Η προσευχή

 

Τη σημερινή Κυριακή τιμούμε τους Πατέρες της Α Οικουμενικής Συνόδου, η οποία καταδίκασε την αίρεση του Αρείου, ο οποίος πίστευε και δίδασκε πως ο Χριστός είναι κτίσμα του Θεού και όχι Θεός κι ο ίδιος. Η αίρεση βέβαια του Αρείου έχει φτάσει μέχρι και τις μέρες μας με διάφορες μορφές αιρέσεων οι οποίες δραστηριοποιούνται ανά τον κόσμο αλλά και στη χώρα μας. 

Η ευαγγελική περικοπή της είναι κομμάτι της αρχιερατικής προσευχής όπως ονομάζεται, της προσευχής που απηύθυνε ο Μέγας Αρχιερέας, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός, στον θεό. Στην προσευχή αυτή ο Χριστός ζητά από τον θεό να προστατεύσει και να κρατά πάντα ενωμένους τους μαθητές Του και κατά συνέπεια όλους του ανθρώπους που πίστεψαν σε Αυτόν. 

Με αυτή λοιπόν την ευκαιρία ας μιλήσουμε λίγο για τον μοναδικό τρόπο επικοινωνίας με τον Θεό που μας δόθηκε. Την προσευχή. Κατά τη διάρκεια της προσευχής λοιπόν, ο άνθρωπος επικοινωνεί με τον Θεό και μπορεί να του μιλήσει. Και πολλές φορές, όταν κάνουμε προσευχή, ζητούμε υγεία, μια κάποια τακτοποίηση της ζωής μας, της προσωπικής και της οικογενειακής, κάποιοι από εμάς ζητούμε να κάνει κάτι ο Θεός για την αποκατάσταση των παιδιών μας και άλλα τέτοια. Και το θεωρούμε αυτό ως κάτι πολύ φυσιολογικό. 

Λοιπόν, όταν κάνουμε κάτι τέτοιο, όταν προσευχόμαστε για υγεία, για επαγγελματική αποκατάσταση και  για άλλα παρόμοια αποδεικνύουμε ότι θέλουμε πολύ δρόμο, μα πάρα πολύ για να φτάσουμε κοντά στον Θεό. Γιατί δεν προσευχόμαστε να γίνει το θέλημα του Θεού αλλά το θέλημα το δικό μας. Η προσευχή όμως δεν είναι ένας τρόπος που βοηθά να γίνει κάποια  δοσοληψία ανάμεσα σε μας και τον Θεό. Αυτό είναι παγανισμός και όχι Χριστιανισμός. Η προσευχή είναι η ώρα, στην οποία επιβεβαιώνουμε στον Θεό πως το θέλημά μας είναι το θέλημά Του, πως ο εαυτός μας ανήκει σε Αυτόν και μόνο. 

Κάθε μέρα λέμε το Πάτερ Ημών(να γίνει το θέλημα Σου, όπως στον ουρανό και στη γη) και κάθε μέρα αντιδρούμε στο θέλημά Του όταν αυτό δε μας αρέσει. Και όταν το κάνουμε αυτό, όταν ζητάμε να μας θεραπεύσει ή να μας δώσει λύση στο ένα ή το άλλο πρόβλημα, τότε τον απομακρύνουμε από εμάς. Παραδεχόμαστε πως ο Θεός είναι ο Θεός του ουρανού, πως είναι ο θεός της γης αλλά όχι ο δικός μας Θεός. Δικός μας είναι ο Θεός όταν του παραδίνουμε τον εαυτό μας, όταν το θέλημα μας γίνεται ένα με το δικό Του θέλημα γιατί ο Θεός δεν ανήκει παρά μόνο σε αυτού που Του ανήκουν όπως λέει και ο Άγιος Αυγουστίνος. Και ο Χριστός, όταν προσευχήθηκε πριν τα Πάθη Του, ζητώντας να μη πιει από το πικρό ποτήρι του θανάτου, αμέσως μετά είπε στον Θεό "να γίνει το δικό σου θέλημα και όχι το δικό μου". 

Η προσευχή των χριστιανών, δεν είναι μια πράξη συναλλαγής, είναι η επιβεβαίωση και η διαρκής υπενθύμιση πως αποδεχόμαστε το θέλημα του Θεού σαν δικό μας. Δεν είναι ένας τρόπος διαπραγμάτευσης, δεν είναι ένα παζάρι ώστε να αποκομίσουμε κάποιο κέρδος. Είναι η επισφράγιση πως ο,τιδήποτε έρθει, καλό ή κακό, θα το αποδεχτούμε και θα το αντιμετωπίσουμε ως θέλημά Του και θα το αξιοποιήσουμε για την πνευματική μας προκοπή. Και αφού το κάνουμε αυτό με ειλικρίνεια τότε θα μπορούμε να πούμε πως ο Θεός, είναι Θεός μας.