Φάουστ

 

Από όλους τους ευρωπαϊκούς θρύλους, εκείνους που αν δεν γεννήθηκαν τουλάχιστον αναπτύχθηκαν, διαδόθηκαν και γιγαντώθηκαν από τις πένες των ρομαντικών συγγραφέων, αυτός που με γοήτευε περισσότερο ήταν ο Φαουστικός θρύλος. Αυτός στον οποίο ο καταραμένος ήρωας πουλά τη ψυχή του στον διάβολο με αντάλλαγμα την υποστήριξη του τελευταίου και την συνδρομή στην κατάκτηση όλων όσων επιθυμεί ο άνθρωπος. Φυσικά εδώ δεν πρόκειται να κάνω πλήρη ανάλυση του θρύλου και όλων των παραμέτρων του. Θα σταθώ στην πιο επιφανειακή ίσως αλλά και πιο ισχυρή εικόνα. Την συναλλαγή με τον διάβολο, τη σύναψη συμφωνίας μαζί του. Με τον γεννήτορα του ψεύδους και της απάτης, ε; Τι είναι αυτό που μπορεί να επιθυμήσει ένας άνθρωπος τόσο πολύ ώστε να αποτολμήσει μια τέτοια συμφωνία; Μια συμφωνία, η οποία έχει το μέγιστο αντίτιμο, το οποίο είναι αιώνιο, με κέρδος όχι μόνο εφήμερο αλλά και αμφίβολο τελικά αφού ο Εωσφόρος δε θα έχανε τη παραμικρή ευκαιρία για να εξαπατήσει τον άνθρωπο. Και ασχολούμαι επίτηδες με την πιο κυριολεκτική όψη του θρύλου αφού σε αυτή, δεν υπάρχει κάποια δικαιολογία. Δεν μπορεί κάποιος να πει πως ο άνθρωπος δεν πιστεύει στην αιωνιότητα, τη μετά θάνατον ζωή ή στον Θεό αφού η ίδια η παρουσία του διαβόλου επιβεβαιώνει όλα ετούτα. Και αυτό δίνει ιδιαίτερο βάρος στο θρύλο. Ο άνθρωπος δε προσέρχεται σε συμφωνία με κάτι ομιχλώδες, με κάτι αβέβαιο, δε προβαίνει σε κινήσεις και επιλογές ανήθικες και κακές για να κερδίσει πλούτη, έρωτα κλπ. Προσέρχεται και συνάπτει τη συμφωνία έχοντας πλήρη γνώση και με ποιον συναλλάσεται, ποιο είναι το διακύβευμα αλλά και ποιοι οι κίνδυνοι να ξεγελαστεί σε αυτή τη συμφωνία. Αυτό είναι και που κάνει τον θρύλο τόσο συναρπαστικό βέβαια! Και σας ερωτώ αγαπητοί αναγνώστες. Θέλατε ποτέ κάτι τόσο πολύ ώστε να ήσασταν πρόθυμοι, αν σας δινόταν η ευκαιρία, να συνάψετε μια τέτοια συμφωνία;

Εικονογράφηση του φαουστικού "Μάνφρεντ" του Λόρδου Βύρωνα από τον  Juliusz Kossak