Αστικοί ρύποι

 

Φέτος η Αθήνα δεν άδειασε, μάλλον να το πω πιο αισιόδοξα, άδειασε λιγότερο από τις άλλες φορές. Και πέρσι είχε κρατήσει κόσμο αλλά φέτος ακόμα περισσότερο. 

Που σημαίνει ότι ακούω πιο συχνά απ' όσο θα έπρεπε αυτοκίνητα αι -τα αχώνευτα- μηχανάκια να περνάνε κάθε τρεις και λίγο από τη γειτονιά. Πέρα από τις φωνές ανθρώπων που μου θυμίζουν γιατί όταν γεράσω θέλω να αποσυρθώ σε κάποιο βουνό που να μην υπάρχει άνθρωπος ή κάποια από αυτές τις μηχανές που με εκνευρίζουν με τη φασαρία και τα καυσαέριά τους. 

Και νομίζω πως η κυβέρνηση κάνει πολύ καλή δουλειά προς την κατεύθυνση αυτή. Είτε θα μας εξαφανίσει, είτε δε θα μπορούμε να κινήσουμε -αυτοί που έχουν, εγώ δεν έχω- τα οχήματα, είτε θα πάρουμε όλοι τα βουνά. Μόνο που θα είναι δύσκολο να μένεις κάτω από ανεμογεννήτρια. Οι οποίες τα επόμενα χρόνια αναμένεται να γίνουν το σήμα κατατεθέν της χώρας. Αν υπάρχει χώρα. 

Βέβαια, από τη στιγμή που οι περισσότεροι πολίτες -ο Θεός να τους κάνει- αυτής της ρημάδας της περιοχής ενοχλούνται περισσότερο από τα γαβγίσματα των σκύλων και τις κουτσουλιές των περιστεριών παρά από τις μηχανές των τετράτροχων και δίκυκλων, γιατί να μη γίνουν και οι ανεμογεννήτριες περισσότερες από τα δέντρα; 

Στο κάτω κάτω, ποιος νοιάζεται για τις παραλίες που είναι χτισμένες σε ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα; Ανάπτυξη θέμε. Έτσι δεν είναι; Αυτή κιόλας την ανάπτυξη. Τι να τα κάνεις τα πάρκα και τα δάση αν δε μπορείς να χτίσεις σπίτια και ξενοδοχεία να έρθουν οι ζητούντες golden visa να επενδύσουν;

Και μια που έγραψα τα αντιπολιτευτικά μου πάλι, να γράψω και κάτι ακόμα. Με ρώτησαν πότε θα σταματήσω να γράφω αυτά τα αριστερίστικα(δεν είμαι αριστερός, δεν τους συμπαθώ καν, το ξαναγράφω). Είναι απλό. Όταν θα περπατήσω ξανά από Ομόνοια ως Σύνταγμα και δε δω κανέναν άστεγο να κοιμάται στον δρόμο. Τότε, θα πάψω να γράφω τα οικο-αναρχικά μου. Γιατί τέτοιος είμαι. 

Satan...Trial By Fire

 

Βαδίζοντας επί των υδάτων

  

Στη σημερινή περικοπή, ο Ιησούς βαδίζει πάνω στην ταραγμένη λίμνη. Ο Πέτρος, ενθουσιώδης όπως πάντα ζητά από τον Χριστό να τον καλέσει ώστε να περπατήσει κι αυτός πάνω στο νερό. Και πράγματι το κάνει για λίγο. Τα κύματα όμως τον τρομάζουν και ζητά από τον Χριστό να τον σώσει. Όπως και γίνεται.

Ο ενθουσιασμός είναι καλός. Είναι μια κινητήριος δύναμη που μας ωθεί να κάνουμε πράγματα που σε άλλη περίπτωση δεν θα τολμούσαμε. Όμως όταν μόνο αυτός μας ωθεί, όταν δεν βάζουμε το μυαλό μας να σκεφτεί και κυρίως όταν δεν προετοιμάζουμε την καρδιά μας, ο ενθουσιασμός αυτός αποδεικνύεται πρόβλημα. Γιατί εξανεμίζεται και μένουμε να πνιγόμαστε, όχι στα ταραγμένα νερά της καθημερινότητας αλλά σε μια κουταλιά νερό. 

Πριν ξεκινήσουμε οτιδήποτε —στην πίστη, στην κοινωνία, στην εργασία, ακόμη και στην πολιτική— χρειάζεται να οπλιστούμε: με θάρρος που μας δίνει δύναμη, με υπομονή που μας ριζώνει, και με αγάπη που τα ενώνει και τα δύο. Θάρρος χωρίς αγάπη γίνεται σκληρότητα· υπομονή χωρίς αγάπη γίνεται αδράνεια· μόνο η αγάπη τα δένει σε σύνολο ζωοποιό.

Αυτό είναι ένα σημείο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής που πρέπει να δούμε, πίσω από το εντυπωσιακό του βαδίσματος στο νερό. Πώς θα αποφύγουμε να γίνουμε ζηλωτές χωρίς επίγνωση, ενθουσιώδεις χωρίς προετοιμασία, θρησκευόμενοι χωρίς πίστη. Και πώς θα αποφύγουμε να πνιγούμε στα νερά της οργής, της παρόρμησης και της αναπόφευκτης δειλίας που τα ακολουθεί

Def Leppard - Wasted

 

Κάποιος

 

Κάποτε συζητούσα με κάποιον παπά και μου είπε: "δεν καταλαβαίνουν μερικοί πως έγιναν κάποιοι επειδή τους χειροτόνησε η Εκκλησία". Τώρα, σε αυτό που είπε δεν είχε άδικο. Αλλά προφανώς και έχω μια ένσταση. 

Δε ξέρω τι σημαίνει γίνομαι κάποιος. Τι είναι ο κάποιος; Αυτός που δεξιώνεται σε κάποιο πανηγύρι υπουργούς και βουλευτές; Αυτός που του υποκλίνονται οι άνθρωποι λόγω σχήματος; Τι σε κάνει κάποιο; Οι γνωριμίες, ο σεβασμός που μοιάζει με φόβο; Αν αυτό εννοούμε ως κάποιος τότε, η Εκκλησία μάλλον κακό έκανε σε αυτούς που χειροτόνησε. 

Θα γράψω κάτι, με αρκετή δόση κεκαλυμμένης υπερηφάνειας. Κάποτε σε μια ενορία που ήμουν, ήρθε ο υποψήφιος δήμαρχος, ο οποίος ξέραμε όλοι ότι θα είναι και ο επόμενος δήμαρχος. Ήρθε λοιπόν στην εκκλησία και θέλησε να με χαιρετίσει. Ταυτόχρονα ήρθε και μια κοπέλα από ξένη χώρα, η οποία είχε κάποιο πρόβλημα με τα χαρτιά της και ψάχναμε να βρούμε κάποια άκρη. Ε, αφού χαιρέτισα τον μελλοντικό δήμαρχο, του είπα πως χάρηκα για τη γνωριμία, γύρισε στη κοπέλα και τη ρώτησα πώς τα πήγαινε με τα χαρτιά; Είδα πως παραξενεύτηκε ο δήμαρχος αφού θεώρησε ότι θα έπιανα περισσότερη κουβέντα μαζί του και όχι να τον αφήσω για μια ξένη. 

Μπορώ ακόμα να πω πως ο σεβασμός για εμένα δεν έχει μορφή υπόκλισης αλλά μορφή αγκαλιάς. Τι να την κάνεις την υπόκλιση; Δε κρύβει αγάπη μέσα του αυτό το πράγμα, φόβο μπορεί να κρύβει. Αγάπη όχι. Ακόμα και το χειροφίλημα, είναι είτε προϊόν μιας μακραίωνης παράδοσης, η οποία πάλι έναν φόβο κρύβει, ίσως μεταφυσικό, αλλά φόβο. Ενώ η αγκαλιά είναι πιο κοντά στη χριστιανική αγάπη, στον Κύριο που αποκαλεί φίλους τους μαθητές Του. 

Τελικά αισθάνομαι πού καλύτερα όταν με χαιρετούν στο δρόμο άστεγοι, ναρκομανής και περιφερόμενοι -δύσκολοι άνθρωποι όλοι αυτοί, μην έχουμε αυταπάτες- παρά μεγαλοπάράγοντες του τόπου...

Το θέμα δεν είναι να γίνουμε "κάποιοι", όπως το εννοεί η κοσμική ορολογία, το θέμα είναι να γίνουμε αυτοί που ο Χριστός θέλει να γίνουμε. 

Δεν ήταν αστείο το σημερινό κείμενο αν και ήθελα να βγει έτσι αλλά νομίζω πως είναι καλό. Αυτά και για σήμερα.

Saracen - Ready to Fly

 

Το "φεγγάρι του οξύρρυγχου"

 Ένα από τα "κλου" (αλήθεια χρησιμοποιεί κανείς ακόμα αυτή την έκφραση; ) του Αυγούστου -εκτός από τα βλακώδη και κακόφωνα πανηγύρια και τις φωτογραφίες από τις υπέροχες διακοπές- είναι η πανσέληνος. Και επειδή δε μας έφταναν οι χαζοί που όταν έχει πανσέληνο ενθουσιάζονται λες και θα μεταμορφωθούν σε λυκανθρώπους και θα κυνηγάνε ελάφια στο δάσος, έχουμε και του πιο μοντέρνους οι οποίοι θεωρούν πως έχον ιερό χρέος να μας ενημερώσουν και για όλες τις ηλίθιες ονομασίες που δίνουν στην πανσέληνο διάφοροι λαοί, οι οποίοι στην πραγματικότητα “παραδόξως” είναι πάντα οι Αμερικάνοι – αυτοί που τρέφονται με wi-fi και Tik Tok.

Ο επερχόμενος φωτεινός δίσκος ονομάζεται "φεγγάρι του οξύρρυγχου" γιατί σε κάποια λίμνη στις ΗΠΑ παλιά είχε πολλούς τέτοιους. Και γιατί πρέπει εμείς εδώ πέρα που νομίζω δεν έχουμε καν οξύρρυγχους να λέμε την Πανσέληνο του Αυγούστου με αυτή την ονομασία; Γιατί -όπως έλεγε και ο Τζιμάκος- ο καθένας μας θέλει να ζήσει σαν Αμερικάνος μα του αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος. Και μετά μας φταίνε οι άλλοι και όχι ότι είμαστε εντελώς βλάκες. 

Και άντε να ανοίξουν οι αρχαιολογικοί χώροι βραδιάτικα και άντε να ξεχυθούμε στους δρόμους και τα σοκάκια για να δούμε την Πανσέληνο του Αυγούστου που ανάθεμα κι αν ξέρω τι διαφορά έχει από τις υπόλοιπες πέρα από τα ονοματάκια που μας μάθανε -κι εμείς φυσικά τρέξαμε να το παπαγαλίσουμε. Δε λέω. Ωραία είναι όταν έχει πανσέληνο, βλέπεις και που πατάς σε τίποτα σκοτεινά δρομάκια και αποφεύγεις τα περιττώματα από γάτες, σκύλους και ανθρώπους αλλά ως εκεί. Δε θα βγάλουμε τρίχωμα και δόντια κι από πάνω. 

Εντάξει, αφού γκρίνιαξα και για την Πανσέληνο νομίζω ότι είμαι έτοιμος για το μεγάλο βήμα. Να γκρινιάξω και για τον ήλιο κάποια στιγμή. Καλή σας ημέρα...δε σας λέω γιατί μπορεί να μη σας πάει καλά και να εκτεθώ!

Raven - To the Limit/To the Top

 

Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος

 

Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος είναι μία γιορτή σημαντική. Όχι επειδή είναι μία από τις δεσποτικές εορτές αλλά επειδή το μήνυμα που φέρει είναι σημαντικό. Και δυστυχώς συχνά παραβλέπεται. Και θεωρώ πως δεν παραβλέπεται τυχαία.

Πολλοί θεολόγοι, μιλώντας για την γιορτή τούτη μιλούν αποκλειστικά για τη θέαση του Θαβωρειου Φωτός. Και όχι άδικα. Πρόκειται για ένα απίστευτα σημαντικό πνευματικό γεγονός.

Όμως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε εντελώς την άλλη πτυχή. Μαζί με τον Χριστό, μεταμορφώθηκε όλο το περιβάλλον γύρω Του. Από τα ρούχα που φορούσε μέχρι και τις πέτρες του όρους Θαβώρ. Μεταμορφώθηκε κάθε ύλη δηλαδή. Και αυτό αποκαλύπτει πολλά για εμάς τους Χριστιανούς.

Έργο μας δεν είναι μόνο η ατομική, εσωτερική μεταμορφωση. Έργο μας είναι να μεταμορφωσουμε τον κόσμο. Τις ανθρώπινες σχέσεις, τους κοινωνικούς θεσμούς, την επαφή με το περιβάλλον. Ειδικά το τελευταίο, τη φύση, οφείλουμε να την αντιμετωπίζουμε ως κάτι ιερό. Ως ένα δώρο που μας έδωσε ο Θεός με την υποχρέωση να τη μεταμορφωσουμε όπως ο Κύριος μεταμόρφωσε το όρος Θαβώρ με το φώς Του.

Και μη ξεχνάμε πως όταν ο Πέτρος είπε στον Ιησού να φτιάξει σκηνές και να μείνουν εκεί, ο Χριστός δεν απάντησε καν. Τόσο ανόητη θεώρησε την ιδέα του οποιουδήποτε δήθεν πνευματικού αναχωρητισμου.

Όσοι θέλουμε να λεγόμαστε χριστιανοί έχουμε ένα καθήκον. Να μετάσχουμε του Θαβωρειου Φωτός της Μεταμορφώσεως. Όχι όμως ως ένα πνευματικό μυστικό γεγονός. Αλλά με το φως αυτό να μεταμορφωσουμε ολόκληρο τον κόσμο. Να κάνουμε τούτη τη γη, Βασίλειο του Θεού. Όπως Αυτός το ζητά και όχι όπως εμείς το φανταζόμαστε ή το θέλουμε.

Ήττα

Θυμάμαι σαν ήμασταν νιοι και νιες, ήμασταν χωρισμένοι σε δύο ομάδες ανθρώπων. Σε εκείνους που ήθελαν να πιάσουν την καλή και σε εκείνους που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο. Ήμουν στη δεύτερη ομάδα. Και μου έκανε εντύπωση ο κυνισμός -με τη σύγχρονη έννοια όχι τη φιλοσοφική- εκείνων που απάρτιζαν τη πρώτη ομάδα. 

Νομίζω πως τελικά,  είμαι τώρα πια σε μια ηλικία τέτοια και έχω φτάσει στην απαραίτητη ωριμότητα ώστε να παραδεχτώ πως η πρώτη ομάδα είχε δίκιο. Εμείς, η δεύτερη ομάδα, ούτε τον κόσμο αλλάξαμε ούτε δώσαμε την απαραίτητη σημασία στην δική μας ευδαιμονία. Κάναμε τελικά μια τρύπα στο νερό. 

Ίσως τελικά αυτό να εξηγεί και την κατάσταση στη χώρα γενικά. Όσοι ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο ηττήθηκαν ενώ εκείνοι που ήθελαν τη δική τους ευμάρεια προσαρμόζονται σε οποιοδήποτε σύστημα προκειμένου να το πετύχουν. 

