Ένας αστυνομικός 29 χρονών πέθανε κι άλλος ένας 31 χρονών δε ξέρουμε αν θα επιζήσει και σε τι κατάσταση θα είναι από εδώ και πέρα. Πέρα από το θλιβερό και των δύο υποθέσεων, δύο νέοι άνθρωποι, ο ένας έχασε τη ζωή του και ο άλλος χαροπαλεύει, αποκαλύπτονται κάποιες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Η πρώτη είναι αυτή η επιλεκτική ευαισθησία για το ποια ζωή μετράει, μια δήθεν επαναστατική αντίληψη του ποιος αξίζει να ζει και ποιος όχι, ανάλογα με τη στρεβλή κοσμοθεωρία και ιδεολογία που κουβαλάει ο καθένας. Ούτε εγώ είμαι και κανένας φοβερός θαυμαστής των αστυνομικών(και των ένστολων γενικότερα) αλλά εδώ υπάρχει ένα γεγονός που σμπαραλιάζει όλες τις αηδίες που λέμε πίνοντας κάποιο ποτό και τρώγοντας μεζέδες. Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου και ο κίνδυνος για άλλον έναν. Και ο ανθρωπισμός τοβν οποίο ευαγγελίζεται ο καθένας από εμάς δε μπορεί να κάνει εξαιρέσεις και διακρίσεις. Από την άλλη ακούω να λένε κάποιοι, συγγενείς συνήθως, πήγε στη δουλειά του και δε γύρισε. Όταν ήμουν νέος μου έκανε εντύπωση η άνεση με την οποία οι γονείς πρότειναν στα παιδιά τους να γίνουν αστυνομικοί. Δεν είναι μια δουλειά. Δεν υπάρχει πήγε στη δουλειά και δε γύρισε. Κομμάτι αυτής της δουλειάς είναι η πιθανότητα να μη γυρίσεις. Γι' αυτό κι έχουν όπλα μαζί τους οι αστυνομικοί, γιατί δεν είναι υδραυλικοί, λογιστές ή υπάλληλοι γραφείου. Δεν είναι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι σε κάποια υπηρεσία που πάνε και συμπληρώνουν έντυπα. Αλλά αυτή η ηλίθια σκέψη να μπει στο δημόσιο το παιδί έσβηνε όλα τα άλλα. Κι ακόμα τα σβήνει δηλαδή. Αλλά αυτή η δουλειά και επικίνδυνη είναι, γιατί έχεις να κάνεις με κάθε είδους βλαμμένο και εγκληματία και κακοπληρωμένη.
ΥΓ. Φυσικά αν τα θύματα ήταν ανάποδα θα είχαμε και δηλώσεις επί δηλώσεων, άρθρα επί άρθρων και επεισόδια...Τώρα μούγκα από τους περισσότερους. Οι ροζ σημαίες προσφέρονται για καλύτερα παιχνίδια εντυπώσεων, παραδοσιακών και προοδευτικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου