Εκείνο τον καιρό, ένα Σάββατο δίδασκε ο Ιησούς σε μια συναγωγή. Εκεί βρισκόταν και μια γυναίκα, δεκαοχτώ χρόνια άρρωστη από δαιμονικό πνεύμα. Ήταν κυρτωμένη και δεν μπορούσε καθόλου να ισιώσει το σώμα της. Όταν την είδε ο Ιησούς, τη φώναξε και της είπε: «Γυναίκα, απαλλάσσεσαι από την αρρώστια σου». Έβαλε πάνω της τα χέρια του κι αμέσως εκείνη ορθώθηκε και δόξαζε το Θεό. Ο αρχισυνάγωγος όμως, αγανακτισμένος που ο Ιησούς έκανε τη θεραπεία το Σάββατο, γύρισε στο πλήθος και είπε: «Υπάρχουν έξι μέρες που επιτρέπεται να εργάζεται κανείς· μέσα σ’ αυτές, λοιπόν, να έρχεστε και να θεραπεύεστε, και όχι το Σάββατο». Ο Κύριος του απάντησε: «Υποκριτή! Ο καθένας σας δε λύνει το βόδι του ή το γαϊδούρι του από το παχνί το Σάββατο και πάει να το ποτίσει; Κι αυτή, που είναι απόγονος του Αβραάμ, και ο σατανάς την είχε δεμένη δεκαοχτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί απ’ αυτά τα δεσμά το Σάββατο;» Με τα λόγια του αυτά ντροπιάζονταν όλοι οι αντίπαλοί του κι ο κόσμος χαιρόταν για όλα τα θαυμαστά που έκανε ο Ιησούς.
Λίγες φορές ο Ιησούς μίλησε αυστηρά προς τους Ιουδαίους. Και τις περισσότερες απευθύνθηκε στους τότε ιερείς τους, τους Φαρισαίους. Και μίλησε αυστηρά είτε όταν ο Οίκος του Θεού μετατρεπόταν σε οίκο εμπορίου και όταν εντόπιζε υποκριτικές συμπεριφορές.
Η υποκρισία, είναι ίσως η ισχυρότερη αμαρτία που υπάρχει. Γιατί η υποκρισία περνά συνήθως αθέατη. Ανακαλύπτουμε την ύπαρξη της όταν είναι πολύ αργά και έχουμε ήδη πιαστεί κορόιδα και μας έχει ξεγελάσει ο κάθε υποκριτής. Όταν εμείς πέφτουμε στην υποκρισία, κάτι που συμβαίνει συχνά σε όλους τους ανθρώπους οπότε ναι συμβαίνει και σε μας, τότε δίνουμε λυσσασμένη μάχη, όχι για να την αποβάλλουμε και να μετανοήσουμε, αλλά για να αρνηθούμε ότι κι εμείς λειτουργήσαμε υποκριτικά.
Η υποκρισία είναι ψυχική διαταραχή. Άλλα σκεφτόμαστε, άλλα λέμε και άλλα κάνουμε. Η ψυχή δεν μπορεί να βρει επικοινωνία με τον Θεό γιατί χάνει την επικοινωνία με τον ίδιο τον εαυτό της. Ένας χρόνιος υποκριτής πέφτει θύμα αυτή της σχιζοφρένειας και καταλήγει ούτε κι ο ίδιος να μη ξέρει ποιος είναι τελικά.
Η υποκρισία είναι μια αμαρτία που τρομάζει. Και τρομάζει ακόμα κι αυτούς που θα έπρεπε να στέκονται εναντίον της σθεναρά. Γι' αυτό προτιμούμε να φωνάζουμε για άλλου είδους αμαρτήματα, σαρκικά κατά προτίμηση, ώστε να δείχνουμε πόσο ενάρετοι είμαστε παρά να ασχοληθούμε με το ιοβόλο φίδι της υποκρισίας που ρίχνει το δηλητήριό του βαθιά στην ανθρώπινη ύπαρξη. Και το κάνουμε αυτό από φόβο μήπως αποκαλυφθεί έτσι και η δική μας υποκρισία και χαλάσει η εικόνα για την οποία έχουμε πείσει πρωτίστως τον ίδιο τον εαυτό μας και έπειτα και τους γύρω μας.
Υποκρισία είναι άλλα να κηρύττεις και άλλα να πράττεις ανάλογα με το συμφέρον σου. Να μιλάς για απλότητα και να ζεις στη πολυτέλεια. Να εκθειάζεις τη πτωχεία και να ζεις με περιττές ανέσεις. Να υπογραμμίζεις την ανάγκη για κοινωνία και να είσαι αλαζόνας και απόμακρος, να ζητάς ισότητα και να κάνεις διακρίσεις, να μιλάς για υψηλές ιδέες και να αδιαφορείς για τις καθημερινές μικρές πράξεις.
Η υποκρισία χωρίζει τον άνθρωπο από τον ίδιο του τον εαυτό και καθιστά αδύνατη τη συνάντηση με τον Θεό. Ξεγελά, εξαπατά και ρίχνει σε ένα φαύλο κύκλο αμαρτίας και κακίας τόσο των υποκριτή όσο και αυτούς που ξεγελιούνται από αυτόν. Είναι ένα αργό δηλητήριο που αποσυνθέτει σιγά σιγά, δεσμούς, θεσμούς και την εμπιστοσύνη των ανθρώπων. Δρα διαλυτικά στην κοινωνία και την επικοινωνία μας, τόσο την μεταξύ μας όσο και αυτή με τον Κύριο. Γι' αυτό και ο Χριστός γίνεται αυστηρός ώστε να μας αφυπνίσει και να μας ταρακουνήσει ώστε να αλλάξουμε εγκαίρως πορεία και με τη βοήθειά Του, να απελευθερωθούμε από τα δίχτυα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου