Η Ανάληψη του Κυρίου είναι ίσως από τις πιο περίεργες γιορτές της Εκκλησίας μας. Κι αυτό επειδή εκεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη γιορτή, αναμειγνύονται τόσο διαφορετικά συναισθήματα. Είναι η Ανάληψη το τέλος της επίγειας παρουσίας του Κυρίου μας στη γη, ο οποίος για σαράντα ημέρες μετά την ανάστασή Του βρισκόταν με τους μαθητές Του και τους δίδασκε αλλά και τους έδινε χαρά. Με την Ανάληψή Του μένει ένα τεράστιο κενό στους μαθητές, μια μεγάλη λύπη όπως είναι φυσικό. Από την άλλη είναι η ολοκλήρωση του θριάμβου του Χριστού επί του θανάτου και η πλήρης επιβεβαίωση ότι αυτός πράγματι ήταν ο Υιός του Θεού και δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Δεν είναι πια μαζί με τους μαθητές, δεν είναι μαζί με τους ανθρώπους αλλά τώρα πια είναι ακόμα πιο κοντά σε όλους μας αφού από τη θέση Του μπορεί και παραστέκεται στον κάθε άνθρωπο.
Επιπλέον έρχεται η ώρα της ενηλικίωσης της πνευματικής του ανθρώπου. Ο Θεός δεν είναι πια ο Πατέρας που επεμβαίνει στη ζωή του ανθρώπου για να τον ταρακουνήσει, να τον συνεφέρει, να τον παιδαγωγήσει όπως στην Παλαιά Διαθήκη. Δεν είναι πια δίπλα Του σαν φίλος, σαν δάσκαλος, σαν αδελφός που θα πάρει τον άνθρωπο από το χέρι, θα τον αγκαλιάσει και θα τον παρηγορήσει. Αυτά όλα γίνονται πια με έναν πιο σύνθετο, πιο πνευματικό και πιο προσωπικό τρόπο. Αλλά είναι και η εποχή που ο άνθρωπος πλέον αναλαμβάνει τις ευθύνες του, τις πνευματικές και τις υλικές απέναντι στον κόσμο. Είναι ο άνθρωπος που θα πρέπει να φέρει το θέλημα του Θεού επί της γης. Είναι ο άνθρωπος που πλέον έχει τις διδασκαλίες μπροστά του και πρέπει σύμφωνα με αυτές να διαμορφώσει τον κόσμο.
Είναι λοιπόν η σημερινή γιορτή μια γιορτή χαράς και λύπης, θριάμβου και δοκιμασίας, ελευθερίας και ευθυνών. Είναι η γιορτή που σηματοδοτείται όσο σε καμία άλλη η απαρχή μιας νέας εποχής. Μιας εποχής θαυμαστού μεγαλείου όταν ο άνθρωπος μένει πιστός στο σκοπό του αλλά και αποκρουστικής ασχήμιας όταν απομακρύνεται. Αλλά και μια εποχή που ο Χριστός είναι πάντα δίπλα μας και τόσο κοντά μας όσο ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου