Αρχή του χαρμόσυνου μηνύματος για τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού. Στα βιβλία των προφητών είναι γραμμένο: Στέλνω τον αγγελιαφόρο μου πριν από σένα, για να προετοιμάσει το δρόμο σου! Μια φωνή βροντοφωνάζει στην έρημο: ετοιμάστε το δρόμο για τον Κύριο, ισιώστε τα μονοπάτια να περάσει. Σύμφωνα μ’ αυτά, παρουσιάστηκε ο Ιωάννης, ο οποίος βάπτιζε στην έρημο και κήρυττε να μετανοήσουν οι άνθρωποι και να βαπτιστούν, για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες τους. Πήγαιναν σ’ αυτόν όλοι οι κάτοικοι της Ιουδαίας κι οι Ιεροσολυμίτες, κι όλους τους βάπτιζε στον ποταμό Ιορδάνη, καθώς ομολογούσαν τις αμαρτίες τους. Ο Ιωάννης φορούσε ρούχα από τρίχες καμήλας και δερμάτινη ζώνη στη μέση του, έτρωγε ακρίδες, και μέλι από αγριομέλισσες. Στο κήρυγμά του τόνιζε: «Έρχεται ύστερα από μένα αυτός που είναι πιο ισχυρός και που εγώ δεν είμαι άξιος να σκύψω και να λύσω το λουρί από τα υποδήματά του. Εγώ σας βάπτισα με νερό, εκείνος όμως θα σας βαπτίσει με Άγιο Πνεύμα».
Έτσι λοιπόν, μια ημέρα εμφανίστηκε ο Ιωάννης στην έρημο και κήρυττε μετάνοια. Και καλούσε τους Ιουδαίους να βαπτιστούν στον Ιορδάνη ποταμό για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους. Και πράγματι, πλήθη συνέρρεαν εκεί που βρισκόταν ο Ιωάννης, εξομολογούνταν και βαπτίζονταν. Αν και το φαινόμενο της προφητείας ήταν θεμελιωμένο στη συνείδηση των Εβραίων, προξενεί εντύπωση αυτή η ομαδική προσέλευση προς τον Ιωάννη. Που στο κάτω κάτω δεν υποσχόταν τίποτα παραπάνω από την άφεση αμαρτιών. Δεν είναι λίγο αυτό, ίσα ίσα, αλλά να σκεφτούμε ότι εκείνη την εποχή οι Εβραίοι περίμεναν τον πνευματικό ηγέτη που θα τους υποσχόταν απελευθέρωση από τον Ρωμαϊκό ζυγό και ανασύσταση του παλιού τους κράτους. Κι όμως όλοι σχεδόν έτρεξαν να πουν τις αμαρτίες τους, να ζητήσουν συμβουλές, να πάρουν συγχώρηση. Κι όλα αυτά από έναν άνθρωπο που ζούσε στην έρημο και που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τρελός.
Η αλήθεια είναι ότι η προφητεία από τη τρέλα λίγο ξεχωρίζει. Αφού κι ο προφήτης, όπως και κάποιος που δεν έχει ακριβώς τα λογικά του, αισθάνεται να φλέγεται από μια ακατανίκητη ορμή μέσα του και η οποία τον καταλαμβάνει πλήρως και τον οδηγεί στο προφητικό του έργο. Ο προφήτης ζει με έναν τρόπο έξω από τον συνηθισμένο, από τις νόρμες και τις συμβάσεις. Μοιάζει η ζωή του προφήτη αρκετά με αυτή των ασκητών της ερήμου που βλέπουμε αργότερα καθώς ο χριστιανισμός γίνεται μέρος της καθημερινής ζωής στο Βυζάντιο και με των δια Χριστόν σαλών, μιας πιο ακραίας μορφής ασκητισμού που και αυτή δημιουργήθηκε από την ανάγκη να καταδειχτεί η αντίθεση ανάμεσα στη βολική καθημερινή ζωή και στη φωτιά που άναψε ο Χριστός με τη ζωή και το κήρυγμά Του.
Γιατί όμως οι Ιουδαίοι έτρεξαν στον Ιωάννη; Τι τους τράβηξε σε αυτόν; Το κήρυγμά του; Πιθανόν. Αλλά και οι Φαρισαίοι και οι νομοδιδάσκαλοι κήρυτταν και πιθανόν με πιο ωραίο λόγο από του Ιωάννη. Προφανώς ήταν η συμφωνία λόγου και έργου. Κηρύγματος και ζωής. Ο Ιωάννης ζούσε στην έρημο με άσκηση και μεγάλη εγκράτεια. Φορούσε ένα ρούχο φτιαγμένο από τρίχες καμήλας και στη μέση του είχε μια δερμάτινη ζώνη. Τρεφόταν από ακρίδες και άγριο μέλι. Η ακρίδες είναι: είτε η ακρίδες διαφόρων άγριων χόρτων που βλάσταιναν στην περιοχή, ή τα γνωστά έντομα τα οποία χρησιμοποιούν και οι Βεδουίνοι που ζουν στην περιοχή μέχρι σήμερα, τα οποία ξηραίνουν και μετά τα τρώνε. Αυτό που δίδασκε, αυτό έπραττε.
Αναρωτιόμαστε πολλοί γιατί ο λόγος της Εκκλησίας δεν έχει πέραση. Αναρωτιόμαστε γιατί ο λόγος μας σαν γονείς δεν επηρεάζει αρκετά τα παιδιά μας. Και μάλιστα και ο λόγος της Εκκλησίας και των γονιών σήμερα είναι πολύ πιο εξελιγμένος, πιο όμορφος και με καλύτερη δομή και έκφραση από τον τραχύ λόγο του Ιωάννη του Βαπτιστή. Ε, ας κοιταχτούμε λοιπόν. Ας κοιταχτούμε κληρικοί, γονείς, καθηγητές, δάσκαλοι, πολιτικοί, διανοούμενοι και δε ξέρω κι εγώ ποιοι άλλοι. Ας δούμε με ειλικρίνεια, αν έχουμε το θάρρος, και να διακρίνουμε τι λέμε, τι διδάσκουμε και τι πράττουμε, πως ζούμε. Να δούμε και να συγκρίνουμε. Με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή θα μου πείτε; Προφανώς. Με αυτόν θα συγκριθούμε. Μπορεί να μην τον φτάσουμε ποτέ αλλά και μόνο η προσπάθειά μας, η προσπάθεια να ευθυγραμμίσουμε λόγο και τρόπο θα φέρει αποτελέσματα που δε μπορούμε να φανταστούμε. Γιατί δεν το κάνουμε; Γιατί είμαστε άνθρωποι και προτιμούμε την άνεση, την ασφάλεια, την κοινωνική θέση από την ειλικρίνεια. Αλλά όσο δεν είμαστε ειλικρινείς, όσο άλλα λέμε και άλλα πράττουμε, τα λόγια μας θα παραμένουν χωρίς βαρύτητα και θα τα σκορπάει ο αέρας. Όταν μιλάμε για ταπεινότητα και πτωχεία και ζούμε σαν δανδήδες του 19ου αιώνα τότε ποιος και γιατί να μας πάρει στα σοβαρά; Ήρθαμε στη λειτουργία σήμερα. Τι ήρθαμε να κάνουμε; Να ακούσουμε τη χορωδία σαν σε συναυλία, να δούμε τους ιερείς και τα άμφιά τους και αν τους πάνε ή πόσο όμορφα είναι στολισμένος ο ναός; Και αυτό το αποκαλούμε χριστιανισμό και αναρωτιόμαστε γιατί υποχωρεί η επιρροή του στη κοινωνία; Σαν άνθρωποι λέμε στα παιδιά μας να είναι καλοί άνθρωποι κι εμείς ζούμε σαν να υπάρχουμε μόνο εμείς στον κόσμο και απορούμε γιατί τα παιδιά μας δε μας ακούν; Σαν δάσκαλοι και καθηγητές, ε, ας το αφήσουμε πια αυτό. όπως και τους πολιτικούς και τους διανοούμενους, δεν έχει νόημα να τα συζητάμε αυτά.
Μια λέξη έλεγε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος. Μετάνοια, δηλαδή αλλαγή τρόπου σκέψης και ζωής. Δηλαδή απάρνηση αυτού του τερατουργήματος που έχουμε φτιάξει και το λέμε κοινωνία. Και αυτή τη λέξη τη ζούσε. Την έπραττε. Τη βίωνε. Και γι' αυτό ο λόγος του ακουγόταν. Γι' αυτό οι άνθρωποι προσέτρεχαν σε αυτόν. Γι' αυτό θεωρήθηκε προφήτης και όχι παλαβός ή ακόμα χειρότερα υποκριτής. Και αυτό μας προτρέπει κι εμάς να κάνουμε. Να μετανοήσουμε. Να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Να μη λέμε άλλα και να κάνουμε άλλα. Να συμβαδίσουμε, έστω να προσπαθήσουμε να συμβαδίσουμε με αυτά που λέμε ότι πιστεύουμε. Έτσι, θα αποκτήσει ο λόγος μας βαρύτητα, έτσι θα κάνουμε ένα βήμα να γίνουμε χριστιανοί. Ένα βήμα δύσκολο μα όχι ακατόρθωτο εφόσον μας συνοδεύει - και το κάνει - ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου