Λοιπόν, για όλα φταίει η δουλειά και το σχολείο. Πας στο σχολείο, που είναι απαίσιο ή στη δουλειά που είναι ακόμα πιο απαίσια και πρέπει να ανεχτείς ένα κάρο ανθρώπους που σε κανονικές συνθήκες δε θα τους έδινες ούτε νερό την ώρα που τους έχει κάτσει ξηρός καρπός στο λαιμό και έχουν πάρει μελιτζανί χρωματάκι. Και όχι μόνο πρέπει να τους ανέχεσαι αλλά να συνυπάρχεις, να συνεργάζεσαι και να αλληλοεπιδράς μαζί τους. Αυτό το τελευταίο δε ξέρω τι στα κομμάτια ακριβώς σημαίνει αλλά το βλέπω συχνά τον τελευταίο καιρό και είπα να το πετάξω για να φανώ άνθρωπος της εποχής. Οπότε σε αγχώνει και σε κουράζει η δουλειά(ή το σχολείο ή η σχολή ειδικά αν είναι απαίσια όπως η λογιστική), έχεις στο κεφάλι σου κι ένα κάρο ηλίθιους με τους οποίους πρέπει να είσαι κάπως ευγενικός ενώ αν είναι προϊστάμενοι του τμήματος δε μπορείς ούτε να τους βρίσεις ούτε και καμιά άσεμνη χειρονομία με το μεσαίο δάκτυλο να κάνεις σε κοινή θέα. Να βάλω και τα υπόλοιπα άσχημα όπως πρωινό ξύπνημα, μετακινήσεις, ψώνια για το σπίτι κλπ που επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Ενώ αν είσαι και ειδικά αν έχεις τη δυνατότητα να είσαι ένας παλιοτεμπέλαρος του κερατά δεν έχεις νεύρα, άγχος, στενοχώριες. Είσαι ήρεμος και ευτυχής. Άρα; Άρα στο καθισιό κρύβεται η ουσία της ζωής και το μυστικό της ευτυχίας. Ευχαριστώ για την υπομονή σας και σας ζητώ συγγνώμη αν νομίζατε πως θα διαβάσετε κάτι σοβαρό και ωφέλιμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου