Ο Χριστός στη σημερινή περικοπή, της Αποδόσεως του Πάσχα, είναι ξεκάθαρος. Ο ίδιος είναι το φως και όποιος Τον πιστεύει, αυτός και μόνο γίνεται παιδί του φωτός. Και ότι δεν ήρθε να κρίνει τον κόσμο αλλά να τον σώσει.
Και αυτό ορίζει και τα δικά μας καθήκοντα. Τα καθήκοντα της Εκκλησίας, του κλήρου και του λαού. Δεν είναι δουλειά μας να περιφερόμαστε σαν δικαστές, με ένα δάκτυλο σηκωμένο και να κατακεραυνώνουμε τους αμαρτωλούς. Δεν είναι καθήκον μας, όσο και αν κάποιοι υποκύπτουν στον πειρασμό αυτόν, να περιφερόμαστε σαν κριτές υποδεικνύοντας τα λάθη των άλλων. Αντιθέτως εμείς οφείλουμε ως γνήσια παιδιά του μοναδικού πραγματικού φωτός(γιατί εδώ και αιώνες στη γη παρουσιάζονται διάφορα φώτα και φωτισμοί, ψεύτικα, φτιαγμένα από ανθρώπινα χέρια, φώτα απατηλά), να δείχνουμε το δρόμο στους ανθρώπους και όποιος θέλει ας ακολουθήσει. Γιατί, όπως λέει και ο προφήτης Ησαϊας πολλοί είναι αυτοί που εθελοτυφλούν. Που προτιμούν ψεύτικα φώτα. Ή ακόμα χειρότερα προτιμούν το σκοτάδι. Αυτό όμως ούτε να μας αποθαρρύνει πρέπει ούτε να μας σπρώχνει σε ένα είδος μνησικακίας, κατηγορίας και ίσως και κάποιας εκδικητικότητας.
Η Εκκλησία, οφείλει να λειτουργεί ως φάρος στον κόσμο. Να εκπέμπει φως και να καλεί τους ανθρώπους να ακολουθήσουν τον δρόμο που τους δείχνει. Και όσοι έχουν μάτια και θέλουν ας ακολουθήσουν. Δεν εχθρευόμαστε όμως, ούτε μισούμε αυτούς που δεν θέλουν, αυτούς που επιθυμούν αν παραμείνουν τυφλοί, ακολουθώντας ψεύτικα φώτα. Εμείς, τα μέλη της Εκκλησίας, όπως και οι φάροι, έχουμε καθήκον αν παραμείνουμε σταθεροί, να εκπέμπουμε το φως που μας δίνει ο Κύριος, και να καλούμε όσους θέλουν να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο. Έτσι θα κάνουμε αυτό που ο Κύριος μας είπε: Να σώσουμε και όχι να κρίνουμε τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου