Η πρόσκληση

 

Είπε ο Κύριος «Ένας άνθρωπος ετοίμασε μεγάλο δείπνο και κάλεσε πολλούς. Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε το δούλο του να πει στους καλεσμένους: ελάτε, όλα είναι πια έτοιμα. Τότε άρχισαν ο ένας μετά τον άλλο να βρίσκουν δικαιολογίες: Ο πρώτος του είπε: έχω αγοράσει ένα χωράφι και πρέπει να πάω να το δω· σε παρακαλώ, θεώρησέ με δικαιολογημένον. Άλλος του είπε: έχω αγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια και πάω να τα δοκιμάσω· σε παρακαλώ, δικαιολόγησέ με. Κι ένας άλλος του είπε: είμαι νιόπαντρος και γι΄ αυτό δεν μπορώ να έρθω. Γύρισε ο δούλος εκείνος και τα είπε αυτά στον κύριό του. Τότε ο οικοδεσπότης οργισμένος είπε στο δούλο του: πήγαινε γρήγορα στις πλατείες και στους δρόμους της πόλης και φέρε μέσα τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους κουτσούς και τους τυφλούς. Όταν γύρισε ο δούλος του είπε: κύριε, αυτό που πρόσταξες έγινε και υπάρχει ακόμη χώρος. Είπε πάλι ο κύριος στο δούλο: πήγαινε έξω από την πόλη στους δρόμους και στα μονοπάτια κι ανάγκασέ τους να έρθουν, για να γεμίσει το σπίτι μου· γιατί σας βεβαιώνω πως κανένας από κείνους που κάλεσα δε θα γευτεί το δείπνο μου. Γιατί, πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί».

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι η παραπάνω παραβολή μιλά για τη Δευτέρα Παρουσία, για τη Νέα Κτίση και την αδυναμία των Εβραίων να αποδεχτούν την πρόσκληση που τους απηύθυνε ο Κύριος. Έτσι, ο Θεός καλεί στη Βασιλεία του τους άλλους λαούς της γης. Μπορούμε ακόμα να δώσουμε κι άλλη μια ερμηνεία. Ότι μιλά και για την πρόσκληση που απευθύνεται σε όλους τους βαπτισμένους χριστιανούς ορθοδόξους κάθε Κυριακή, να προσέλθουν στη Θεία Ευχαριστία. Και στο γεγονός ότι η πλειοψηφία τους, με διάφορες προφάσεις δεν δέχεται τη πρόσκληση και ασχολείται με ο,τιδήποτε άλλο.

Αυτές οι ερμηνείες είναι καλές. Είναι και βολικές. Εμείς ανήκουμε στα έθνη που κάλεσε ο Κύριος, εμείς είμαστε σήμερα στη Θεία Λειτουργία, εμείς θα πάμε σήμερα το μεσημέρι σπίτια μας με τη συνείδησή μας ήσυχη, μη πω και κοιμισμένη. Και αυτή θα είναι άλλη μια αποτυχία του κυριακάτικου κηρύγματος. Γιατί ενώ όλη η Θεία Λειτουργία έχει ως έστω δευτερεύοντα σκοπό να ηρεμήσει η ψυχή του ανθρώπου, το κήρυγμα, ο κυριακάτικος λόγος της Εκκλησίας οφείλει να ξυπνά τον άνθρωπο, να τον θέτει σε εγρήγορση, να τον τσιτώνει όπως λέμε πιο απλά. 

«Η Βασιλεία των Ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν», λέει ο Κύριος. Όποιος θέλει να μπει στην Βασιλεία του Θεού πρέπει να αγωνιστεί, να πιέσει τον εαυτό του στην αγάπη, στην ελεημοσύνη, στην συγχώρηση, στην ταπείνωση, στην προσευχή. Η προσέλευση στην Κυριακάτικη Λειτουργία είναι το πρώτο από τα πολλά αγωνίσματα στα οποία καλούμαστε να αθληθούμε για να γίνουμε Χριστιανοί.

Και να δούμε λίγο και κάτι ακόμα. Ποιοι είναι αυτοί που μένουν εκτός του δείπνου; Ο ένας που αγόρασε χωράφι, ο άλλος που αγόρασε βόδια και ο τρίτος που παντρεύτηκε. Αυτοί που σήμερα λέμε άξιοι άνθρωποι, με περιουσίες και καθωσπρέπει. Ποιους βάζει στη θέση τους ο κύριος του τραπεζιού; Τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους κουτσούς και τους τυφλούς αρχικά και στη συνέχεια τους περιπλανώμενους έξω από την πόλη στους δρόμους και στα μονοπάτια. Αυτούς που θεωρούμε περιθωριακούς. Και δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιεί ο Χριστός τέτοιους ανθρώπους ως θετικούς χαρακτήρες στις παραβολές Του. Γιατί; Μας θέλει όλους να είμαστε στο δρόμο άστεγοι και περιπλανώμενοι; Ίσως κι αυτό να ισχύει αλλά μάλλον θα ήταν ρίσκο να υιοθετήσουμε τόσο τολμηρή οπτική. Απλά αυτοί οι άνθρωποι έχουν λόγω της κατάστασής τους και των δυσκολιών τους κάτι που λείπει σε μας, τους οικογενειάρχες, τους τακτοποιημένους, τους εντός της κοινωνίας. Έχουν έμφυτη ταπεινότητα. Έχουν πλήρη έλλειψη υπερηφάνειας. Γνωρίζουν την αμαρτωλότητά τους και όταν τους καλεί ο Θεός με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είναι πιο εύκολο να ανταποκριθούν αυτοί παρά εμείς που θα σκεφτούμε τα σπίτια, τις οικογένειες, τα περιουσιακά μας στοιχεία και τις ανέσεις μας.

Και με αυτά θα πρέπει να αναμετρηθούμε. Με αυτές τις βεβαιότητες που έχουμε, με αυτές τις σιγουριές μας, που μας οδηγούν σε μια τέτοια πνευματική ύπνωση που ακόμα κι όταν μας καλέσει ο Θεός, είμαστε πολύ υπνωτισμένοι από την καθημερινότητά μας ώστε να αποδεχτούμε τη κλήση. Γι' αυτό οφείλουμε να είμαστε ξύπνιοι. Γ' αυτό οφείλουμε να ζητάμε από την Εκκλησία να μας ξυπνά κι όχι να μας κοιμίζει. Γιατί αν αποκοιμιόμαστε μέσα στις ακολουθίες τόσο ώστε να χάνουμε τη Βασιλεία του Θεού, τι νόημα έχει η τακτική μας προσέλευση;