Βεβαίως, μπορούμε να ομιλούμε για σπουδαίες θεολογικές αλήθειες, υψηλές και δύσκολες στην κατανόησή τους, πίνοντας έναν ζεστό καφέ με μπόλικο γάλα, δε πειράζει που είναι περίοδος νηστείας, δε χάθηκε κι ο κόσμος βρε αδερφέ ή μια κούπα καυτό τσάι, συνοδευόμενη με κάμποσα λαχταριστά κουλουράκια ή βουτήματα. Μπορούμε να καθόμαστε σε άνετους χώρους, με τζάκι αναμμένο ή καλοριφέρ ρυθμισμένο στη κατάλληλη θερμοκρασία ώστε να μη κρυώνουμε αλλά και να μη μας προκαλεί εφίδρωση και να συζητάμε επί ώρες για το αν πράγματι ο Χριστός ανοίχθηκε στους μη προνομιούχους της τότε κοινωνίας και αν πράγματι θεωρούσε τον πλούτο ως πηγή κακού. Και όταν θα φύγουμε για τα σπίτια μας τυλιγμένοι στα ακριβά μας πανωφόρια και ντυμένοι με τα ζεστά μας υφάσματα θα έχουμε κάθε λόγο να υπερηφανευόμαστε για τις δεινές μας ρητορικές ικανότητες και για τα καταπληκτικά επιχειρήματα. Και δίνοντας κι ένα δίευρω σε κάποιον ζητιάνο ή άστεγο θα σιγουρευτούμε ότι επιτελέσαμε και το καθήκον της φιλανθρωπίας. Όμως εφόσον δεν ανάψαμε, όχι σε κάποιον άλλον αλλά μέσα μας τη φωτιά της ανησυχίας, τη δίψα να μάθουμε γιατί η πλειοψηφία του κόσμου, που δηλώνουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο χριστιανοί, δέχονται και είναι σχεδόν ευχαριστημένοι να ζουν και να κινούνται σε ένα σύστημα που δημιουργεί αστέγους και ζητιάνους, τότε δε θεολογούσαμε αλλά μάλλον αερολογούσαμε θεολογικώς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου