Είναι γεγονός πως όταν έρχεται κάποιο Ψυχοσάββατο, πολλοί από εμάς σκεφτόμαστε τον θάνατο. Τον θάνατο σαν ιδέα και σαν αξεπέραστο πρόβλημα. Τον τρομακτικό, τον ανελέητο. Τον απρόβλεπτο. Τον θάνατο που αν και τον νίκησε ο Χριστός, που αν και από σκοτεινό τέλος έγινε πέρασμα στην αιώνια ζωή, ακόμα τον φοβόμαστε. Γιατί; Γιατί κάνουμε πάντα το ίδιο λάθος. Όταν σκεφτόμαστε τον θάνατο σταματάμε εκεί. Δεν ξεκολλάει η σκέψη μας και δεν πάει εκεί που θα έπρεπε. Στη ζωή. Γιατί ο θάνατος, ο θάνατος που μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή, που δεν κάνει διακρίσεις σε πλούσιους και φτωχούς, σε ενάρετους και αμαρτωλούς, σε επιστήμονες και αγράμματους, είναι αυτός ακριβώς που δίνει νόημα στη ζωή. Που δίνει αξία και μοναδικότητα σε κάθε μικρό πράγμα σε κάθε επαναλαμβανόμενη κίνηση που κάνουμε από συνήθεια. Ας πάρουμε για παράδειγμα όταν πίνουμε ένα ποτήρι νερό. Μια σχεδόν μηχανική κίνηση, όποτε διψάμε, την οποία πολλές φορές βαριόμαστε και να κάνουμε. όταν όμως συνειδητοποιήσουμε ότι την άλλη στιγμή μπορεί να πεθάνουμε, τότε αυτή η απλή κίνηση, αποκτά ένα εντελώς άλλο νόημα. Όπως και η πίστη μας. Τώρα που σας μιλάω, κάνοντας αυτό το κήρυγμα το οποίο δεν έγραψα και με μεγάλη όρεξη, κάνω μια τυπική για μένα δραστηριότητα. Αν όμως σκεφτώ ότι μόλις τελειώσω αυτό το κήρυγμα μπορεί να πεθάνω και να βρεθώ μπροστά στον Θεό, με πολύ μεγαλύτερη όρεξη θα έγραφα και με πολύ περισσότερη προσοχή θα μιλούσα. Και η λειτουργία αυτή που τελώ , θα αποκτούσε το πλήρες νόημα που θα έπρεπε να έχει για κάθε λειτουργό. Ο θάνατος λοιπόν, δεν είναι ο εχθρός μας. Δεν είναι αυτός που μας παίρνει τους αγαπημένους. Άλλωστε αυτούς τους βρίσκουμε σε κάθε λειτουργία, βρισκόμαστε μαζί τους εν Χριστώ. Ο θάνατος δεν είναι αυτός που θα δώσει ένα απότομο τέλος στην επίγεια ζωή μας. Είναι το γεγονός που δίνει νόημα και αξία στην προσωρινή ζωή μας εδώ και που σηματοδοτεί την έναρξη της αιώνιας ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου