Την ώρα αυτή που κάθισα να γράψω, η γραφή είναι μάλλον ένας τρόπος ώστε να κρατάω τη μαυρίλα που με πλακώνει τις πιο πολλές ώρες κάπως περιορισμένη, κάνει πολλή ζέστη, ο ουρανός είναι θολός και ασπρογκρίζος από τη σκόνη και κάπου εδώ κοντά κρώζει ένα κοράκι ή μια κουρούνα, δε ξέρω τι από τα δύο. Μάλλον το δεύτερο. Αν και τη ζέστη τη μισώ, όπως και το καλοκαίρι, με όλη αυτή την ανοησία της θάλασσας, των διακοπών και όλες τις άλλες βλακείες που μας έχουν εκπαιδεύσει να μας αρέσουν και να παίρνουν τη θέση ονείρου στη ζωή μας, μπορώ να πω πως αυτή η εικόνα που περιέγραψα μου φαίνεται σχεδόν ιδανική. Ειδικά τώρα δα που συνοδεύεται με μια απρόσμενη ησυχία στην υπόλοιπη γειτονιά. Ευτυχώς τα κλιματιστικά έχουν μάθει τους ανθρώπους να κλείνουν και το καλοκαίρι τα παράθυρα και τις πόρτες τους κι έτσι κερδίζω κάποιες ώρες ησυχία. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω που πάει αυτό το κείμενο ούτε που θα καταλήξει ενώ αμφιβάλλω και κατά πόσο με εκφράζουν πραγματικά κάποια από αυτά που γράφω ή θα ήθελα να είναι έτσι. Σκέφτομαι ότι αύριο θα πρέπει να γράψω κι ένα κήρυγμα για τη Κυριακή. Τα κείμενα που με δυσκολεύουν περισσότερο είναι τα κηρύγματα. Ο κηρυγματικός λόγος γενικά με απωθεί. Αυτό το διδακτικό στυλ, οι έτοιμες απαντήσεις, η υποχρεωτικότητα να είναι γεμάτο αισιοδοξία και να ξεχειλίζει αγάπη. Προσπαθώ να κάνω τα κηρύγματά μου όσο λιγότερο κηρύγματα γίνεται. Και τον λόγο μου όσο λιγότερο "παπαδίστικο" γίνεται. Στα ποιήματα γράφω πιο ελεύθερα και ας αυτοπεριορίζομαι κάπως. Συχνά αναγκάζομαι να απαντώ -στην εκνευριστική είναι η αλήθεια- ερώτηση αν είμαι πραγματικά παπάς, ναι είμαι, απλά δε μοιάζω με τέτοιον όταν γράφω. Γνωρίζω τα "πρέπει" αλλά δε με ενδιαφέρουν. Τα βαριέμαι αφόρητα όλα αυτά. Όπως και την κοινωνικότητα, την τυπική ευγένεια, το δήθεν ενδιαφέρον για τον άλλον κλπ. Δε μου αρέσουν οι άνθρωποι, όπως δε μου αρέσω κι εγώ. Βρίσκω γελοίο το πάθος των οπαδών και την ελπίδα πως η πολιτική θα μας σώσει εντελώς αφελή. Παρ' όλα αυτά και ομάδες υποστηρίζω και κόμματα ψηφίζω και με κάποιους ανθρώπους μιλάω. Με περισσότερους απ' όσο θα ήθελα. Κάποιοι με θεωρούν και απαισιόδοξο. Αυτό δε με πειράζει και τόσο. Θεωρώ πιο συμπαθή την απαισιοδοξία από την αισιοδοξία αν και αμφότερες μου μοιάζουν αδιάφορες τελικά. Σταματώ εδώ. Κάπως απότομα είναι η αλήθεια αλλά λατρεύω να τελειώνουν απότομα τα κείμενά μου. Ίσως από αντίδραση στις σχολικές εκθέσεις, όπου αν και το μάθημα λεγόταν -τότε- έκθεση-έκφραση, υπήρχε πολύ λίγος χώρος για έκφραση. όπως συμβαίνει και στην καθημερινότητα. Πράγμα που οι περισσότεροι άνθρωποι εύκολα αποδέχονται, να μην εκφράζονται όπως θέλουν. Ε, εγώ δεν ανήκω σε αυτούς. Ή ίσως και να ανήκω...Ποιος νοιάζεται; Εγώ όχι...
Πίνακας: Despair
Edvard Munch
Original Title: Förtvivlan
Date: 1892
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου