Πέρα από τα συνηθισμένα θεολογικά -που μάλλον έχεις ο κόσμος βαρεθεί να ακούει και να διαβάζει περισσότερο απ' όσο οι κληρικοί έχουμε βαρεθεί να γράφουμε και να λέμε- για το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου που ξεκινά με τη γέννηση του Ιησού, για τη ταπεινότητα του Θεανθρώπου, τους φτωχούς βοσκούς, τους αγγέλους κλπ μπορούμε να δούμε και λίγο διαφορετικά την εικόνα της Γεννήσεως.
Ας ξεκινήσουμε από το ζευγάρι. Ένα ζευγάρι αγαπημένο, που ξεπερνά το σκάνδαλο της θαυματουργής συλλήψεως, που δε βρίσκει μέρος να γεννηθεί αυτό το μωρό, που σύντομα θα πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς στην Αίγυπτο για να γλιτώσουν από τον Ηρώδη. Ας δούμε λοιπόν και τα δικά μας. Αγαπάμε τόσο τους ανθρώπους μας; Είμαστε ερωτευμένοι όσοι είμαστε παντρεμένοι; Θα αντέχαμε μια τέτοιου είδους ζωή με αυτές τις δυσκολίες; Αναλαμβάνουμε την ευθύνη να προστατεύουμε ο ένας τον άλλον και να μη διαλύουμε τα πάντα στη πρώτη δυσκολία;
Και τα παιδιά μας; Όσοι έχουμε παιδιά, είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε την καλοπέρασή μας γι' αυτά, αφιερώνουμε χρόνο για να παίξουμε και να γελάσουμε μαζί τους, να τα ακούσουμε ή τα θεωρούμε ένα απλό αξεσουάρ προσωπικής δικαίωσης, κοινωνικής καταξίωσης-αν είναι δυνατόν!- και συνέχισης του ένδοξου τάχα μου ονόματος της οικογένειάς μας; Και όσοι δεν έχουμε παιδιά - για τον οποιοδήποτε λόγο, ούτε συμβόλαιο ούτε υποχρέωση έχουμε στην τεκνοποίηση- είμαστε έτοιμοι να υιοθετήσουμε τα παιδιά όλου του κόσμου. Το χρόνο και τους πόρους που μας περισσεύουν αφού δεν έχουμε δικά μας παιδιά, είμαστε έτοιμοι, όπως οι Μάγοι που παράτησαν θέσεις και αξιώματα και πλούτη, να τα προσφέρουμε στα πόδια των παιδιών που το έχουν ανάγκη; Αξιοποιούμε την ελευθερία μας για να γίνουμε χρήσιμοι και να αγαπήσουμε όλα τα παιδιά ή αυτοπεριχαρακωνόμαστε σε ένα κόσμο παράπονου, απωθημένων και τελικά μιζέριας;
Η γη προσφέρει το σπήλαιο και τα ζώα τη ζεστασιά της ανάσας τους. Το εκτιμούμε αυτό; Τη συμμετοχή της φύσης στη σωτηρία του ανθρώπου την αντιλαμβανόμαστε; Είμαστε έτοιμοι να διδαχθούμε από τη συμπεριφορά των ζώων που όταν οι άνθρωποι αδιαφόρησαν για τη γέννηση του Θεανθρώπου αυτά πήγαν να τον ζεστάνουν; Τη γη που αγκάλιασε και προστάτευσε τον νεογέννητο Χριστό στο σπήλαιό της, τη σκεφτόμαστε καθόλου όταν την καταστρέφουμε κάθε μέρα για να διευκολύνουμε δήθεν τη ζωή μας ενώ το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να συνεχίσουμε να καταναλώνουμε πράγματα που στην πραγματικότητα δε χρειαζόμαστε;
Τέλος μπορούμε να γιορτάσουμε αυτή τη μέρα; Ξέρουμε έστω πως; Έχουμε τη χαρά των βοσκών που αξιώνονται να προσκυνήσουν τον Ιησού και να ακούσουν τις ψαλμωδίες των αγγέλων; Μπορούμε να αποδεχτούμε την ομορφιά αλλά και τις αδυσώπητες δυσκολίες της ζωής όπως κάνουν αυτοί; Ή απλώς έχουμε αντικαταστήσει τη χαρά και την ευτυχία με μια πλαστή ευδαιμονία που στηρίζεται σε θέσεις, σε εξουσία και σε επίδειξη πλουτισμού;
Το άστρο, τέλος, που οδήγησε τους Μάγους, που στάθηκε πάνω από το σπήλαιο, το αφήνουμε να μας λούσει με το φως και τη θαλπωρή του; Γιατί μη ξεγελιόμαστε, το άστρο αυτό ποτέ δεν έφυγε από τον ουρανό. Ακόμα εκεί παραμένει και μας φωτίζει. Είναι τα δικά μας μάτια που έχουν σκοτιστεί και δε μπορούν αν το δουν. Είναι ο άνθρωπος που κοιτάζοντας στο διάστημα δεν αντιλαμβάνεται πόσο μικρός είναι μπροστά στον Θεό και πόσο τυχερός που ο Θεός κρατά όλες αυτές τις χαοτικές δυνάμεις του σύμπαντος και όχι μόνο δε μας συντρίβουν αλλά μας προσφέρουν κι ένα περιβάλλον για να αναπτυχθούμε και να δημιουργήσουμε. Αν και πολλές φορές αυτό που δημιουργούμε είναι πόνος και βάσανα, εντούτοις είμαστε ικανοί- και το έχουμε δει αυτό πολλές φορές- για μεγαλείο σχεδόν θεϊκών διαστάσεων!
Πολλά πράγματα, αυτά κι άλλα τόσα, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε κοιτώντας την εικόνα της Γέννησης του Χριστού αλλά ας σταματήσουμε εδώ. Ας κάτσει ο καθένας μας για λίγη ώρα σήμερα, ανήμερα Χριστούγεννα, να κοιτάξει με προσοχή αυτή την εικόνα και να ανακαλύψει και άλλα μηνύματα που μας έχει στείλει π Κύριος μέσω αυτής. Μηνύματα που, ναι, διαφεύγουν πολλές φορές από τα κηρύγματα που ακούμε και τις εγκυκλίους που διαβάζονται αυτές τις μέρες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου