Εκείνο τον καιρό, καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιεριχώ, ένας τυφλός καθόταν στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε. Όταν άκουσε το πλήθος που περνούσε, ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Του είπαν ότι περνάει ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Τότε εκείνος άρχισε να φωνάζει δυνατά: «Ιησού Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Αυτοί που προπορεύονταν τον μάλωναν να σωπάσει, εκείνος όμως φώναζε ακόμη πιο δυνατά: «Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Τότε ο Ιησούς στάθηκε κι έδωσε εντολή να τον φέρουν κοντά του. Αυτός πλησίασε, κι εκείνος τον ρώτησε: Τι θέλεις να σου κάνω;» «Κύριε, θέλω ν’ αποκτήσω το φως μου». Και ο Ιησούς του είπε: «Ν’ αποκτήσεις το φως σου! Η πίστη σου σε έσωσε». Αμέσως ο τυφλός βρήκε το φως του κι ακολουθούσε τον Ιησού δοξάζοντας το Θεό. Κι όλος ο κόσμος, όταν τον είδε, δοξολογούσε το Θεό.
Εντυπωσιακή η αντίθεση της σημερινής περικοπής. Ο τυφλός που θέλει να βρει το φως του μόλις μαθαίνει ότι περνά ο Ιησούς από κοντά του αρχίζει και φωνάζει. Το πλήθος που έχει μαζευτεί εκεί για να δει τον Ιησού, του λέει να σωπάσει. Αυτός όμως φωνάζει ακόμα πιο δυνατά μέχρι ο Ιησούς να τον ακούσει και να τον καλέσει κοντά Του και να τον θεραπεύσει.
Ο τυφλός διψά για συνάντηση με τον Χριστό. Δεν μπορεί να Τον δει όμως κάτι μέσα του του λέει πως αν Αυτός έρθει κοντά του, τότε θα του ξαναδώσει φως. Θα διώξει το σκοτάδι που σκεπάζει τα μάτια του και αυτό που σκοτίζει και τη ψυχή του ακόμα. Και όταν το πλήθος του λέει "σώπα" αυτός το αγνοεί και φωνάζει ακόμα περισσότερο. Ο Χριστός είναι κοντά, η συνάντηση με τον Θεό είναι ορατή ακόμα και στα τυφλά του μάτια και τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία του προς τα εκεί. Ούτε η αναπηρία του, ούτε το πλήθος, ούτε ο κόσμος όλος. Γιατί αντιλαμβάνεται την αλήθεια. Και μπροστά στην αλήθεια, οι πλειοψηφίες και η γνώμη του κόσμου ωχριούν.
Πολλές φορές στην καθ' ημάς Ανατολή, αλλά και στη Μέση και Άπω Ανατολή και στην Αφρική, η σιωπή θεωρείται σημάδι σοφίας, σωφροσύνης, πνευματικότητας. Δεν είναι όμως πάντοτε έτσι. Υπάρχει καιρός για να σωπάσουμε, καιρός για να μιλήσουμε και καιρός για να φωνάξουμε. Η σιωπή από μόνη της δεν είναι αρετή. Μπορεί να κρύβει μεγάλη σοφία μπορεί όμως να καμουφλάρει και την αδιαφορία ή και την ανοησία ακόμα. Η σοφία δε κρύβεται κατ' ανάγκη στη σιωπή αλλά κρύβεται στο να επιλέγουμε τη κατάλληλη στιγμή είτε για να σωπάσουμε είτε για να μιλήσουμε.
Το πλήθος πάλι, ευσεβές, τακτοποιημένο, πηγαίνει να δει τον μεγάλο δάσκαλο, τον θαυματοποιό, τον προφήτη. Αλλά, τι νόημα έχει αυτή η προσέλευση; Τι νόημα έχει η ευσέβειά τους; Αντί να συγκινηθούν από τον τυφλό που θέλει να βρει το φως του ενοχλούνται από τις κραυγές του. Γιατί αυτός ήταν τυφλός και ρακένδυτος και όχι κάποιος πλούσιος ή σεβάσμιος καλοντυμένος οπότε όχι μόνο θα τον άφηναν να φωνάξει αλλά θα φώναζαν κι αυτοί μαζί του. Γιατί το πλήθος όσο ευσεβές και φιλόθρησκο κι αν παρουσιάζεται, είναι πάντα μάζα. Δεν έχει ευαισθησίες, δε σκέφτεται, άγεται και φέρεται.
Από την άλλη ο Χριστός πάντα έδειχνε μια αδυναμία, ένα έντονο ενδιαφέρον, σε ζητιάνους, πόρνες, τελώνες, ανάπηρους, χήρες σε όλους όσους δηλαδή η κοινωνία των Εβραίων θεωρούσε απόκληρους, ασήμαντους και αμαρτωλούς. Κι αυτή είναι μια αλήθεια που και οι Εβραίοι τότε αλλά και πολλές φορές κι εμείς οι χριστιανοί σήμερα πολύ βολικά φροντίζουμε να αγνοούμε.
Πολλά τα διδάγματα της σημερινής περικοπής. Η κοινωνική θέση για τον Χριστό δεν έχει σημασία, η όποια αναπηρία δεν μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο για τη συνάντηση με τον Θεό αλλά ούτε και για ο,τιδήποτε άλλο, το πλήθος, οι πολλοί ακόμα κι αν προσπαθούν να κλείσουν ένα στόμα που φωνάζει για την αλήθεια κάποια στιγμή υποχωρούν μπροστά της, η ευσέβεια χωρίς την αγάπη και το ενδιαφέρον για τους άλλους ανθρώπους πολύ εύκολα μετατρέπεται σε στεγνό και ουσιαστικά μισάνθρωπο ευσεβισμό και τέλος, όποιος θέλει να συναντήσει τον Θεό δε λογαριάζει κανένα εμπόδιο σε αυτή τη προσπάθεια. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα μηνύματα του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος. Και καλό θα είναι πηγαίνοντας στα σπίτια μας να ξεκουραστούμε πως καλό θα ήταν να βρούμε λίγο χρόνο να τα σκεφτούμε σε βάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου