Των Αγίων Αποστόλων

 

Η γιορτή των Δώδεκα Αποστόλων μας θυμίζει την δύναμη της πίστης και τη δύναμη που έχει ο άνθρωπος. Οι δώδεκα αυτοί άνθρωποι, μαζί με τον ευρύτερο κύκλο των εβδομήντα μαθητών του Χριστού ξεκίνησαν να διαδώσουν τον Λόγο του Κυρίου. Απέναντι σε ένα εντελώς εχθρικό περιβάλλον. Απέναντι αρχικά στο εχθρικό εβραϊκό ιερατείο και κατεστημένο, απέναντι δηλαδή στους ανθρώπους που ζήτησαν και πέτυχαν να σταυρωθεί ο Χριστός, που προσπάθησαν να δολοφονήσουν τον Άγιο Λάζαρο, αφού η ανάστασή του από τον Χριστό ήταν λόγος πολλοί να πιστέψουν στον Χριστό, που πετροβόλησαν τον Άγιο Στέφανο και έριξαν από την σκεπή του Ναού τον Άγιο Ιάκωβο. Αποφάσισαν λοιπόν αν μεταδώσουν την διδασκαλία του Χριστού, αφού οι Εβραίοι οι ίδιοι τον αρνήθηκαν, στους εθνικούς, στους ειδωλολάτρες. Σε έναν κόσμο μακρινό, σε έθνη αδιάφορα ή και εχθρικά. Και από ένα σημείο και μετά με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία να τους θεωρεί επικίνδυνους και να τους φυλακίζει, να τους βασανίζει, να τους θανατώνει. Και χωρίς να έχουν μαζί τους κανέναν στρατό. Καμία πολιτική υποστήριξη ή καμία χρηματική δύναμη να τους βοηθά. Μόνο όπλο τους η μαρτυρία τους για τον αναστημένο  Χριστό, τον Σωτήρα και Θεό μας, μόνο στήριγμά τους η πίστη τους, μόνη δύναμή τους η ταπείνωση και η απλότητά τους. Πήγαν ως πρόβατα ανάμεσα σε λύκους. Και άλλαξαν τον κόσμο. Αυτό να το έχουμε κι εμείς υπόψη μας όταν αναρωτιόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τον κόσμο; Τι δύναμη έχουμε; Η δύναμή μας είναι ανάλογη με τη πίστη μας και τη θέλησή μας. Όταν γκρινιάζουμε λέγοντας γιατί η Εκκλησία(εννοώντας την διοικούσα Εκκλησία) δε κάνει κάτι; Γιατί η Πολιτεία δε κάνει κάτι; Γιατί ο ένας δε κάνει κάτι; Γιατί ο άλλος δε κάνει κάτι; Ε, ας αναρωτηθούμε και μι αφορά, γιατί εμείς δε κάνουμε τίποτα; Γιατί παραδινόμαστε λέγοντας πως είμαστε αδύναμοι; Γιατί δεν είμαστε κι εμείς σαν τους Αποστόλους, που κι αυτοί τότε αδύναμοι ήταν.  Τελικά δύναμη είναι αυτό που μας λειπει ή μήπως πίστη;