Όταν παίρνεις πολύ στα σοβαρά τον εαυτό σου, οι απόψεις σου και τα πιστεύω σου αποκτούν μια απολυτότητα. Οι επιλογές σου, δεν είναι πια οι καλύτερες δυνατές για σένα, αλλά ο μόνος δρόμος που πρέπει να ακολουθούν όλοι. Αν κάποιος που παίρνει σοβαρά τον εαυτό του, για παράδειγμα, θεωρεί πως οι γνωριμίες είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξελιχθεί, αυτό παύει να είναι η καλύτερη λύση γ' αυτόν αλλά η μοναδική λύση, την οποία πρέπει όλοι να ακολουθούν και όσοι δεν το κάνουν είναι είτε κατώτεροι είτε ανόητοι. Ο άνθρωπος που παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του γίνεται το κέντρο του κόσμου(πράγμα εντελώς ηλίθιο αφού το κέντρο του κόσμου είμαι εγώ και το ξέρουν όλοι) παρουσιάζει σε όλους τις απόψεις του, όχι απλά σαν απόψεις αλλά σαν τη μοναδική αλήθεια που αξιώνει θέση σχεδόν ιερής αποκαλύψεως και γίνεται ανυπόφορος έως αντιπαθητικός. Εγώ ας πούμε θεωρώ πως η λογιστική είναι ό,τι χειρότερο μου έτυχε. Εμένα. Όχι σε όλους τους φοιτητές λογιστικής. Προφανώς για κάποιους ήταν ό,τι καλύτερο. Όταν γράφω λοιπόν κάτι τέτοιο δεν εννοώ πως όσοι πήγαν και σπούδασαν λογιστική έχασαν το χρόνο τους γιατί πρώτον κάτι τέτοιο δεν ισχύει προφανώς και δεύτερον γιατί δε με νοιάζει να ασχοληθώ με τις επιλογές και την εξέλιξη άλλων ανθρώπων. Με φτάνουν τα χάλια μου. Αν έπαιρνα τον εαυτό μου στα σοβαρά θα επέμενα ότι όλοι όσοι σπούδασαν λογιστική έχασαν τον καιρό τους αφού αυτό ίσχυε για εμένα. Ή θα θεωρούσα προσωπική επίθεση αν κάποιος έγραφε ότι η λογιστική είναι υπέροχη και ότι του έδωσε νόημα στη ζωή. Με άλλα λόγια θα ήμουν εντελώς μαλ..ηλίθιος. Γιατί αυτό είναι τελικά ο άνθρωπος που παίρνει τον εαυτό το υ πολύ στα σοβαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου