Τα Χριστούγεννα είναι από τη φύση τους μελαγχολική γιορτή και αυτό διαφεύγει συνεχώς στους μελετητές και τους ερευνητές που ψάχνουν αν βρουν εξήγηση για τη μελαγχολία της εορταστικής περιόδου. Κάποιοι την αποδίδουν στην απουσία πνευματικότητας από τον τρόπο εορτασμού των Χριστουγέννων, άλλοι στην επιβαλλόμενη σχεδόν χαρούμενη διάθεση που καταντά ασφυξία για κάποιους ανθρώπους και άλλοι στον υπερκαταναλωτισμό που χαρακτηρίζει αυτή την περίοδο και το χτύπημα που αυτός φέρει στο ηθικό των ανθρώπων που δεν μπορούν να ακολουθήσουν αυτή τη ξέφρενη σπατάλη. Στη πραγματικότητα όμως είναι μια έτσι κι αλλιώς μελαγχολική γιορτή. Ναι, γεννιέται ο Χριστός αλλά σε συνθήκες δύσκολες, σε ένα σπήλαιο, κάτι που όταν το ακούμε μας φέρνει μια θλίψη, είναι μια γιορτή στη καρδιά του χειμώνα, δηλαδή σε μια σχετικά καταθλιπτική περίοδο του χρόνου. Ακόμα και τα λαμπιόνια και τα στολίδια τα οποία λάμπουν και αστράφτουν μέσα στο χειμωνιάτικο σκοτάδι, προσπαθώντας μάταια να αντικαταστήσουν την έλλειψη φωτός γεννούν μελαγχολία. Μέχρι και ο καιρός. Ακόμα και ηλιοφάνεια να έχουμε, κρατάει λίγο, αφού ο ήλιος ακόμα δύει νωρίς. Ως και το ζεστό γλυκό κρασί που πίνουμε αυτή την εποχή(ή το ζεστό τσίπουρο για του πιο ελληνοκεντρικούς τύπους) μέσα στη γλύκα του γεννά μια κάποια μελαγχολία. Άδικα ψάχνουμε λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, για ποιο λόγο οι άνθρωποι μελαγχολούν στις γιορτές. Θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε γιατί οι άνθρωποι δεν αντέχουν πια τη μελαγχολία που πάντα υπήρχε σε τούτη τη χριστουγεννιάτικη περίοδο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου