Μάκαριοι οι ταπεινοί...

                                

Ένα από τα θέματα που συναντώ όταν μπλέκω σε συζητήσεις είτε στο διαδίκτυο(το οποίο είναι πάντως αναξιόπιστο αφού κάποιος μπορεί να έχει φτιάξει καμιά δεκαριά προφίλ και να συζητάει μόνος του)είναι η δυσκολία αποδοχής από πολλούς που θεωρούν εαυτούς έξυπνότερους από τους υπόλοιπους διαφόρων,σημαντικών ή ασήμαντων, στοιχείων της Ορθόδοξης πίστης αλλά και της εκκλησιαστικής ζωής.


Είναι αξιοπρόσεκτο το πως είναι δομημένα τα πράγματα στην Εκκλησία ώστε οι υπερήφανοι να αυτοαποβάλλονται,χωρίς να υπάρξει καν αφορισμός ή κάποια καταδίκη.Να σας δώσω ένα παράδειγμα.Η ψαλτική.Φοβερή κατάσταση!Ας έχεις την καλύτερη φωνή του κόσμου.Μόλις θα προσπαθήσεις να αναδείξεις τον εαυτό σου και τη φωνή σου,αμέσως η βυζαντινή μουσική το μετατρέπει σε κάτι σαν αμανέ.Και μπορεί ο Μητροπολίτης να σου δίνει συγχαρητήρια(θα το πιάσω και αυτό το θέμα κάποτε)αλλά ο λαός από κάτω ενοχλείται και κάνει τα ανάλογα σχόλια.Και αυτό γίνεται και με μεγάλους ψάλτες.

Το ίδιο και με τη ζωή και τη διδασκαλία του Χριστού.Δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι της ζωής Του που να μην μπορεί να αμφισβητηθεί αν το προσεγγίσουμε μόνο με το "φοβερά έξυπνο μυαλό μας".Ποιος θα μπορούσε λογικά να πιστέψει ότι η Παρθένος συνέλαβε θαυματουργικά και δεν σκαρφίστηκε μια απίστευτη ιστορία για να γλιτώσει τον λιθοβολισμό;Ποιος δεν θα θεωρούσε ότι το σώμα του Κυρίου εκλάπηκε από μαθητές Του ώστε να παρουσιαστεί σαν αναστημένο;Ποιος θα θεωρούσε τις παραβολές Του και τις διδασκαλίες Του(απλές στην πραγματικότητα σε σχέση με άλλες φιλοσοφικές διδασκαλίες της εποχής ή και παλαιότερες)σαν λόγια ενός Θεού και όχι ενός νομάδα δασκάλου;

Δείτε τις ζωές των αγίων.Ακόμα και οι πιο μεγάλοι επιστήμονες ανάμεσά τους υπέταξαν τις γνώσεις τους μπροστά στο Ευαγγέλιο.Ο όσιος  Παϊσιος Βελιτσκόφσκι,για παράδειγμα,αν και είχε τεράστιες θεολογικές γνώσεις και θα μπορούσε να γράψει και πρωτότυπα έργα(όπως κάνουν σήμερα διάφοροι με λιγότερα,αναλογικά,προσόντα)εντούτοις σε ό,τι έγραψε έμεινε πιστός στις διδασκαλίες των προηγούμενων Πατέρων.

Ας έρθουμε στη σημερινή εποχή.Υπάρχουν κληρικοί και ακαδημαϊκοί θεολόγοι,οι οποίοι λόγω των σπουδών τους(στην ιατρική,τη νομική κλπ οι πρώτοι στα διάφορα μεταπτυχιακά κλπ οι δεύτεροι)θεωρούν ότι αυτοί και μόνο αυτοί έχουν ανακαλύψει φοβερές αλήθειες που ακόμα και οι Πατέρες δεν κατάφεραν να ανακαλύψουν(για παράδειγμα η ανάγνωση εκφώνως των ευχών,η κατάργηση του ράσου και άλλες αλλαγές οι οποίες ουσιαστικά οδηγούν στη απομάκρυνση του μυστικού κομματιού της λατρείας και ζωής και της ενίσχυσης του διανοητικού).Ομοίως συναντάμε διάφορες καταστάσεις στους πιστούς οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι "ημίπιστοι",μισοπιστεύουν δηλαδή,αλλά αυτοί δικαιολογούνται αφού αυτά ακούνε από εμάς.

Ο δυσκολότερος εχθρός είναι η υπερηφάνεια μας.Δεν νικιέται εύκολα.Προτιμούμε να μας βγάλουν το δόντι χωρίς αναισθησία παρά να ταπεινωθούμε.Και ειδικά σε μια εποχή που επικρατεί η λογικοκρατία(στην Ελλάδα,στον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο αυτό έχει αλλάξει)και αναμιγνύεται με την αρχοντοχωριατιά που μας διακρίνει και μας οδηγεί σε διαγωνισμό εξυπνακισμού και ξιπασιάς,η υπερηφάνεια είναι σχεδόν ανίκητη.Και μέσα σε όλα αυτά έχουμε τον Κλήρο να στελεχώνεται από ανθρώπους που  στη καλύτερη περίπτωση είναι ακατάλληλοι και στη χειρότερη επικίνδυνοι.

Όπλο μας δεν είναι το φοβερά έξυπνο μυαλό μας.Όπλο μας είναι η αγάπη του Θεού και η ταπείνωσή μας μπροστά Του.Όπως οι Μάγοι,οι τρεις αυτοί σοφοί προσκύνησαν τον νεογέννητο Χριστό.Όπως οι φτωχοί βοσκοί.Ενώ στα παλάτια και τα εργαστήρια εκείνης της εποχής επικρατούσε μαύρο σκοτάδι.