Σημασία έχει ο σκοπός και όχι το αποτέλεσμα.

 

Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός πως οι άνθρωποι έχουμε πέσει σε ένα είδος απραξίας, η οποία θα έλεγα ότι τεχνηέντως μας έχει επιβληθεί από τις κυβερνήσεις και ΜΜΕ(του διαδικτύου και των social μη εξαιρουμένων). Άλλωστε ήταν ζητούμενο πάντα για τους εξουσιαστές να οδηγήσουν τους εξουσιαζόμενους σε έναν βαθμό παθητικότητας. Αυτή η προσπάθεια επιτυγχάνεται πια μέσω του καταναλωτισμού, ο άνθρωπος ενδιαφέρεται να καταναλώνει και να καταναλώνει, αφήνοντας σε δεύτερη και τρίτη μοίρα τις "υψηλές αξίες" και τα "σοβαρά θέματα". Ένας άλλος αποτελεσματικός τρόπος επιβολής αυτής της απραξίας είναι αυτό που λέω "θόλωμα των νερών", δηλαδή η σπορά σύγχυσης σχετικά με τη σοβαρότητα των θεμάτων. Υπάρχει κλιματική κρίση ή είναι μια απατεωνιά για να βγάλουν κάποιοι χρήματα; Είναι μια ερώτηση που έχει εισαχθεί εδώ και αρκετά χρόνια στον "δημόσιο διάλογο". Ή ο χαρακτηρισμός αυτών που ζητούν τα αυτονόητα, καλύτερες συνθήκες εργασίας ή εισοδήματα για παράδειγμα, ως λαϊκιστών. Γενικά είναι λαϊκιστής αυτός που πάει κόντρα στο κυρίαρχο αφήγημα. Ή γραφικός ή τρελός. Το πιο σοβαρό όμως είναι η σύνδεση του αγώνα που θέλει να αναλάβει κάποιος με το αποτέλεσμα. Μπορούμε να σταματήσουμε τον πόλεμο ως μεμονωμένα άτομα; Όχι. Την καταστροφή του περιβάλλοντος; Ούτε. Την αδικία; Όχι βέβαια. Ε, τότε, μας ψιθυρίζει ύπουλα, ως άλλος(;) διάβολος, το σύστημα, γιατί να παιδεύεσαι; Φτάνει να εκφράζεις τη στενοχώρια σου πού και πού. Ίσως, αν ήμουν λίγο εμμονικός και καχύποπτος, να έβλεπα εδώ και μια σύνδεση με τη λογική. Τι λέει η λογική; Μη ξεκινάς έναν αγώνα που θα χάσεις. Ο αγώνας όμως, η όποια μορφή δράσης δε σχετίζεται με το αποτέλεσμα μα με τον σκοπό του αγώνα. Έχουμε δικαίωμα να αγωνιστούμε για κάποιον δίκαιο σκοπό, δεν έχουμε όμως δικαίωμα στην τελική έκβαση, στο αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα, καθόλου δε θα έπρεπε να μας μέλλει το αποτέλεσμα του αγώνα μας εφόσον ο σκοπός είναι δίκαιος(τι θεωρεί δίκαιο σκοπό ο καθένας είναι άλλο θέμα). Μπορούμε να επιλέξουμε διάφορες μορφές αγώνα ανάλογα με τα ταλέντα και την προσωπικότητα του καθενός. Άλλος το λόγο, άλλος τις πράξεις, άλλος την καλλιτεχνική έκφραση. Και αυτή είναι η μόνη επιλογή που δικαιούμαστε να κάνουμε. Ποιον τρόπο αγώνα θα επιλέξουμε και όχι αν θα αγωνιστούμε αναλόγως των πιθανοτήτων επιτυχίας του αγώνα μας. Αλλιώς μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε καταναλωτές προϊόντων και υπηρεσιών μέχρι να μας παχύνουν αρκετά όλα αυτά και να σφαχτούμε σαν χοιρινά ή σαν αμνοερίφια  για το εορταστικό τραπέζι κάποιων αρχόντων.