Διαβάζοντας διάφορα κείμενα των(αγαπημένων μου) Πατέρων της Ερήμου αλλά και άλλων Πατέρων και συγκρίνοντάς τα με κείμενα συγχρόνων εκκλησιαστικών συγγραφέων(π.Λεβ Ζιλέ,π.Άντονυ Μπλουμ αλλά και Ελλήνων όπως ο π.Βασίλειος Θερμός,ο π.Φιλόθεος Φάρος,ο Μεσογαίας Νικόλαος και άλλοι)διαπίστωσα κάτι που αρχικά φαντάζει λεπτομέρεια αλλά ίσως να κρύβει πολλά περισσότερα.
Οι Πατέρες,λοιπόν,όταν γράφουν ή μιλάνε για τη ζωή που ακολουθεί ο πιστός την παρομοιάζουν είτε με αγώνισμα,αρκετά συχνά με πάλη ή πυγμαχία,είτε με τη στρατιωτική ζωή.Πολλές οι αναφορές σε χτυπήματα,βέλη,προπόνηση,εκπαίδευση,θάρρος κλπ.
Αντίθετα στους πιο σύγχρονους συγγραφείς οι αναφορές αυτές λιγοστεύουν και τελικά σπανίζουν.Νομίζω ότι το πιο σύγχρονο κείμενο που έχω διαβάσει και περιέχει παραλληλισμό της ζωής του χριστιανού με τη στρατιωτική είναι ένα της αγίας Μαρίας Σκομπτσόβα.Κάτι ανάλογο γίνεται και στα κηρύγματα.Σπανίζουν τέτοιου είδους αναφορές.Έχουν αντικατασταθεί από,λίγο ή πολύ,αφηρημένες αναφορές στην αγάπη του Θεού,που εν πάση περιπτώσει θα καλύψει όλα τα κενά μας.Προφανώς αυτό ισχύει αλλά όχι χωρίς την επίπονη προσπάθειά μας.
Αυτή η αλλαγή ορολογίας όμως είχε ένα πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα.Χάθηκε η μαχητικότητα,η εσωτερική ορμή του χριστιανού.Και όταν γράφω για μαχητικότητα και ορμή δεν εννοώ τους χαζούς που πήγαιναν κι έσκιζαν τα πανιά στους κινηματογράφους,ούτε αυτούς που διαδήλωναν παρέα με χρυσαυγίτες ούτε και Μητροπολίτες που καταριούνται.Εννοώ αυτούς που έχουν το θάρρος να ομολογήσουν την πίστη τους χωρίς να φοβούνται μην φανούν γελοίοι στον περίγυρό τους,αυτούς που ζουν ηθελημένα χωρίς πολυτέλειες,αυτούς που υπερασπίζονται τους αδικημένους και περιθωριοποιημένους γιατί στο πρόσωπό του κάθε αδικημένου βλέπουν τον ίδιο τον Χριστό.
Αυτό είναι και ένα από τα ζητούμενα,νομίζω,σήμερα για τους Χριστιανούς.Να βρουν αυτή την εσωτερική μαχητικότητα.Αυτή που γέννησε Μάρτυρες,Ομολογητές,Ασκητές.Άλλωστε όποιος δεν μάχεται,εξαφανίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου