Ένα απόγευμα...

 

Είναι απογευματάκι την ώρα που γράφω και παρά τη ζέστη που είχε όλη μέρα, υπάρχει ένα δροσερό αεράκι, κάπως δροσερό τέλος πάντων, που αλλάζει κάπως την ατμόσφαιρα, την κάνει πιο ευχάριστη. Παράλληλα έχω βάλει και δυνατά τη μουσική στον υπολογιστή ώστε να μην ακούω τους εκνευριστικούς ήχους της γειτονιάς, δηλαδή τις φωνές των γειτόνων αλλά να είμαι εγώ ο εκνευριστικός ήχος της γειτονιάς. Το προτιμώ έτσι. Είναι μία από αυτές τις μέρες με τις πολλές ψυχολογικές μεταπτώσεις, μέσα σε λίγα λεπτά περνάω από την κατάσταση της χαράς σε αυτή της βαθιάς μελαγχολίας, πιθανότατα αποτέλεσμα της παιδικής ηλικίας(κάπως έτσι δεν τα εξηγούν όλα οι ψυχολόγοι;). Και καθώς ο ουρανός παίρνει σιγά σιγά αυτό το πού στενάχωρο - έτσι μου φαίνεται δηλαδή- χρώμα που παίρνει τα καλοκαιρινά απογεύματα(θα έγραφα δειλινά αλλά μου θυμίζει μπουζουξίδικο η λέξη) σκέφτομαι, κοιτώντας τον, διάφορα πράγματα, άλλα χαρούμενα και άλλα θλιβερά. Άλλα έχουν να κάνουν με τη θεολογία και άλλα με την καθημερινότητα, άλλα με την πολιτική και άλλα με αμιγώς ιδιωτικά θέματα. Είχα τρεις πολύ ενδιαφέρουσες και αναπάντεχες συζητήσεις τελευταία. Αναπάντεχες όχι επειδή τα άτομα με τα οποία μίλησα δεν είχαν τις προϋποθέσεις για τέτοιες συζητήσεις, το αντίθετο θα έλεγα, αλλά οι συζητήσεις αυτές ξεπήδησαν από το πουθενά στην πραγματικότητα. Όπως πολλά όμορφα πράγματα ξεπηδούν από το πουθενά. Ακόμα και στις πιο μαύρες ώρες μας. Νομίζω ότι ένα πρόβλημα σοβαρό, σίγουρα δικό μου αλλά νομίζω πως είναι κάπως γενικότερο, είναι πως τελικά περιμένουμε κάποια εξαιρετικά γεγονότα να δώσουν μια αχτίδα φωτός, λίγο χρώμα και χάνουμε τα μικρά όμορφα λουλούδια που ξεφυτρώνουν στην πεζή μας καθημερινότητα. Μια ωραία συζήτηση, ένα όμορφο τραγούδι, ένα ποτήρι καλό ουίσκι, πράγματα πολύ απλά και καθημερινά, δίνουν μια άλλη όψη στη ζωή μας και δεν είναι και τόσο δύσκολο, για τους περισσότερους να τα βρούμε. Μια ευχάριστη νότα δροσιάς μέσα σε ένα θερμό καλοκαιρινό απόγευμα. Σαν αυτό που φυσάει τώρα δα(μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι αύριο μπορεί να γράψω ένα κείμενο που να λέω τα ακριβώς αντίθετα, είναι και θέμα μέρας και ώρας)...