Και όταν τα χρόνια περνάνε, αυτή η ήττα αρχίζει και βαραίνει περισσότερο. Και δεν υπάρχει πια χρόνος για συνθηκολόγηση. Μόνο για παράδοση. Είναι όμως η παράδοση επιλογή;

Όχι. Όσο υπάρχει έστω μια σταγόνα μπύρας που κυλάει σε κάποια pub ή όσο υπάρχουν άνθρωποι που ακούνε Saxon και Motorhead πίνοντας Jack Daniels, δε θα παραδοθούμε! Θα συνεχίσουμε σαν άλλοι Δον Κιχώτες να εφορμούμε σε ανεμόμυλους για να σώσουμε τη Δουλτσινέα(έτσι την έλεγαν; Δε θυμάμαι) κι ας μη το γνωρίζει ότι κινδυνεύει. 

Και όταν πεθάνουμε με το καλό θα μπορέσουμε να πούμε λίγο πριν ξεψυχήσουμε πως μπορεί να αποτύχαμε αλλά -που να πάρει!- προσπαθήσαμε για κάτι καλύτερο από το τομάρι μας!

Angel Witch - Angel Witch

 

Χαλαρωτικό κείμενο

 

Όπως και να το κάνουμε, ο Αύγουστος είναι ο μήνας της χαλάρωσης. Είναι ο μήνας των διακοπών, όπου οι κάτοικοι των πόλεων ορμάνε σαν ακρίδες σε νησιά και παραλιακά ή και ορεινά μέρη όπου οι ντόπιοι τους υποδέχονται με τη γνωστή ελληνική φιλοξενία, το αστείρευτο ελληνικό κουτσομπολιό και τα λαχταριστά μπαγιάτικα προϊόντα που θα πουλήσουν ως φρέσκα και πρώτης ποιότητας. 

Είναι ο μήνας των πανηγυριών στα οποία συναντάται -όπως έχω ξαναγράψει - αυτή η θεσπέσια και σπάνια κακοφωνία κλαρίνων, ζουρνάδων, νταουλιών και φωνασκιών. Και από κάτω οι ορδές των μελλοντικών μεθυσμένων που βγάζουν προς τα έξω την ελληνική ψυχή τους. 

Είναι και ο μήνας που αδειάζουν οι πόλεις και που όσοι μένουν πίσω αμφιταλαντεύονται -προσπαθώντας να καταπιούν το γεγονός πως μείναν πίσω- για το αν ζουν σε έναν παράδεισο πια ή σε σκηνή από το Walking Dead όπου ανά πάσα στιγμή θα ορμήξουν τίποτα ζόμπι από το παρακάτω στενό. 

Τον μήνα τούτο, η Βουλή βρίσκεται στα καλύτερά της! Είναι ο μήνας που πραγματικά μετατρέπεται σε ναό της δημοκρατίας. Είναι ο μήνας που δεν περνάνε ύποπτα νομοσχέδια, δε γίνονται περίεργα αλισβερίσια και παιχνίδια. Είναι η εποχή που μένει κλειστή. 

Κλειστά δε μένουν τα σούπερ μάρκετ τα οποία λίγο πολύ δεν είναι εργασιακοί χώροι αλλά γαλέρες της στεριάς και μόνο τα φαστ φουντ και τα τουριστικά τα συναγωνίζονται. 

Τέλος τον μήνα τούτον έχουμε ακόμα εκπτώσεις. Οι οποίες εκπτώσεις στην Ελλάδα έχουν ένα μοναδικό και υπέροχο χαρακτηριστικό. Ψωνίζεις κάτι με 25% έκπτωση -για παράδειγμα- στην ίδια ακριβώς τιμή που είχε και πριν τις εκπτώσεις. Και πάντα ακριβότερο από τη προηγούμενη χρονιά. 

Ξέχασα! Είναι και ο μήνας των περισσότερων σέλφι! Από παραλίες, από βουνά, από χώρες μακρινές και εξωτικές από κοντινά θέρετρα, όλοι μα όλοι κοτσάρουν τη μάπα τους σε μια ανάρτηση ή ιστορία και το fb φροντίζει γιατί να μας ενημερώσει ξανά και ξανά μέχρι να κάνουμε ένα λάικ, να βάλουμε μια καρδούλα, ένα σκατάκι κίτρινο που αγκαλιάζει μια καρδιά. Και αν δεν πατήσουμε το πολυπόθητο κουμπί έρχεται το μήνυμα. "Γιατί δε μου έκανες λάικ που ήμουν με τον μπατζανάκη της κουμπάρας μου στο εξοχικό  στην Άνω Μέσα Τραχανοπλαγιά ή στο σούπερ γουάου μπιτς μπαρ της νήσου Ψαρού, Οι Καραβόσκυλοι;". Και φυσικά αν η απάντηση μοιάζει με τη δική μου και έχει τη μορφή "γιατί χέστηκα" αρχίζουν οι παρεξηγήσεις καθώς είμαστε και λαός εύθικτος και τόσο ευγενής που δεν ανεχόμαστε την αγένεια -του άλλου- καθόλου. 

Ο Αύγουστος είναι ένας μήνας θαύμα! Ένας μήνας μούρλια και κυρίως ένας μήνας χαλάρωσης και ηρεμίας. Ξεκούρασης και περισυλλογής. Επανάκτησης δυνάμεων και καταλλαγής. Ένας μήνας διαφορετικός. Ένας μήνας και όχι δυο! Καλό καλοκαίρι. Ελληνικό, παραδοσιακό, ονειρεμένο...

Guns 'n' Roses - Patience

 

Το μοίρασμα των λιγοστών

 

Η σημερινή περικοπή μας διηγείται το θαύμα των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων. Το θαύμα...Δεν είναι όμως το θαύμα αυτό που συνήθως νομίζουμε αλλά κάτι πολύ πιο σημαντικό, το οποίο είναι μπροστά στα μάτια μας αλλά εμείς συνεχίζουμε να το αγνοούμε. 

Το θαύμα λοιπόν, δεν είναι ο πολλαπλασιασμός των λιγοστών τροφίμων και ο χορτασμός με αυτά τόσων χιλιάδων ανθρώπων. Αυτό δεν ήταν το θαύμα. Ήταν το φυσικό επακόλουθο. 

Το θαύμα είναι ότι δέχτηκαν οι μαθητές του Ιησού να μοιραστούν τα λιγοστά τους τρόφιμα με όλον τον κόσμο. Και ότι ο κόσμος, όλο αυτό το πλήθος παρέμεινε στη θέση του περιμένοντας να μοιραστεί αυτά τα ελάχιστα που υπήρχαν. 

Το θαύμα τελικά ήταν το μοίρασμα. Και εκεί βρίσκεται η ουσία. Στην κοινότητα. Σε αυτή που μοιράζεται τα λίγα που έχει. Που φροντίζει τα μέλη της ανάλογα με τις ανάγκες τους. Που δεν ξεχωρίζει κάποιους που θα φάνε περισσότερο και κάποιους που θα φάνε λιγότερο. Γιατί η βάση αυτής της κοινότητας δεν είναι η δικαιοσύνη ή η ισοτιμία. Είναι η αγάπη. Η αγάπη δίνει ανάλογα με τις ανάγκες και όχι με κάποιο άλλο δίκαιο τρόπο υπολογισμού. 

Αυτό τον τρόπο μοιράσματος διατήρησαν οι Απόστολοι και στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες. Και αν και εξαιτίας ιστορικών και κοινωνικών εξελίξεων χάθηκε αυτός ο τρόπος ζωής, ίσως θα πρέπει, όσο ο κόσμος μας βουλιάζει σε μια αφάνταστη βαρβαρότητα, σε έναν ατομισμό και έναν ηδονισμό άνευ προηγουμένου, να αναστήσουμε εκείνο το κοινοτικό χριστιανικό πνεύμα και να κάνουμε ξανά ανθρώπινο αυτόν εδώ τον κόσμο. Αμήν. 

Snowy White - Midnight Blues