Οι μεγαλύτερες ανοησίες που έχω ακούσει: 1) Να είσαι οπαδός της τάδε ομάδας είναι τρόπος ζωής. 2) Να ακούς το δείνα είδος μουσικής είναι τρόπος ζωής. 3) Το να ακολουθείς την όποια ιδεολογία είναι τρόπος ζωής. Παραμύθια της Χαλιμάς. 1) Δεν είναι τρόπος ζωής. Είναι απλά μια ομάδα(μη σου πω τώρα ότι είναι ΑΕ και ότι εσύ στηρίζεις τα όποια σχέδια του προέδρου και σε προσγειώσω απότομα) και την υποστηρίζεις είτε κληρονομικά είτε επειδή όταν άρχισες να καταλαβαίνεις τον κόσμο και ήσουν ακόμα πιο ηλίθιος απ' όσο σήμερα σε εντυπωσίασαν οι νίκες αυτής της ομάδας ή κάποιος βλαμμένος συγγενής σε έπεισε ότι αυτή η ομάδα είναι κάτι το καταπληκτικό. Το να είσαι οπαδός γενικά, ναι, είναι τρόπος ζωής. Ηλίθιος τρόπος. 2) Δεν είναι. Η μουσική είναι τέχνη και αποτελεί τρόπο ζωής γι' αυτόν που τη δημιουργεί. Για εμάς τους υπόλοιπους είναι κομμάτι της ζωής μας αλλά όχι τρόπος. Αν επηρεάζεσαι από τα πρότυπα που δημιουργεί η κάθε μουσική(στη πραγματικότητα οι μάνατζερ, οι επικοινωνιολόγοι κλπ) και είσαι άνω των 15-17 τότε εμπίπτεις στην κατηγορία των οπαδών των ομάδων. Είσαι ηλίθιος. 3) Ιδανικά, η ιδεολογία που ακολουθείς απορρέει από τον τρόπο ζωής σου. Στην αντίθετη περίπτωση κερδίζεις τις παραπάνω δύο κατηγορίες αφού εκτός από ηλίθιος είσαι και άβουλος. Ο τρόπος ζωής καθορίζεται ή καλό θα ήταν να καθορίζεται από εμάς τους ίδιους. Από το πως θέλουμε να είναι ο κόσμος και να λειτουργεί. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο κάνουμε ή έρχονται από φυσικού οι όποιες επιλογές σε δευτερεύοντες τομείς. Τότε είμαστε άνθρωποι. Όταν τα δευτερεύοντα ή μάλλον καλύτερα, τα επιμέρους γίνονται τρόπος ζωής τότε είμαστε ανδρείκελα.
Τη θρησκεία την αφήνω απ' έξω γιατί είναι μια κατηγορία μόνη της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου