Πεντηκοστή

 

Σε δύο σημεία των σημερινών περικοπών θα σταθούμε σήμερα. Η πρώτη προέρχεται από την ευαγγελική περικοπή. Αφού ο Χριστός έχει μιλήσει στα πλήθη και έχει πει πως «Όποιος διψάει, να ‘ρθει σ’ εμένα και να πιει. Μέσα από εκείνον που πιστεύει σ’ εμένα, καθώς λέει η Γραφή, ποτάμια ζωντανό νερό θα τρέξουν», οι υπηρέτες των Φαρισαίων που έχουν σταλεί να τον συλλάβουν, γυρνάνε πίσω άπραγοι και ξεκινά μια κουβέντα ανάμεσα στους Φαρισαίους για τον Ιησού. Όταν ο Νικόδημος, κρυφός μαθητής του Ιησού λέει πως «δε μπορούμε σύμφωνα με το νόμο μας να καταδικάσουμε έναν άνθρωπο, αν πρώτα δεν τον ακούσουμε και δε μάθουμε τι έκανε», αυτοί του είπαν: «Μήπως κατάγεσαι κι εσύ από τη Γαλιλαία; Μελέτησε τις Γραφές και θα δεις πως κανένας προφήτης δεν είναι να ‘ρθει από τη Γαλιλαία». 

Στην αποστολική περικοπή, από τις Πράξεις των Αποστόλων, αφού οι Απόστολοι έχουν λάβει το Άγιο Πνεύμα κι έχουν μιλήσει στις γλώσσες των ανθρώπων που ήταν τότε στα Ιεροσόλυμα, αυτοί που τους άκουσαν έλεγαν:  «Μα αυτοί όλοι που μιλάνε δεν είναι Γαλιλαίοι; Πώς, λοιπόν, εμείς τους ακούμε να μιλάνε στη δική μας μητρική γλώσσα; Πάρθοι, Μήδοι και Ελαμίτες, κάτοικοι της Μεσοποταμίας, της Ιουδαίας και της Καππαδοκίας, του Πόντου και της Ασίας, της Φρυγίας και της Παμφυλίας, της Αιγύπτου, και από τα μέρη της λιβυκής Κυρήνης, Ρωμαίοι που είναι εγκατεστημένοι εδώ, Κρητικοί και Άραβες, όλοι εμείς, είτε ιουδαϊκής καταγωγής είτε προσήλυτοι, τους ακούμε να μιλούν στις γλώσσες μας για τα θαυμαστά έργα του Θεού».

Και στις δύο περιπτώσεις, ενώ κάτι συγκλονιστικό συμβαίνει, στη πρώτη ο Χριστός μιλά "όπως ποτέ δε μίλησε άνθρωπος" σύμφωνα με τους υπηρέτες των Φαρισαίων και στη δεύτερη οι μαθητές Του μιλάνε σε γλώσσες που τους ήταν άγνωστες, η συζήτηση καταλήγει στη καταγωγή και τον γεωγραφικό προσδιορισμό. Από που κατάγονται είναι το ερώτημα, όχι τι λένε, όχι τι συμβαίνει. Η εθνικότητα καλύπτει τη δράση του Αγίου Πνεύματος και τα λόγια του Υιού του Θεού. 

Όχι ότι αυτή ήταν και η μοναδική φορά που συνέβη αυτό. Όχι ότι και οι Χριστιανοί δε προσπάθησαν πολλές φορές να κλείσουν τον Θεό στα εθνικά τους σύνορα και να αυτοανακηρύξουν σαν περιούσιους λαούς τα έθνη τους όπως έκαναν οι Εβραίοι. Όχι ότι δεν είχαμε και δεν έχουμε στη χώρα μας τις φαιδρές προσπάθειες να ανακαλυφθεί μια κάποια "ελληνικότητα" του Ιησού. 

Ο Θεός όμως είναι παγκόσμιος, κάτι που τον έλεγαν και οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης στα όχι και πολύ ευήκοα ώτα των συμπατριωτών τους. Ο Θεός έχει όλους τους ανθρώπους παιδιά Του και δεν τους ξεχωρίζει ανάμεσα σε εθνικότητες. Για τον Θεό δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι πολιτισμοί. Δεν υπάρχουν σπουδαιότερες γλώσσες. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που επιζητούν να σωθούν, να ανακαλύψουν τον Θεό και να έρθουν κοντά Του. 

Το Άγιο Πνεύμα δεν πηγαίνει μόνο όπου θέλει αλλά και έρχεται απ' όπου θέλει. Και στον κατ' εξοχήν χώρο του, στην Εκκλησία, δεν είναι δυνατόν να ευδοκιμούν τέτοιου είδους θεωρίες και απόψεις.

Όπως και να έχει, η σημερινή γιορτή, η γιορτή της Πεντηκοστής, όπως και η αυριανή του Αγίου Πνεύματος, είναι δύο γιορτές που μας θυμίζουν ότι ο Χριστός δεν έγινε άνθρωπος για μια εθνικότητα μόνο ή για μία φυλή αλλά για όλους τους ανθρώπους.  Και μας θυμίζουν ακόμα ότι θέλησε ο Κύριος, η φωνή Του και η διδασκαλία Του να ακουστούν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και σε όλα τα έθνη ισότιμα.