυριεύεσαι ἀπὸ ἄλλα συναισθήματα καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ ὑπάρχουν δύο ἄλλα ἐπίπεδα: πάνω ἀπὸ ἐσένα εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ὅραμά Του γιὰ τὴν ἱστορία, καὶ κάτω ἀπὸ αὐτὸ ἡ ζωὴ συνεχίζεται μὲ ἀπαρατήρητα γεγονότα συνδεδεμένα μὲ τὴν ὕπαρξή σου.


Κάποια φορὰ ἤμουν ξαπλωμένος μπρούμυτα στὸ γρασίδι, ἐνῶ ἀπὸ πάνω μου σφύριζαν ριπές ἀπὸ αὐτόματα ὅπλα. Στὴν ἀρχὴ πίεζα μὲ δύναμη τὸ κορμί μου στὸ ἔδαφος. Στὴ συνέχεια κουράστηκα νὰ εἶμαι τόσο πολὺ σφιγμένος καὶ ἄρχισα νὰ κοιτάω γύρω μου: τὸ γρασίδι ἦταν πράσινο, ὁ οὐρανός γαλάζιος καὶ δύο μυρμήγκια σέρνονταν, τραβώντας ἕνα κομμάτι ἄχυρο. Καὶ ἔγινε τότε τόσο ξεκάθαρο! Ἐγὼ ἤμουν ἐκεῖ, ξαπλωμένος καὶ φοβισμένος ἀπὸ τοὺς πυροβολισμούς, ἐνῶ ἡ ζωὴ συνεχιζόταν, τὸ γρασίδι ἦταν πράσινο, τὰ μυρμήγκια σέρνονταν τριγύρω. Καὶ ὁ κόσμος συνέχιζε τὴ ροή του. Στὴν πραγματικότητα, ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἀσχέτιστος μαζί του καὶ συνάμα κάνει τὰ πράγματα χειρότερα».

http://www.agiazoni.gr/article.php?id=88900861233978446377