Ξυπνάς από τον ύπνο ημερών λησμονιάς και αυτοπεποιθήσεως. Ο πόνος ήταν μακρυά. Τώρα όμως ξανάρθε και βλέπεις την πραγματική σου φύση. Σαν παιδί που δεν έχει συνείδηση του τι κάνει έλεγες μισόλογα δίπλα σε ρυάκια. Νόμιζες πως ήξερες πως είναι τα πράγματα και αναρίθμητα απαλά χαλίκια ξεγλιστρούσαν ανάμεσα στα δάχτυλά σου. Τώρα στέκεις ξανά σε στέρεη γη. Βλέπεις τα συστατικά που έχει το έδαφος που πατάς και ξέρεις τι έχασες ή τι κέρδισες. Τα δάκρυα που αναβρύζουν από μέσα σου είναι άραγε δάκρυα πίκρας ή αγάπης;
Πόνος: Είναι αγγελιαφόροι ζωής. Σαν ζεστή βροχή έρχονται στην κατάλληλη στιγμή σε κατάξερη γη. Τρυφερά φύλλα προβάλλουν.
Tito Colliander - Κουβεντιάζοντας με τον πόνο - εκδ. Ακρίτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου