ZZ Top - Sleeping Bag

 

Χρόνος

 

Για κάποιο λόγο οι άνθρωποι πιστεύουμε ένα σωρό παράξενα πράγματα. Ακόμα κι όσοι επαίρονται για τον ορθολογισμό της σκέψης τους. Ένα από αυτά είναι πως η αλλαγή του χρόνου φέρνει κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό, κάτι καλύτερο. Κι ας διαψεύδονται κάθε χρόνο και κάθε μήνα και κάθε ημέρα. Συνεχίζουν να το πιστεύουν, συνεχίζουν αν ελπίζουν. Αλλά η αλλαγή του χρόνου, στις μέρες μας την 1η Ιανουαρίου, παλαιότερα τη 1η Σεπτεμβρίου(παραμένει ως και στις μέρες πρώτη του εκκλησιαστικού έτους), δεν αλλάζει τίποτα. Δε φέρνει κανένα χαρμόσυνο μήνυμα, καμιά βελτίωση. Αν έρθουν αυτά, θα έρθουν όχι επειδή αλλάζει ο χρόνος αλλά για άλλους λόγους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα από την τοποθέτηση της ελπίδας στο μέλλον, από την πεποίθηση ότι το αύριο θα είναι καλύτερο και από τη μεμψιμοιρία για το παρελθόν, από την μετάθεση όσων κακών μας συμβαίνουν στο χθες. Για τον Χριστιανό τα κακά του παρελθόντος σβήνουν με την εξομολόγηση, ενώ το μέλλον δεν είναι κάτι από το οποίο περιμένουμε κάτι. 

Γιατί ότι έχουμε να περιμένουμε, ότι χαρμόσυνο μήνυμα θέλουμε να ακούσουμε, έχει έρθει και έχει ακουστεί. Την ημέρα που ο Χριστός γεννήθηκε, την ημέρα που ο άχρονος Θεός μπήκε στην ανθρώπινη ιστορία και στον ανθρώπινο χρόνο. Που πέρασε όσα περνούν οι άνθρωποι, που νοηματοδότησε την ιστορία αλλά και τον ανθρώπινο χρόνο. Γι' αυτό γιορτάζουμε σήμερα την περιτομή του Κυρίου. Είχε κανένα λόγο ο Χριστός να κάνει περιτομή; Κανέναν. Αλλά μπήκε στην ανθρώπινη ιστορία και έδωσε νόημα σε όλα τα στάδια της ανθρώπινης ζωής. 

Προ των Φώτων

Αρχή του χαρμόσυνου μηνύματος για τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού. Στα βιβλία των προφητών είναι γραμμένο: Στέλνω τον αγγελιαφόρο μου πριν από σένα, για να προετοιμάσει το δρόμο σου! Μια φωνή βροντοφωνάζει στην έρημο: ετοιμάστε το δρόμο για τον Κύριο, ισιώστε τα μονοπάτια να περάσει. Σύμφωνα μ’ αυτά, παρουσιάστηκε ο Ιωάννης, ο οποίος βάπτιζε στην έρη­μο και κήρυττε να μετανοήσουν οι άνθρωποι και να βαπτιστούν, για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες τους. Πήγαιναν σ’ αυτόν όλοι οι κάτοικοι της Ιουδαίας κι οι Ιεροσολυμίτες, κι όλους τους βάπτιζε στον ποταμό Ιορδάνη, καθώς ομολογούσαν τις αμαρτίες τους. Ο Ιωάννης φορούσε ρούχα από τρίχες καμήλας και δερμάτινη ζώνη στη μέση του, έτρωγε ακρίδες, και μέλι από αγριομέλισσες. Στο κήρυγμά του τόνιζε: «Έρχεται ύστερα από μένα αυτός που είναι πιο ισχυρός και που εγώ δεν είμαι άξιος να σκύψω και να λύσω το λουρί από τα υποδήματά του. Εγώ σας βάπτισα με νερό, εκείνος όμως θα σας βαπτίσει με Άγιο Πνεύμα».

Έτσι λοιπόν, μια ημέρα εμφανίστηκε ο Ιωάννης στην έρημο και κήρυττε μετάνοια. Και καλούσε τους Ιουδαίους να βαπτιστούν στον Ιορδάνη ποταμό για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους. Και πράγματι, πλήθη συνέρρεαν εκεί που βρισκόταν ο Ιωάννης, εξομολογούνταν και βαπτίζονταν. Αν και το φαινόμενο της προφητείας ήταν θεμελιωμένο στη συνείδηση των Εβραίων, προξενεί εντύπωση αυτή η ομαδική προσέλευση προς τον Ιωάννη. Που στο κάτω κάτω δεν υποσχόταν τίποτα παραπάνω από την άφεση αμαρτιών. Δεν είναι λίγο αυτό, ίσα ίσα, αλλά να σκεφτούμε ότι εκείνη την εποχή οι Εβραίοι περίμεναν τον πνευματικό ηγέτη που θα τους υποσχόταν απελευθέρωση από τον Ρωμαϊκό ζυγό και ανασύσταση του παλιού τους κράτους. Κι όμως όλοι σχεδόν έτρεξαν να πουν τις αμαρτίες τους, να ζητήσουν συμβουλές, να πάρουν συγχώρηση. Κι όλα αυτά από έναν άνθρωπο που ζούσε στην έρημο και που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τρελός. 

Αν...

 

Αν δεν είχα τόσες αποτυχίες, κανείς δε θα τολμούσε να με αποκαλέσει αποτυχημένο...

-Από την -ανέκδοτη ακόμα, προς απορίαν όλων- ποιητική συλλογή μου "Λόγοι σοφού ανδρός(εμού του ιδίου)...

EDGUY - All The Clowns

 

Το παιχνίδι

Ο τζόγος, το τζογάρισμα μάλλον με σκοπό το κέρδος, είναι η απόλυτη προσβολή στο παιχνίδι. Το να παίζεις για να κερδίζεις είναι η μεγαλύτερη υποτίμηση του παιχνιδιού. Όταν ήμουν μικρός, στο χωριό τα καλοκαίρια παίζαμε δηλωτή. Ήμουν σχετικά καλός. Κέρδιζα πιο πολλές φορές από όσες έχανα. Υπήρχαν κάποιοι που ήξεραν χίλιους τρόπους να κερδίσουν αλλά κανέναν να παίξουν. Δεν τιμούσαν το παιχνίδι, κυνηγούσαν τη νίκη. Είναι εντελώς διαφορετικά αυτά τα δύο. Όταν παίζεις χαρτιά ή κάποιο άλλο παιχνίδι τυχερό για να κερδίσεις είσαι χαμένος ακόμα κι αν το πετύχεις. Έχεις κερδίσει τη παρτίδα αλλά έχεις χάσει όλο το παιχνίδι. Είσαι μακριά και εκτός πραγματικού στόχου. Γι' αυτό ο τζογαδόρος που θέλει να κερδίζει ποτέ δε γίνεται καλός παίκτης ακόμα κι αν βγαίνει πάντα νικητής. Κι αν νομίζετε ότι τόση ώρα γράφω μόνο για τα χαρτιά, κάνετε λάθος...

Dokken - Dream Warriors

 

Περί έρωτος δευτερολογία

 

Δευτερολογία περί έρωτος. Ο έρωτας δεν είναι προνόμιο των νέων. Και όχι, αντίθετα με ότι μας μαθαίναν τόσα χρόνια ούτε περιορίζεται από την ηλικία ούτε ημερομηνία λήξεως έχει. Και όχι, στο γάμο δεν υποχωρεί ο έρωτας, με όλη τη παλαβομάρα του, για να δώσει τη θέση του στην αγάπη. Αυτή είναι μια ανόητη θεωρία η οποία προέρχεται από γενιές που παντρεύονταν με συνοικέσιο. Η αγάπη είναι άλλο πράγμα και εντελώς άσχετο ουσιαστικά με τον γάμο(το κρατάω για πιθανή τριτολογία). Ένα ζευγάρι, ας πούμε εξηντάρηδων(το βλέπω ακόμα και σε πολύ νεότερες ηλικίες), που ντρέπονται να περπατήσουν χέρι χέρι στο δρόμο, είναι άνθρωποι που ζουν μια ζωή συμβιβασμών και κατάπνιξης των συναισθημάτων τους. Γιατί ο έρωτας, που είναι μυστήριο ανάλογο του θανάτου και δεν εξηγείται με τις γνώσεις φυσικής, χημείας, μαθηματικών και μακροοικονομίας, είναι αυτός που δίνει και ένα νόημα και μια κινητήριο δύναμη, όχι μόνο στο γάμο αλλά σε ολόκληρο το πλέγμα της καθημερινότητας. Χωρίς αυτόν προφανώς και αναπτύσσεται ρουτίνα που κάποια στιγμή σαν τη σκουριά καλύπτει τα πάντα.

ΥΓ1. Ο έρωτας για τους παντρεμένους, για τα ζευγάρια γενικότερα, στρέφεται προς το έτερον ήμισυ, σε ανθρώπους που είναι μόνοι τους μπορεί να αφορά μια τέχνη, μια ασχολία, τη φύση ή ο,τιδήποτε άλλο. 

ΥΓ2 Από αγάπη ο Πατέρας έφτιαξε τον κόσμο αλλά από έρωτα ο Υιός σταυρώθηκε γι' αυτόν.

Joan Jett & the Blackhearts - I Hate Myself for Loving You

 

Έρωτας

 

Η αγάπη είναι για τα μωρά, τα σκυλάκια και τα γατάκια. Και για τα γλυκά με σιρόπι. Για τα ζευγάρια είναι ο έρωτας. Ο έρωτας ο οποίος δεν είναι λόγος για να σκοτώνεις ή να πεθαίνεις αλλά λόγος για να ζεις. Ο γάμος δε σκοτώνει τον έρωτα. Ή μάλλον δε πρέπει να τον σκοτώνει αλλά να τον διαφυλάσσει. Αν ο έρωτας πεθαίνει εντός του γάμου είναι επειδή δεν υπήρξε ποτέ. Επειδή ο γάμος έγινε για λόγους κοινωνικούς, οικονομικούς ή επειδή απλά "πού θα βρω καλύτερο/η. Όλα τα άλλα είναι για να φτιασιδώνουν τη ψυχασθένεια ή τη βαρεμάρα που κρύβονται σε διάφορες στρεβλώσεις της ερωτικής ζωής.

Alice Cooper - Stolen Prayer

 

Όνειρα

Αν θα μπορούσα να ταξιδέψω σε ένα παράξενο μέρος, σε μια άλλη διάσταση ας πούμε, αυτό θα ήταν ο κόσμος των ονείρων. Δε νομίζω πως υπάρχει πιο μυστηριώδες μέρος στο σύμπαν ολόκληρο. Εκεί που ακούς αγγέλους και δαίμονες να ψιθυρίζουν. Που βρίσκουν καταφύγιο κρυφοί πόθοι και επιθυμίες και ανομολόγητοι φόβοι και άγχη. Εκεί που η λογική παίρνει τη θέση που θα έπρεπε να έχει πραγματικά. Πίσω πίσω, στη γαλαρία. Δεν υπάρχει άλλη κατάσταση στην οποία να ξεγυμνώνεται τόσο πολύ η ψυχή του ανθρώπου όσο στα όνειρα. Και δε νομίζω να υπάρχει κάτι πιο κοντά στον Θεό από τα όνειρα. Θα τολμούσα να πω(αν δεν ήταν θεολογικά αδόκιμο) ότι τα όνειρα είναι φτιαγμένα από τα δάκρυα του Κυρίου στον κήπο της Γεθσημανή. 

Thin Lizzy - Still In Love With You (Live At The Tower Theatre, Philadelphia, USA / 1977)

 

Αναχωρησάντων των Μάγων

 

Πολύ ορθά εντοπίζουμε την μετάλλαξη της γιορτής των Χριστουγέννων από μια χριστιανική γιορτή με όλο το πνευματικό της πλούτο σε μια στεγνή καταναλωτική κοσμική γιορτή που τελικά αντί να μας γεμίζει, αντί να μας μεταμορφώνει, μας αφήνει ένα κενό ακόμα μεγαλύτερο από αυτό που είχαμε πριν. Όμως, πάντα υπάρχει ένα όμως σε αυτά που γράφω, η πρόκληση για τους χριστιανούς σήμερα δεν είναι η αντίσταση στο καταναλωτικό πνεύμα της κοσμικής πλευράς των Χριστουγέννων που το μόνο που κάνει είναι να υπογραμμίζει και να μεγεθύνει το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, αλλά να καταφέρουμε να αντισταθούμε στο καταναλωτικό πνεύμα εντός της Εκκλησίας. Στην ειδωλοποίηση και απολυτοποίηση αυτού που κάπως αφηρημένα είναι η αλήθεια, αφού χωράμε εκεί μέσα ό,τι μας βολεύει, ονομάζουμε παράδοση, να αντισταθούμε στην προσωπολατρεία και στη λατρεία κληρικών ως άλλων γκουρού, με απόλυτη εξουσία στις ζωές μας και με λύσεις για κάθε πιθανό και απίθανο πράγμα. Στην ολίσθηση σε μια πολυτέλεια και μια κακόγουστη μεγαλοπρέπεια που καθόλου δε συνάδει με την εικόνα του Θεανθρώπου που γεννήθηκε σε ένα σπήλαιο, μακριά από τα βλέμματα των πολλών. Να αντισταθούμε στην ευθυγράμμιση με πολιτικές δυνάμεις και ιδεολογίες, που ως αποτέλεσμα έχουν την αποκοπή μεγάλου μέρους συνανθρώπων μας από το εκκλησιαστικό γεγονός. Τέλος να κρατηθούμε μακριά από τον πειρασμό της άσκησης εξουσίας προς όφελός μας. Η Εκκλησία, οι χριστιανοί όλοι, ασκούμε εξουσία και χρησιμοποιούμε τη δύναμη που μπορεί να έχουμε προς όφελος των άλλων, όχι δικό μας, ακόμα κι αν αυτοί οι άλλοι, είναι εχθρικά διακείμενοι προς εμάς. Γιατί οι άλλοι, είναι κι αυτοί εικόνες του Θεού. Σήμερα οι Μάγοι αναχωρούν και ο Ιωσήφ παίρνει τη Παναγία και τον μικρό Ιησού και καταφεύγουν στην Αίγυπτο. Σήμερα ο Ηρώδης διατάζει την θανάτωση των νηπίων για να εξαλείψει κάθε κίνδυνο για την εξουσία του και την εξουσία των απογόνων του. Κι εμείς καλούμαστε ή να είμαστε με τους προσκυνητές και τους πρόσφυγες ή με τους τυράννους αυτού του κόσμου.

Cristopher Lee - Silent Night

 

Η εικόνα της Γέννησης

 

Πέρα από τα συνηθισμένα θεολογικά -που μάλλον έχεις ο κόσμος βαρεθεί να ακούει και να διαβάζει περισσότερο απ' όσο οι κληρικοί έχουμε βαρεθεί να γράφουμε και να λέμε- για το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου που ξεκινά με τη γέννηση του Ιησού, για τη ταπεινότητα του Θεανθρώπου, τους φτωχούς βοσκούς, τους αγγέλους κλπ μπορούμε να δούμε και λίγο διαφορετικά την εικόνα της Γεννήσεως. 

Ας ξεκινήσουμε από το ζευγάρι. Ένα ζευγάρι αγαπημένο, που ξεπερνά το σκάνδαλο της θαυματουργής συλλήψεως, που δε βρίσκει μέρος να γεννηθεί αυτό το μωρό, που σύντομα θα πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς στην Αίγυπτο για να γλιτώσουν από τον Ηρώδη. Ας δούμε λοιπόν και τα δικά μας. Αγαπάμε τόσο τους ανθρώπους μας; Είμαστε ερωτευμένοι όσοι είμαστε παντρεμένοι; Θα αντέχαμε μια τέτοιου είδους ζωή με αυτές τις δυσκολίες; Αναλαμβάνουμε την ευθύνη να προστατεύουμε ο ένας τον άλλον και να μη διαλύουμε τα πάντα στη πρώτη δυσκολία; 

Και τα παιδιά μας; Όσοι έχουμε παιδιά, είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε την καλοπέρασή μας γι' αυτά, αφιερώνουμε χρόνο για να παίξουμε και να γελάσουμε μαζί τους, να τα ακούσουμε ή τα θεωρούμε ένα απλό αξεσουάρ προσωπικής δικαίωσης, κοινωνικής καταξίωσης-αν είναι δυνατόν!- και συνέχισης του ένδοξου τάχα μου ονόματος της οικογένειάς μας; Και όσοι δεν έχουμε παιδιά - για τον οποιοδήποτε λόγο, ούτε συμβόλαιο ούτε υποχρέωση έχουμε στην τεκνοποίηση- είμαστε έτοιμοι να υιοθετήσουμε τα παιδιά όλου του κόσμου. Το χρόνο και τους πόρους που μας περισσεύουν αφού δεν έχουμε δικά μας παιδιά, είμαστε έτοιμοι, όπως οι Μάγοι που παράτησαν θέσεις και αξιώματα και πλούτη, να τα προσφέρουμε στα πόδια των παιδιών που το έχουν ανάγκη; Αξιοποιούμε την ελευθερία μας για να γίνουμε χρήσιμοι και να αγαπήσουμε όλα τα παιδιά ή αυτοπεριχαρακωνόμαστε σε ένα κόσμο παράπονου, απωθημένων και τελικά μιζέριας;

Blackmore's Night - God Rest Ye Merry Gentlemen

 

Χριστούγεννα

Άντε τώρα να γράψεις για το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων. Τι να γράψεις, ποιος να διαβάσει και ποιος να καταλάβει; Τι να πεις σε ανθρώπους που φοβούνται να ερωτευτούν; Σε ανθρώπους που η ζωή τους είναι νούμερα και υπολογισμοί; Που η χαρά τους στηρίζεται σε αυτά που αποκτώνται και επιδεικνύονται; Τι να πεις για σπήλαια, βοσκούς και σοφούς που άφησαν πίσω τους κάθε αξίωμα, για έναν ευάλωτο Θεό σε αυτούς - και είναι οι περισσότεροι- που μόνο στη δύναμη και την εξουσία δίνουν αξία; Τι να πεις αλήθεια για τα Χριστούγεννα στον κόσμο; Λίγοι καταλαβαίνουν και αυτοί δε χρειάζονται κάποιον αν τους τα πει. Τα ακούνε από τους ψιθύρους του Θεού στον άνεμο, στα κλαδιά και τα φύλλα των δέντρων, στα στενά των πόλεων, όταν οι πολλοί θόρυβοι ησυχάζουν. Τους τα τραγουδούν οι άγγελοι στα όνειρά τους. Τους τα λέει το κλάμα του Θείου Βρέφους που μόνο αυτοί ακούνε μέσα στη καρδιά τους. Για εμάς τους υπόλοιπους μένουν τα φαγοπότια. Ε, κάτι είναι κι αυτό...

MAJESTICA - The Joy Of Christmas

 

Τα παιδιά

 

Εκείνο το απόσπασμα του Γκιμπράν για τα παιδιά(τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου....) πρέπει να είναι το πιο πολυδιαβασμένο και το πιο αγνοημένο στην Ελλάδα. Ειδικά από τους γονείς. Οι οποίοι εδώ που τα λέμε έχουν και τα δίκια τους Στο κάτω κάτω, τα παιδιά δεν είναι αυτόνομα, πόσω μάλλον ανεξάρτητα. Συνεχίζουν το όνομα της οικογενείας(όλες οι ελληνικές οικογένειες έχουν μια φοβερή ιστορία με ηρωισμούς και μεγαλεία, αμφιβάλλω πόσο αληθινές είναι βέβαια αυτές οι ιστορίες), οπότε σε αυτά αντανακλάται και η αξία των γονιών τους. Οι οποίοι τα όνειρα που στερήθηκαν από τους δικούς τους γονείς οφείλουν να τα επιβάλλουν στα παιδιά τους ώστε να τα στερήσουν αυτά από τα δικά τους όνειρα. Είναι κι αυτή μια παράδοση. Άλλωστε τι θα έχουν να λένε στους άλλους συγγενείς και φίλους αν τα παιδιά τους δεν είναι πρώτα στο σχολείο, δε φέρνουν μετάλλια από δραστηριότητες και δεν έχουν ως όνειρο μεγάλο και ιδεώδες μοναδικό την οικονομική και κοινωνική τους ανέλιξη πατώντας όπου είναι απαραίτητο-έχουμε και ηθικούς φραγμούς- επί μερικών πτωμάτων. Οφείλουν λοιπόν τα τέκνα των Ελλήνων, για τα οποία ξόδεψαν πολλά χρήματα να τα μεγαλώσουν και να τα κακομάθουν αλλά ελάχιστο χρόνο σε παιχνίδια, αγκαλιές και κουβέντα, να συμμορφώνονται με τις νουθεσίες των γονιών και να ευθυγραμμίζονται με τις επιθυμίες τους (άλλωστε αυτοί ξέρουν πάντα καλύτερα τι είναι καλύτερο για τα παιδιά τους τα οποία μικρό κόπο έκαναν να γνωρίσουν και δεν τα γνώρισαν ποτέ). Όσο πιο πολύ το παιδί υιοθετεί τους τρόπους σκέψης και τη λογική των γονιών του-χωρίς να αναπτύσσει κάτι δικό του- τόσο πιο επιτυχημένοι είναι οι γονείς για τη κοινωνία μας. Τέλος πάντων, μέρες που είναι μη γράφω κι άλλα δυσάρεστα, σταματάω εδώ. Κι επειδή μερικοί που διαβάζουν αυτά τα κείμενα ούτε τον Γκιμπράν ξέρουν ούτε και τον κόπο να το γκουγκλάρουν θα κάνουν το ποίημά του, το παραθέτω (κι ο πίνακας δικός του είναι, ζωγράφιζε κιόλας) :

******************************

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου

είναι οι γιοι και οι κόρες

της λαχτάρας της Ζωής για Ζωή.

 

Δημιουργούνται μέσα από εσένα,

αλλά όχι από εσένα.

Και αν και βρίσκονται μαζί σου, δεν σου ανήκουν. 

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,

αλλά όχι τις σκέψεις σου.

Αφού ιδέες έχουν δικές τους.

 

Μπορείς να προσπαθήσεις

να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα.

Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρα σου.

 

Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω

ούτε ακολουθεί

στο δρόμο του το χθες. 

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους,

αλλά όχι και στις ψυχές τους.

Είσαι το τόξο από το οποίο

τα παιδιά σου σαν ζωντανά βέλη

ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

 

Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς

προς το άπειρο

και κομπάζει ότι με την δύναμή του

τα βέλη μπορούν να πάνε γρήγορα

και μακριά.

 

Ας χαροποιεί τον τοξότη

ο κομπασμός του.

Αφού ακόμα και αν αγαπάει το βέλος που πετάει

έτσι αγαπά και το τόξο που μένει στάσιμο.

Iron Maiden - Wasted Years

 

Καλός γονιός

Με ρώτησε κάποιος κάποτε, ποιος γονιός είναι καλός. Τι είναι αυτό που κάνει δηλαδή ένα γονιό καλό. Αυτός που προφυλάσσει τα παιδιά του, αυτός που τα βοηθάει, αυτός που τους προσφέρει μόρφωση ή αυτός που τους προσφέρει υλικά αγαθά. Ή μήπως ο γονιός που κάνει όλα τα παραπάνω μαζί; Δεν έχω μεγάλη εμπειρία επί του θέματος, τα παιδιά μου είναι σχετικά μικρά, αλλά μόνο μια φράση μου ήρθε στο μυαλό όση ώρα συζητούσαμε: Αυτός που ζητά συγγνώμη από τα παιδιά του ακόμα κι αν δε φταίει. Αυτός διδάσκει στα παιδιά του και τη συγχώρεση και τη μετάνοια και άρα την αγάπη και τη χαρά. Όλα τα άλλα είναι για επίδειξη...

Manfred Mann's Earth Band - Father Of Day, Father Of Night

 

Ανθρωπισμός με διακρίσεις;

 

Ένας αστυνομικός 29 χρονών πέθανε κι άλλος ένας 31 χρονών δε ξέρουμε αν θα επιζήσει και σε τι κατάσταση θα είναι από εδώ και πέρα. Πέρα από το θλιβερό και των δύο υποθέσεων, δύο νέοι άνθρωποι, ο ένας έχασε τη ζωή του και ο άλλος χαροπαλεύει, αποκαλύπτονται κάποιες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Η πρώτη είναι αυτή η επιλεκτική ευαισθησία για το ποια ζωή μετράει, μια δήθεν επαναστατική αντίληψη του ποιος αξίζει να ζει και ποιος όχι, ανάλογα με τη στρεβλή κοσμοθεωρία και ιδεολογία που κουβαλάει ο καθένας. Ούτε εγώ είμαι και κανένας φοβερός θαυμαστής των αστυνομικών(και των ένστολων γενικότερα) αλλά εδώ υπάρχει ένα γεγονός που σμπαραλιάζει όλες τις αηδίες που λέμε πίνοντας κάποιο ποτό και τρώγοντας μεζέδες. Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου και ο κίνδυνος για άλλον έναν. Και ο ανθρωπισμός τοβν οποίο ευαγγελίζεται ο καθένας από εμάς δε μπορεί να κάνει εξαιρέσεις και διακρίσεις. Από την άλλη ακούω να λένε κάποιοι, συγγενείς συνήθως, πήγε στη δουλειά του και δε γύρισε. Όταν ήμουν νέος μου έκανε εντύπωση η άνεση με την οποία οι γονείς πρότειναν στα παιδιά τους να γίνουν αστυνομικοί. Δεν είναι μια δουλειά. Δεν υπάρχει πήγε στη δουλειά και δε γύρισε. Κομμάτι αυτής της δουλειάς είναι η πιθανότητα να μη γυρίσεις. Γι' αυτό κι έχουν όπλα μαζί τους οι αστυνομικοί, γιατί δεν είναι υδραυλικοί, λογιστές ή υπάλληλοι γραφείου. Δεν είναι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι σε κάποια υπηρεσία που πάνε και συμπληρώνουν έντυπα. Αλλά αυτή η ηλίθια σκέψη να μπει στο δημόσιο το παιδί έσβηνε όλα τα άλλα. Κι ακόμα τα σβήνει δηλαδή. Αλλά αυτή η δουλειά και επικίνδυνη είναι, γιατί έχεις να κάνεις με κάθε είδους βλαμμένο και εγκληματία και κακοπληρωμένη.

ΥΓ. Φυσικά αν τα θύματα ήταν ανάποδα θα είχαμε και δηλώσεις επί δηλώσεων, άρθρα επί άρθρων και επεισόδια...Τώρα μούγκα από τους περισσότερους. Οι ροζ σημαίες προσφέρονται για καλύτερα παιχνίδια εντυπώσεων, παραδοσιακών και προοδευτικών.

Kiss - God Gave Rock 'N' Roll To You II

 

Τις ημέρες τούτες

 

Ναι, το σωστό, το χριστιανικό, το πολιτισμένο αν θέλετε, είναι αυτές τις μέρες να σκεφτόμαστε τους άπορους και ενδεείς συνανθρώπους μας. Μόνο αυτές τις ημέρες, γιατί τις υπόλοιπες δεν είναι φτωχοί. Είναι σαν τους καλικάντζαρους. Βγαίνουν το Δωδεκαήμερο και μετά εξαφανίζονται ή γεμίζουν τα στομάχια τους και πληρώνονται οι λογαριασμοί τους μονάχοι τους. Και όταν λέμε τους σκεφτόμαστε, εννοούμε μέχρι καμιά ελεημοσύνη, καμιά συγκέντρωση τροφίμων. Μην αρχίσετε να σκέφτεστε τι φταίει και αυτοί δεν έχουν μία την ίδια ώρα που άλλοι ξοδεύουν χρήματα σε ταξίδια και ψώνια ή κάποιοι άλλοι έχουν περιουσία ίση με τον προϋπολογισμό ενός μεσαίου κράτους. Τέτοιες σκέψεις είναι για τους αναρχοάπλυτους και τους εξτρεμιστές. Για κάτι τύπους σαν έναν Ιουδαίο που γεννήθηκε σε κάτι σπηλιές και έζησε μέχρι τα τριάντα τρία του χρόνια περίπου.

Motley Crue - Too Young To Fall in Love

 

Περιεχόμενο

 

Πολλοί πιστεύουν πως αναφέροντας κάθε τρεις και λίγο το όνομα του Χριστού τα λόγια τους αποκτούν κάποια ιδιαίτερη πνευματικότητα. Έτσι είναι πρόθυμοι να Τον "μπλέξουν" σε οποιαδήποτε συζήτηση προκειμένου να πείσουν τους συνομιλητές τους αλλά και τον εαυτό τους προφανώς, πως είναι ευλαβείς και πνευματικοί άνθρωποι. Ο πνευματικός λόγος όμως δεν είναι αυτός στον οποίο αναφέρεται συχνά το όνομα του Χριστού. Πνευματικός είναι ο λόγος που περιέχει μέσα του τον Χριστό κι ας μην Τον αναφέρει ούτε μια φορά.

Def Leppard - Hysteria

 

Η μελαγχολία των Χριστουγέννων

 

Τα Χριστούγεννα είναι από τη φύση τους μελαγχολική γιορτή και αυτό διαφεύγει συνεχώς στους μελετητές και τους ερευνητές που ψάχνουν αν βρουν εξήγηση για τη μελαγχολία της εορταστικής περιόδου. Κάποιοι την αποδίδουν στην απουσία πνευματικότητας από τον τρόπο εορτασμού των Χριστουγέννων, άλλοι στην επιβαλλόμενη σχεδόν χαρούμενη διάθεση που καταντά ασφυξία για κάποιους ανθρώπους και άλλοι στον υπερκαταναλωτισμό που χαρακτηρίζει αυτή την περίοδο και το χτύπημα που αυτός φέρει στο ηθικό των ανθρώπων που δεν μπορούν να ακολουθήσουν αυτή τη ξέφρενη σπατάλη. Στη πραγματικότητα όμως είναι μια έτσι κι αλλιώς μελαγχολική γιορτή. Ναι, γεννιέται ο Χριστός αλλά σε συνθήκες δύσκολες, σε ένα σπήλαιο, κάτι που όταν το ακούμε μας φέρνει μια θλίψη, είναι μια γιορτή στη καρδιά του χειμώνα, δηλαδή σε μια σχετικά καταθλιπτική περίοδο του χρόνου. Ακόμα και τα λαμπιόνια και τα στολίδια τα οποία λάμπουν και αστράφτουν μέσα στο χειμωνιάτικο σκοτάδι, προσπαθώντας μάταια να αντικαταστήσουν την έλλειψη φωτός γεννούν μελαγχολία. Μέχρι και ο καιρός. Ακόμα και ηλιοφάνεια να έχουμε, κρατάει λίγο, αφού ο ήλιος ακόμα δύει νωρίς. Ως και το ζεστό γλυκό κρασί που πίνουμε αυτή την εποχή(ή το ζεστό τσίπουρο για του πιο ελληνοκεντρικούς τύπους) μέσα στη γλύκα του γεννά μια κάποια μελαγχολία. Άδικα ψάχνουμε λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, για ποιο λόγο οι άνθρωποι μελαγχολούν στις γιορτές. Θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε γιατί οι άνθρωποι δεν αντέχουν πια τη μελαγχολία που πάντα υπήρχε σε τούτη τη χριστουγεννιάτικη περίοδο

Deep Purple - When A Blind Man Cries

 

Η πρόσκληση

 

Είπε ο Κύριος «Ένας άνθρωπος ετοίμασε μεγάλο δείπνο και κάλεσε πολλούς. Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε το δούλο του να πει στους καλεσμένους: ελάτε, όλα είναι πια έτοιμα. Τότε άρχισαν ο ένας μετά τον άλλο να βρίσκουν δικαιολογίες: Ο πρώτος του είπε: έχω αγοράσει ένα χωράφι και πρέπει να πάω να το δω· σε παρακαλώ, θεώρησέ με δικαιολογημένον. Άλλος του είπε: έχω αγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια και πάω να τα δοκιμάσω· σε παρακαλώ, δικαιολόγησέ με. Κι ένας άλλος του είπε: είμαι νιόπαντρος και γι΄ αυτό δεν μπορώ να έρθω. Γύρισε ο δούλος εκείνος και τα είπε αυτά στον κύριό του. Τότε ο οικοδεσπότης οργισμένος είπε στο δούλο του: πήγαινε γρήγορα στις πλατείες και στους δρόμους της πόλης και φέρε μέσα τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους κουτσούς και τους τυφλούς. Όταν γύρισε ο δούλος του είπε: κύριε, αυτό που πρόσταξες έγινε και υπάρχει ακόμη χώρος. Είπε πάλι ο κύριος στο δούλο: πήγαινε έξω από την πόλη στους δρόμους και στα μονοπάτια κι ανάγκασέ τους να έρθουν, για να γεμίσει το σπίτι μου· γιατί σας βεβαιώνω πως κανένας από κείνους που κάλεσα δε θα γευτεί το δείπνο μου. Γιατί, πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί».

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι η παραπάνω παραβολή μιλά για τη Δευτέρα Παρουσία, για τη Νέα Κτίση και την αδυναμία των Εβραίων να αποδεχτούν την πρόσκληση που τους απηύθυνε ο Κύριος. Έτσι, ο Θεός καλεί στη Βασιλεία του τους άλλους λαούς της γης. Μπορούμε ακόμα να δώσουμε κι άλλη μια ερμηνεία. Ότι μιλά και για την πρόσκληση που απευθύνεται σε όλους τους βαπτισμένους χριστιανούς ορθοδόξους κάθε Κυριακή, να προσέλθουν στη Θεία Ευχαριστία. Και στο γεγονός ότι η πλειοψηφία τους, με διάφορες προφάσεις δεν δέχεται τη πρόσκληση και ασχολείται με ο,τιδήποτε άλλο.

Peter Gabriel - Sledgehammer

 

Άγιος Μόδεστος

 

Ο Άγιος Μόδεστος, Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων, θεωρείται προστάτης των ζώων και των κτηνοτρόφων. Αυτό συμβαίνει επειδή όσο βρισκόταν στον αρχιερατικό θρόνο των Ιεροσολύμων θεράπευε όχι μόνο τους ανθρώπους αλλά και τα ζώα τους. Ακόμα όταν συνελήφθη από τον τοπικό βασιλιά ώστε να βασανιστεί μέχρι να αλλάξει την πίστη του, τον έδεσαν σε δυο άγριους ημιόνους και τους χτύπησαν ώστε να τρέξουν και να τον διαμελίσουν. Ο άγιος όμως ευλόγησε τα δύο ζώα τα οποία παρέμειναν ήρεμα στη θέση τους ακόμα κι όταν τα έδεσαν πιο σφιχτά και τα χτύπησαν δυνατότερα. 

Ο Άγιος Μόδεστος, όπως και ο άγιος Μάμας, ο όσιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης, ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, οι Γεωργιανοί άγιοι Σίω ο Σπηλαιώτης και Δαβίδ Γκαρεντζέλι, είχαν ιδιαίτερη σχέση με τα ζώα είτε άγρια είτε οικόσιτα. Όπως και ο -πιο "δικός" μας- Άγιος Παϊσιος. Αγαπούσαν τα ζώα και αυτά τους ανταπέδιδαν την αγάπη τους είτε κρατώντας τους συντροφιά είτε προστατεύοντάς τους είτε παρέχοντάς τους τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους. Αξίζει να θυμηθούμε εδώ και τον προφήτη Ηλία τον οποίον έτρεφαν τα κοράκια. 

Για τους Αγίους μας δεν υπήρχαν βλαβερά και ενοχλητικά ζώα, δεν υπήρχαν κοπρόσκυλα ή βρωμόγατες, δεν υπήρχαν ζώα που άξιζαν να βασανιστούν. Τα αγαπούσαν και τα αγαπάνε αλλά με τρόπο υγιή. Δεν προσπαθούσαν να αντικαταστήσουν την ανθρώπινη παρουσία με τη παρουσία των ζώων ούτε και έφταναν ποτέ στο σημείο ν πουν ότι αυτά είναι καλύτερα από τους ανθρώπους, αν και πολλές φορές χρησιμοποίησαν τις συμπεριφορές των ζώων για να διδάξουν τους ανθρώπους. 

Ναι, οι άνθρωποι μας πληγώνουν, μας στενοχωρούν, μας κάνουν να θυμώνουμε και να απογοητευόμαστε. Ναι οι άνθρωποι είναι ικανοί να φτάσουν σε αφάνταστα βάθη της αβύσσου και να προκαλέσουν ανυπολόγιστο κακό. Τα ζώα δεν το κάνουν αυτό. Δε μπορούν πέσουν τόσο όσο οι άνθρωποι. Αλλά και δεν μπορούν να φτάσουν στα ύψη που μπορεί η ανθρώπινη ψυχή να φτάσει. Δε μπορεί η αγάπη που μας προσφέρουν, ειλικρινής και άδολη πραγματικά, να αντικαταστήσει την αγάπη που κάποιος άνθρωπος μπορεί να μας προσφέρει όσο σπάνια κι αν είναι αυτή. Αυτή η σπανιότητα είναι άλλωστε που ανεβάζει και την αξία της.

Σήμερα λοιπόν είναι η ευκαιρία να δούμε την πραγματική και τη διαστρεβλωμένη εικόνα. Από τη μία οι Άγιοι που αγαπούν τα ζώα όπως και όλη την κτίση και ζουν αρμονικά μαζί τους χωρίς να τους προκαλούν επώδυνες αλλαγές και από την άλλη, τα σημερινά φαινόμενα με ανθρώπους να αγαπούν υστερικά τα ζώα, να προσπαθούν να τους προσδώσουν χαρακτηριστικά ανθρώπινα έστω και με το ζόρι, ή ανθρώπους που θεωρούν πως μπορούν να τα εκμεταλλεύονται όπως κρίνους αυτοί, όσο βάρβαρο κι αν είναι αυτό, να τα βασανίζουν για την αρρωστημένη διασκέδασή τους ή να τα εκπαιδεύουν ώστε να γίνονται άγρια και να αποτελούν κίνδυνο για τους άλλους ανθρώπους επειδή έτσι θεωρούν οι "ιδιοκτήτες" τους ότι αποκτούν κάποιο κοινωνικό στάτους.

Αφού λοιπόν η Εκκλησία μας έδωσε και γι' αυτή τη περίπτωση το κριτήριο, είναι στη δική μας ευχέρεια και στην προδιάθεση της ψυχής μας ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε. Της ισορροπημένης αγάπης ή της παράλογης λατρείας και του ψυχασθενικού μίσους.

Revolution Saints - Eagle Flight

 

Ανωριμότητα.

 

Τώρα, για να είμαστε ειλικρινείς και να έχουμε μια σωστή οπτική και όχι μονόπλευρη, να μην τα ρίχνουμε όλα στους δεσποτάδες και τους παπάδες. Σε συνέχεια του χθεσινού σημειώματος (αν δεν το έχετε διαβάσει δε χάνετε τίποτα, για τη χλιδή και τις υπερβολές στις εκκλησίες έγραφα), να δούμε και την άλλη πλευρά. Αν οι εκκλησίες ήταν όλες απλές και φτωχικές, αν οι παπάδες κινούνταν με τα πόδια και οι δεσπότες με ποδήλατα, αν υπήρχε παντού απλότητα και λιτότητα πάλι αυτοί που δεν πάνε στην εκκλησία δε θα πήγαιναν. Όταν ακούω κάποιον αν μου λέει ότι "δε πάω εκκλησία γιατί ο τάδε παπάς στο τάδε μέρος έκανε πριν από χρόνια κάτι που δε μου άρεσε", έχω βάλει τα γέλια, έστω από μέσα μου, πριν τη πέμπτη λέξη. Αυτό το επιχείρημα είναι τόσο σοβαρό όσο το να λες ότι δεν αγοράζω κρέας γιατί στο χωριό μου ή στη γειτονιά μου ένας κρεοπώλης φτερνιζόταν πάνω από το κρέας που έκοβε. Απλά οι άνθρωποι δε πάνε στην εκκλησία είτε γιατί δεν καταλαβαίνουν και δε μπορούν να καταλάβουν τι συντελείται στη λειτουργία είτε απλά δε πιστεύουν. Τώρα, γιατί νιώθουν την ανάγκη να δικαιολογηθούν; Πρώτον γιατί έχουν τις μνήμες από τις γιαγιάδες και τους παππούδες που μας κυνηγούσαν να πάμε εκκλησία τη Κυριακή, αλλά αυτοί έχουν πια πεθάνει και όσοι λίγοι ζουν δεν έχουν δυνάμεις και αντοχές να ασχολούνται με τέτοια πράγματα, δεύτερον γιατί νομίζουν ότι πραγματικά κάποιος νοιάζεται για το αν θα πάνε ή όχι στην εκκλησία και σκαρφίζονται διάφορες δικαιολογίες και τρίτον επειδή είναι απλά κουτοπόνηροι. Γιατί οι κουτοπόνηροι έχουν μάθει να κατασκευάζουν δικαιολογίες και το κάνουν από κεκτημένοι ταχύτητα και σε θέματα που δε χρειάζεται. Να πω την αλήθεια δε με νοιάζει αν κάποιος δεν έρχεται στην Εκκλησία, εννοώ πως στεναχωριέμαι που δε μπορεί να κατανοήσει τη σημασία της λειτουργίας, των ακολουθιών, της προσευχής, της πίστης γενικότερα, αλλά από εκεί και πέρα είναι προσωπική του επιλογή. Την έκανε και θα ζήσει και θα πεθάνει με αυτή. Όπως κι εγώ με τη δική μου. Επιπλέον καταλαβαίνω πως όταν μιλάς σε Έλληνα για ζωή με ταπείνωση, σε Ελληνίδα για ζωή χωρίς επιδειξιομανία και στους δυο μαζί για τη δευτερεύουσα θέση που έχουν τα χρήματα στη ζωή μας(αυτό ισχύει και για άλλες εθνικότητες αλλά με αυτές θα ασχοληθώ αν πάω να ζήσω εκεί) δε μπορείς να περιμένει και τίποτα πλήθη να έρχονται μαζί σου(αυτά όμως θα τα δούμε άλλη μέρα). Τέλος πάντων το θέμα είναι απλό. Όποιος θέλει έρχεται στην εκκλησία και όποιος δε θέλει κάνει κάτι άλλο. Έτσι είπε κι ο Χριστός. Όλα τα άλλα, δικαιολογίες, αφορμές και λοιπές χαζομάρες δείχνουν απλά ανθρώπους που δεν τολμάνε ούτε αυτά που πιστεύουν και κάνουν να υποστηρίξουν ούτε σε κλειστούς κύκλους κοινωνικούς, πόσω μάλλον στον ευρύτερο δημόσιο βίο. Με άλλα λόγια είναι δείγματα, τρανταχτά, ανωριμότητας. 

Gordian Knot - Singing Deep Mountain

 

Η παραδοχή της παρακμής

 

Ναι, φυσικά, η επιλογή κάποιων εξ ημών να ακολουθήσουμε και να εγκαθιδρύσουμε ως επίσημο και ορθόδοξο το στυλ του παρηκμασμένου Βυζαντίου (ούτε καν του πρότερου σε ακμή βυζαντινού στυλ) και του μεταβυζαντινού, τα οποία είναι αμφότερα γεμάτα από επιρροές ανατολίτικης φλύαρης πολυτέλειας και μιας επίδειξης μεγαλείου που δεν υπάρχει πουθενά, δεν είναι τυχαία. Όταν υπάρχει κενό ουσίας, κάπως πρέπει να καλυφθεί. Και ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει από το να δίνουμε όλη μας τη σημασία στην πολυτέλεια των αμφίων(δε χρειάζεται κατ' ανάγκη να είναι ακριβά), στον υπερβολικό ανθοστολισμό( οι παλιοί επιτάφιοι στολίζονταν με άγρια λουλούδια της εποχής ή έστω από λουλούδια που είχαν οι άνθρωποι στους κήπους τους και όχι ανθοσυνθέσεις από γραφεία) ή τις μακρόσυρτες δήθεν βυζαντινές αλλά στην ουσία καθαρά περσικής επιρροής και καταγωγής(μια απλή ακρόαση σε τραγουδιστές σύγχρονους και λίγο παλαιότερους του Περσικού και του Αραβικού κόσμου είναι αποκαλυπτική), την εξεζητημένη συμπεριφορά δανδήδων και άλλων παρόμοιων...δαιμονίων. Να μην γίνει κάποια παρερμηνεία. Όλα τα παραπάνω σε μια λογική κατάσταση, ιεροπρεπή άμφια, όμορφα μέσα στη λιτότητά τους, ένας κάποιος στολισμός που να μη πνίγει εικόνες και την Αγία Τράπεζα, καλές φωνές που να ψέλνουν ώστε να δοξολογούν τον Θεό και όχι τον εαυτό τους, είναι χρήσιμα στη λειτουργία. Η σημερινή κατάσταση της πλειοψηφίας όμως, αυτή η μηδική πολυτέλεια, απέχει παρασάγγας τόσο από το Ευαγγέλιο και τη δράση του Χριστού(πάντα μου έκανε εντύπωση η απλή, προσιτή και χωρίς φτιασίδια συμπεριφορά του Κυρίου) όσο και από το όλο πνεύμα της Εκκλησίας. Και, για να είμαστε και πραγματιστές, μια απλή Εκκλησία, μια Εκκλησία χωρίς τις ανατολικοτουρκικές υπερβολές και περισσότερο κόσμο θα προσέλκυε, τουλάχιστον κόσμο με μυαλό και μια κάποια αισθητική, αλλά και λιγότερες αφορμές για σκανδαλισμό και επιχειρήματα στους εχθρούς της θα έδινε. Και αυτά αφού τα σκέφτομαι εγώ, θα μπορεί να τα σκεφτεί ο καθένας. Οπότε η επιλογή των παρακμιακών στοιχείων πιθανότητα δε δείχνει πραγματικά επιλογή αλλά μάλλον ανημπόρια να προσεγγίσουμε το ουσιαστικό της διδασκαλίας της Εκκλησίας και να το μεταδώσουμε στον κόσμο που αναζητά κάτι διαφορετικό να ακούσει.

(Η πρώτη εικόνα είναι ενός Πέρση Αυτοκράτορα και η δεύτερη του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Βασίλειου του Μακεδόνα)

Big Big Train - A Mead Hall in Winter

 

Φλυαρίες

 

Βεβαίως, μπορούμε να ομιλούμε για σπουδαίες θεολογικές αλήθειες, υψηλές και δύσκολες στην κατανόησή τους, πίνοντας έναν ζεστό καφέ με μπόλικο γάλα, δε πειράζει που είναι περίοδος νηστείας, δε χάθηκε κι ο κόσμος βρε αδερφέ ή μια κούπα καυτό τσάι, συνοδευόμενη με κάμποσα λαχταριστά κουλουράκια ή βουτήματα. Μπορούμε να καθόμαστε σε άνετους χώρους, με τζάκι αναμμένο ή καλοριφέρ ρυθμισμένο στη κατάλληλη θερμοκρασία ώστε να μη κρυώνουμε αλλά και να μη μας προκαλεί εφίδρωση και να συζητάμε επί ώρες για το αν πράγματι ο Χριστός ανοίχθηκε στους μη προνομιούχους της τότε κοινωνίας και αν πράγματι θεωρούσε τον πλούτο ως πηγή κακού. Και όταν θα φύγουμε για τα σπίτια μας τυλιγμένοι στα ακριβά μας πανωφόρια και ντυμένοι με τα ζεστά μας υφάσματα θα έχουμε κάθε λόγο να υπερηφανευόμαστε για τις δεινές μας ρητορικές ικανότητες και για τα καταπληκτικά επιχειρήματα. Και δίνοντας κι ένα δίευρω σε κάποιον ζητιάνο ή άστεγο θα σιγουρευτούμε ότι επιτελέσαμε και το καθήκον της φιλανθρωπίας. Όμως εφόσον δεν ανάψαμε, όχι σε κάποιον άλλον αλλά μέσα μας τη φωτιά της ανησυχίας, τη δίψα να μάθουμε γιατί η πλειοψηφία του κόσμου, που δηλώνουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο χριστιανοί, δέχονται και είναι σχεδόν ευχαριστημένοι να ζουν και να κινούνται σε ένα σύστημα που δημιουργεί αστέγους και ζητιάνους, τότε δε θεολογούσαμε αλλά μάλλον αερολογούσαμε θεολογικώς...

The Logical Song ( Lyrics ) Supertramp

 

Φονική ηλιθιότητα

Οι ωραίες ιστορίες σε αυτή τη χώρα συνεχίζονται με μεγάλη ένταση και συνέπεια. Να πιάσω το πιο τρανταχτό περιστατικό με τον 18χρονο που έριξε  φωτοβολίδα σε αστυνομικό με αποτέλεσμα ο τελευταίος να χαροπαλεύει και ο πρώτος να αντιμετωπίζει πολλά χρόνια φυλάκισης. Δε ξέρω τι να πρωτογράψω για την υπόθεση, ειδικά αν ισχύει αυτό που είπε ο 18χρονος ότι ένας άλλος τύπος 35-40 χρονών του είπε να ρίξει τη φωτοβολίδα και αυτός την έριξε. Δώστε λίγο προσοχή σε αυτό. 18 χρονών μαντράχαλος, ενήλικος βάσει νόμου, με πολιτικά δικαιώματα πλήρη, ο τύπος μπορεί να ψηφίζει και να οδηγεί(δε ξέρω ποιο είναι το πιο επικίνδυνο με τέτοιους τύπους) και τον πλησίασε κάποιος, του έδωσε όπλο με φωτοβολίδα, του είπε "σημάδεψε και ρίξε" και αυτός το έκανε. Μιλάμε για τέτοια βλακεία! Θα μου πείτε αν δεν ήταν βλάκας θα έτρεχε να κάνει επεισόδια σε έναν αγώνα βόλεϊ; Αυτός ο τύπος λοιπόν, έχει περάσει από την εκπαιδευτική διαδικασία του ελληνικού κράτους και φυσικά έχει και μια οικογένεια πίσω του που τον μεγάλωσε με όλες τις αρχές του τόπου τούτου, τα ήθη και τα έθιμα. Μιλάμε για μεγάλη επιτυχία. Και είναι επιτυχία γιατί σαν κι αυτόν υπάρχουν κι άλλοι. Πολλοί.

Πάμε και στο άλλο; 37χρονος θεώρησε πολύ φυσιολογικό να φέρει για ασφάλεια στο κτήμα του, σε κατοικημένη περιοχή, σκυλιά που έχουν μάθει, και προορίζονται να τα βάζουν με λύκους και αρκούδες και να τα έχει και αμολυτά. Και αυτά βγήκαν έξω, επιτέθηκαν στη γειτόνισσα και τη σκότωσαν. Τόσο απλά και τόσο πολύ πληρώνεται η ηλιθιότητα σε αυτή τη χώρα που νόμοι και έλεγχοι δεν υπάρχουν παρά μόνο στα χαρτιά μη και θιχτεί η αίσθηση περί ελευθερίας διαφόρων άλλων εξίσου ηλιθίων. Το κακό είναι πως την ηλιθιότητα, διότι αυτή κρύβεται πίσω και από τα δύο περιστατικά, η ηλιθιότητα και η πλήρης αδιαφορία για τον όποιον άλλον, σπάνια τη πληρώνουν οι ίδιοι οι ηλίθιοι αλλά κυρίως την πληρώνουν αυτοί που βρίσκονται στο διάβα τους. Κια άντε, όταν στις πιο συνηθισμένες περιπτώσεις, την ηλιθιότητα τη πληρώνεις με κάποιο συναισθηματικό πόνο ή κάποια υλική απώλεια, πάει κι έρχεται. Όταν όμως τη πληρώνεις με τη ζωή σου; Αυτή μόνο πάει, δεν έρχεται ξανά.

Tool - The Grudge

 

Κοινωνικοποίηση;

 

Ότι στο όνομα μιας κάποιας αδιόρατης "κοινωνικοποίησης" μας βάζουν από μικρή ηλικία σε ομάδες ανθρώπων πουν δεν έχουμε επιλέξει οι ίδιοι και μας κάνουν να συναναστρεφόμαστε καθημερινά με τύπους ανθρώπων με τους οποίους καμία σχέση δε θέλουμε να έχουμε, κάτι που συνεχίζεται και στις επόμενες ουσιαστικά φάσεις της "ενεργής" ζωής μας , μέχρι τη σύνταξη και τον πεθαμό θα ήταν γελοίο αν δεν ήταν τραγικό. O με το ζόρι συναγελασμός με ανθρώπους που δεν ταιριάζουμε δεν οδηγεί σε καμία είδους κοινωνικοποίηση. Αντιθέτως οδηγεί σε μια εμπέδωση της υποταγής σε άσχημες καταστάσεις μηδενίζοντας τη διάθεση αντίστασης που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του.

Thin Lizzy - The Boys Are Back In Town

 

Υποκρισία

 

Εκείνο τον καιρό, ένα Σάββατο δίδασκε ο Ιησούς σε μια συναγωγή. Εκεί βρισκόταν και μια γυναίκα, δεκαοχτώ χρόνια άρρωστη από δαιμονικό πνεύμα. Ήταν κυρτωμένη και δεν μπορούσε καθόλου να ισιώσει το σώμα της. Όταν την είδε ο Ιησούς, τη φώναξε και της είπε: «Γυναίκα, απαλλάσσεσαι από την αρρώστια σου». Έβαλε πάνω της τα χέρια του κι αμέσως εκείνη ορθώθηκε και δόξαζε το Θεό. Ο αρχισυνάγωγος όμως, αγανακτισμένος που ο Ιησούς έκανε τη θεραπεία το Σάββατο, γύρισε στο πλήθος και είπε: «Υπάρχουν έξι μέρες που επιτρέπεται να εργάζεται κανείς· μέσα σ’ αυτές, λοιπόν, να έρχεστε και να θεραπεύεστε, και όχι το Σάββατο». Ο Κύριος του απάντησε: «Υποκριτή! Ο καθένας σας δε λύνει το βόδι του ή το γαϊδούρι του από το παχνί το Σάββατο και πάει να το ποτίσει; Κι αυτή, που είναι απόγονος του Αβραάμ, και ο σατανάς την είχε δεμένη δεκαοχτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί απ’ αυτά τα δεσμά το Σάββατο;» Με τα λόγια του αυτά ντροπιάζονταν όλοι οι αντίπαλοί του κι ο κόσμος χαιρόταν για όλα τα θαυμαστά που έκανε ο Ιησούς.

Λίγες φορές ο Ιησούς μίλησε αυστηρά προς τους Ιουδαίους. Και τις περισσότερες απευθύνθηκε στους τότε ιερείς τους, τους Φαρισαίους. Και μίλησε αυστηρά είτε όταν ο Οίκος του Θεού μετατρεπόταν σε οίκο εμπορίου και όταν εντόπιζε υποκριτικές συμπεριφορές.

Psychotic Waltz - Another Prophet Song

 

Το Χάος

 

"Αποτελεί υπεραπλούστευση και σφάλμα να εξισώνουμε το Χάος με αυτό που αποκαλείται αόριστα Φυσική Κατάσταση. Οπωσδήποτε το Χάος υποβόσκει στην αυξανόμενη εντροπία του ακατέργαστου σύμπαντος, εντούτοις γεμίζει εξίσου εύκολα κάθε ρωγμή στην προκλητικότερη των αντιεντροπικών υπερδομών - την οργανωμένη ανθρώπινη κοινωνία"

Γκρέγκορ Μάρκοβιτς

Θεωρία της Κοινωνικής Εντροπίας

- Πρόκειται για φανταστικό, ανύπαρκτο βιβλίο ενός επίσης φανταστικού, ανύπαρκτου συγγραφέα, αποσπάσματα του οποίου περιέχονται στο -πραγματικό- βιβλίο επιστημονικής φαντασίας του Νόρμαν Σπίνραντ, "Οι Πράκτορες του Χάους", εκδ. Τρίτων

H συνταγή της ευτυχίας!!

 

Λοιπόν, για όλα φταίει η δουλειά και το σχολείο. Πας στο σχολείο, που είναι απαίσιο ή στη δουλειά που είναι ακόμα  πιο απαίσια και πρέπει να ανεχτείς ένα κάρο ανθρώπους που σε κανονικές συνθήκες δε θα τους έδινες ούτε νερό την ώρα που τους έχει κάτσει ξηρός καρπός στο λαιμό και έχουν πάρει μελιτζανί χρωματάκι. Και όχι μόνο πρέπει να τους ανέχεσαι αλλά να συνυπάρχεις, να συνεργάζεσαι και να αλληλοεπιδράς μαζί τους. Αυτό το τελευταίο δε ξέρω τι στα κομμάτια ακριβώς σημαίνει αλλά το βλέπω συχνά τον τελευταίο καιρό και είπα να το πετάξω για να φανώ άνθρωπος της εποχής. Οπότε σε αγχώνει και σε κουράζει η δουλειά(ή το σχολείο ή η σχολή ειδικά αν είναι απαίσια όπως η λογιστική), έχεις στο κεφάλι σου κι ένα κάρο ηλίθιους με τους οποίους πρέπει να είσαι κάπως ευγενικός ενώ αν είναι προϊστάμενοι του τμήματος δε μπορείς ούτε να τους βρίσεις ούτε και καμιά άσεμνη χειρονομία με το μεσαίο δάκτυλο να κάνεις σε κοινή θέα. Να βάλω και τα υπόλοιπα άσχημα όπως πρωινό ξύπνημα, μετακινήσεις, ψώνια για το σπίτι κλπ που επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Ενώ αν είσαι και ειδικά αν έχεις τη δυνατότητα να είσαι ένας παλιοτεμπέλαρος του κερατά δεν έχεις νεύρα, άγχος, στενοχώριες. Είσαι ήρεμος και ευτυχής. Άρα; Άρα στο καθισιό κρύβεται η ουσία της ζωής και το μυστικό της ευτυχίας. Ευχαριστώ για την υπομονή σας και σας ζητώ συγγνώμη αν νομίζατε πως θα διαβάσετε κάτι σοβαρό και ωφέλιμο.

Αυτομεμψία ή Αυτοπροβολή;

 

https://anastasiosk.blogspot.com/2023/12/blog-post_643.html

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Λίγο πριν τελειώσει ο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος τον υπομνηματισμό της Παλαιάς Διαθήκης, και παραδώσει την αγία του ψυχή στα χέρια του Δεσπότου Χριστού, όπως Τον είχε παρακαλέσει: «Άσε με να τελειώσω αυτό το διακόνημα βοηθείας των αδελφών και μετά ταύτα, λάβε την ψυχή μου», έγινε ένα από τα πρώτα μοναστικά συνέδρια στην Αθήνα και προσεκλήθη και αυτός.

Όταν οι συζητήσεις εκείνου του Συνεδρίου τελείωσαν, κάποιος πρότεινε να βγάλουν όλοι μαζί μιά (....flickr.com....!!) φωτογραφία!! Ο π. Ιωήλ ΕΞΕΜΑΝΗ! «Ήρθαμε», τους είπε, «να συζητήσουμε θέματα και προβλήματα, που αφορούν την απόφαση μας να ζήσουμε στην αφάνεια μοναχικής ζωής, και έχουμε αγωνία μήπως δεν το μάθουν οι πάντες;!» Και έφυγε.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε!

Γίνονται πλέον πολλά συνέδρια! Θεολογικά, Μητροπολιτικά, Ιερατικά, Ιεραποστολικά, Μοναχικά! Όπως λέγαμε και με αγαπητό φίλο: «Τελικά ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να κάνουν οι χριστιανοί συνέδρια;;» Σε εποχές που δεν γινόντουσαν Συνέδρια υπήρχε και Θεολογία και ποιοτική ιεροσύνη και ιεραποστολή και συγγραφή διδαχής. Τώρα... φωνάζουμε για να επισημάνουμε την ανυπόστατη παρουσία μας! Όμως δεν γίνεται κάποιος αποδεκτός μ’ αυτό τον τρόπο. "Φωνές", είναι η ποιότητα! "Συνέδριο", είναι η σύνεση! «Εορταστικές επέτειοι» δεν χρειάζονται. Στους πεθαμένους γιορτάζουμε επετείους και κάνουμε... μνημόσυνα!

Θα ήθελα να θέσω στον φάκελο φθινοπωρινού Μοναχικού Συνεδρίου προσθήκη αποριών και προβληματισμούς που γεννάνε τα συμπεράσματα του. Ξέρω ότι το "έδαφος" πάνω στο οποίο γράφω είναι έκθετο σε παρεξηγήσεις. Είμαστε όμως όλοι ελεύθεροι να αξιολογούμε με τα κριτήρια μας, όπως θέλουμε, αρκεί αυτό που θέλουμε να πούμε να “πατάει” λογικά και να εισφέρει θεολογικά σε γόνιμη διαβούλευση. Τα δημοσίως άλλωστε λεγόμενα και γινόμενα, δημοσίως κρίνονται.

Joe Bonamassa - "Time Clocks" (Live) - Tales of Time

 

Τρόμος!

 

Σεισμολόγοι μας προειδοποιούν -και μας τρομοκρατούν- με μεγάλους επικείμενους σεισμούς. Μετεωρολόγοι μας τρομοκρατούν -κάθε τρεις και λίγο- με επικείμενες τρομερές κακοκαιρίες, είτε εξπρές είτε κανονικές, με όλες τις στάσεις όπως τα τρένα, οι γιατροί μας αποκαλύπτουν κάθε τρεις και λίγο και έναν νέο ιό ή βακτήριο που  όπου να 'ναι έρχεται και θα μας πεθάνει όλους, οι διεθνολόγοι "βλέπουν" όλο και πιο κοντά έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, ειδικοί μας αφυπνίζουν για τους τρομακτικοτρομερούς κινδύνους που φέρνει η τεχνητή νοημοσύνη, οι οικονομολόγοι (μας) ανησυχούν για ένα πιθανό οικονομικό κραχ και το επιστημονικά επιστημονικό "ρολόι της αποκάλυψης" θα δείξει κατάμαυρα μεσάνυχτα κάπου στο 2024. Ευτυχώς που προόδευσε η ανθρωπότητα και δε μπορούν διάφορες ελίτ και ιερατεία να ασκούν τρομοκρατία πάνω στον αφελή λαό ώστε να πατάνε πάνω στο φόβο και να περνάνε αυτά που θέλουν. Σωθήκαμε! Παρ' όλα αυτά και σε πείσμα όλων αυτών η ανθρωπότητα συνεχίζει τη κάποτε τραγική και κάποτε θαυμαστή πορεία της στην ιστορία...

Dream Theater - The Ministry of Lost Souls (Live Chaos in motion 07-08)

 

Ο Χίτλερ μπροστά στην ελληνική οικογένεια είναι αρνί

 

https://www.protothema.gr/life-style/article/1443544/giannis-bezos-o-hitler-brosta-stin-elliniki-oikogeneia-einai-arni/

Ο Γιάννης Μπέζος εξέφρασε την άποψή του για την ελληνική οικογένεια στην εκπομπή, «Καλύτερα αργά».

Αρχικά, είπε: «Οι μαμάδες είναι ό,τι χειρότερο υπάρχει. Ο Χίτλερ μπροστά στην ελληνική οικογένεια είναι αρνί, σε βάζει από κάτω. Δεν είναι αποτέλεσμα της φτώχειας. Είμαστε ένας λαός της Ανατολής, του ανατολικού τόξου, ένας λαός ορθοδοξίας που δίνει πάρα πολύ μεγάλη σημασία στην οικογένεια. Όταν η οικογένεια γίνεται διαστροφή γίνεται σαν τη μαφία, δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις, θέλει να τα ελέγχει όλα. Και όταν λέω οικογένεια δεν εννοώ μόνο το πρώτο κύτταρο, τη μάνα και τον πατέρα, εννοώ με την ευρεία έννοια».

Δυο όμορφες ιστορίες

 

Στην επαρχία όπου η ζωή είναι απλή και οι άνθρωποι καλοσυνάτοι, οι πόρτες ξεκλείδωτες και τα παιδιά τρέχουν ανέμελα γίνονται πάντα ενδιαφέροντα και όμορφα πράγματα. Στην Αράχωβα ας πούμε, ένας τέτοιος καλοσυνάτος τύπος άρπαξε ένα χάσκι, το οποίο κακώς ο ιδιοκτήτης του το άφηνε να κυκλοφορεί ελεύθερο, το έδεσε, το βασάνισε, μέχρι και το βίασε με κάποιο αντικείμενο και φυσικά το σκυλί αποχαιρέτησε τον μάταιο τούτο κόσμο μαθαίνοντας από πρώτο χέρι την αγνή φύση των ανθρώπων. Η τοπική κοινωνία αφού σηκώθηκε μετά τη πτώση της από τα σύννεφα, κρατά το στόμα της κλειστό και καλύπτει τον δράστη, γιατί όποιος νομίζει ότι κανείς στο χωριό δε ξέρει ποιος το έχει κάνει(μόλις τον μπαγλαρώσουν -γιατί θα τον βρουν- θα γράψω και κάτι ακόμα για το είδος των ατόμων που θεοποιεί κατά καιρούς η κοινωνία των ηλιθίων που μας περιβάλλει)να κάτσει παραμονή πρωτοχρονιάς να περιμένει να μπει ο Άη Βασίλης από την καμινάδα του κι ας μην έχει καμινάδα.

Με κάποιες ώρες διαφορά. ίσως και μια δυο μέρες, ένας μπάρμπας από τη Σαλαμίνα, 71 χρονών, σκότωσε τη γυναίκα με την οποία είχε σχέση, 43 αυτή(αυτά πάντα καταλήγουν όμορφα με τέτοιες διαφορές), επειδή τον απάτησε και δεν είχε το δικαίωμα να το κάνει αυτό όπως είπε ο μπάρμπας. Μετά ο παππούς πήγε για καφεδάκι με τους φίλους του για να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Ξέχασα να αναφέρω πως ο μπάρμπας ήταν οδηγός σχολικού λεωφορείου(έχω ωραίες ιστορίες για οδηγούς σχολικού λεωφορείου και από άλλο νησί της χώρας αλλά το αφήνω για την ώρα). Ευτυχώς που τα κριτήρια είναι αυστηρά για τέτοιες δουλειές και δε τις αναθέτουν στον κάθε τυχαίο παλαβό. Η γυναίκα έτρωγε το ξύλο της αρκούδας πολύ καιρό από τον παλαιάς κοπής άντρα, η κοινωνία γνώριζε, δεν έβγαλε τσιμουδιά και φυσικά μετά έπεσε από τα σύννεφα. Ευτυχώς αυτή την εποχή η χώρα καλύπτεται από πυκνή συννεφιά και θα συνεχίσουμε να πέφτουμε σε κάθε παρόμοιο περιστατικό χωρίς ιδιαίτερες ενοχλήσεις. Δε θα πω πως χειρίστηκε η αστυνομία και αυτή τη περίπτωση όταν έγινε καταγγελία. Όπως όλες τις παρόμοιες. Ελεύθερος ο τύπος για να μπορέσει να ολοκληρώσει το έργο του.

Αυτά τα λίγα από την αγνή και άδολη επαρχία που έχει καλύτερη και ασφαλέστερη ζωή, το ξαναγράφω γιατί είναι ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα με τα οποία μεγαλώνουμε σε αυτή τη χώρα, το δεύτερο είναι ότι οι παλιές εποχές ήταν καλύτερες με καλοσυνάτους ανθρώπους που ήταν όλο καρδιά και βίαζαν φτωχά παιδιά για ένα πιάτο φαγητό τον καιρό της Κατοχής. Το τρίτο είναι ότι στο εξωτερικό οι άνθρωποι δε νοιάζονται για τους συνανθρώπους τους όπως στην Ελλάδα. Στη πραγματικότητα δεν κουτσομπολεύουν όπως στην Ελλάδα. Νοιάζονται πιθανότατα λίγο παραπάνω.

Ε, αυτά για σήμερα. Αύριο πάλι με χειρότερες απόψεις(αν δε σας αρέσουν τις αλλάζω, να ξέρετε).

Γεροντισμός και άλλα

 

https://anastasiosk.blogspot.com/2023/12/blog-post_19.html#more

Μία αμερικανίδα προτεστάντισσα, ψυχοθεραπεύτρια, η οποία διεξήγαγε συνεδρίες με αρκετούς αμερικανούς πάστορες σε ψυχοθεραπεία είχε πει ακριβώς: ‘’Επιτυχημένος κληρικός είναι εκείνος στον οποίο συμπίπτουν η ψυχολογική του αλήθεια με τη θεολογική του αλήθεια’’. Πράγματι, δεν μπορεί, για παράδειγμα, ένας κληρικός να κάνει λόγο για το απαραβίαστο της ελευθερίας κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης και από την άλλη να επιβάλλεται στο θέλημα των πνευματικών του παιδιών.

Ο γεροντισμός αποτελεί καρκίνωμα μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Στον γεροντισμό ο πνευματικός αποκαλύπτει τον εαυτό του, όχι όμως τον Χριστό. Όπως θα πει ο καθηγητής Δογματικής Χρυσόστομος Σταμούλης στον γεροντισμό ‘’ο Γέροντας αυτοερωτεύεται, κάνει είδωλο τον εαυτό του’’, για να θυμηθούμε αυτό το πάντοτε επίκαιρο ‘’αὐτοείδωλον ἐγενόμην’’ του αγίου Ανδρέου Κρητός. Στον γεροντισμό ο Γέροντας επιβάλλεται στην θέληση των πνευματικών του παιδιών, προπαγανδίζει συνειδήσεις, διεισδύει στην προσωπική τους ζωή και ελέγχει τα πάντα. Διεισδύσει απροκάλυπτα, πάντοτε με το πρόσχημα της υπακοής βέβαια, στην προσωπική ζωή του ανδρόγυνου.

Uriah Heep - On the Rebound

 

Τρόπος ζωής

Οι μεγαλύτερες ανοησίες που έχω ακούσει: 1) Να είσαι οπαδός της τάδε ομάδας είναι τρόπος ζωής. 2) Να ακούς το δείνα είδος μουσικής είναι τρόπος ζωής. 3) Το να ακολουθείς την όποια ιδεολογία είναι τρόπος ζωής. Παραμύθια της Χαλιμάς. 1) Δεν είναι τρόπος ζωής. Είναι απλά μια ομάδα(μη σου πω τώρα ότι είναι ΑΕ και ότι εσύ στηρίζεις τα όποια σχέδια του προέδρου και σε προσγειώσω απότομα) και την υποστηρίζεις είτε κληρονομικά είτε επειδή όταν άρχισες να καταλαβαίνεις τον κόσμο και ήσουν ακόμα πιο ηλίθιος απ' όσο σήμερα σε εντυπωσίασαν οι νίκες αυτής της ομάδας ή κάποιος βλαμμένος συγγενής σε έπεισε ότι αυτή η ομάδα είναι κάτι το καταπληκτικό. Το να είσαι οπαδός γενικά, ναι,  είναι τρόπος ζωής. Ηλίθιος τρόπος. 2) Δεν είναι. Η μουσική είναι τέχνη και αποτελεί τρόπο ζωής γι' αυτόν που τη δημιουργεί. Για εμάς τους υπόλοιπους είναι κομμάτι της ζωής μας αλλά όχι τρόπος. Αν επηρεάζεσαι από τα πρότυπα που δημιουργεί η κάθε μουσική(στη πραγματικότητα οι μάνατζερ, οι επικοινωνιολόγοι κλπ) και είσαι άνω των 15-17 τότε εμπίπτεις στην κατηγορία των οπαδών των ομάδων. Είσαι ηλίθιος. 3) Ιδανικά, η ιδεολογία που ακολουθείς απορρέει από τον τρόπο ζωής σου. Στην αντίθετη περίπτωση κερδίζεις τις παραπάνω δύο κατηγορίες αφού εκτός από ηλίθιος είσαι και άβουλος. Ο τρόπος ζωής καθορίζεται ή καλό θα ήταν να καθορίζεται από εμάς τους ίδιους. Από το πως θέλουμε να είναι ο κόσμος και να λειτουργεί. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο κάνουμε ή έρχονται από φυσικού οι όποιες επιλογές σε δευτερεύοντες τομείς. Τότε είμαστε άνθρωποι. Όταν τα δευτερεύοντα ή μάλλον καλύτερα, τα επιμέρους γίνονται τρόπος ζωής τότε είμαστε ανδρείκελα. 

Τη θρησκεία την αφήνω απ' έξω γιατί είναι μια κατηγορία μόνη της.

Απαγορευμένο λεξιλόγιο

 

Ας υποθέσουμε ότι ένα μέλος κόμματος- βουλευτής, υποψήφιος βουλευτής ή απλός αγωνιστής- αναλαμβάνει δημόσια να στρατευθεί ως ακολούθως: "Όλες τις φορές που εξέτασα οποιοδήποτε πολιτικό ή κοινωνικό πρόβλημα, υποχρεώθηκα να λησμονήσω απόλυτα το γεγονός ότι είμαι μέλος της τάδε ομάδας και να ασχοληθώ αποκλειστικά για να διακρίνω το δημόσιο αγαθό και τη δικαιοσύνη".

Ένα τέτοιο λεξιλόγιο θα το υποδέχονταν με απαρέσκεια.  Οι δικοί του και πολλοί άλλοι ακόμη θα τον κατηγορούσαν για προδοσία. Οι λιγότερο εχθρικοί θα του έλεγαν: "Γιατί λοιπόν εντάχθηκες σε ένα κόμμα;", ομολογώντας έτσι αφελώς ότι, μπαίνοντας σε ένα κόμμα, παραιτούμαστε από την αποκλειστική αναζήτηση του δημοσίου αγαθού και της δικαιοσύνης. Αυτός ο άνθρωπος θα αποκλειόταν από το κόμμα του ή τουλάχιστον θα έχανε το αξίωμά του. Είναι βέβαιο ότι δε θα επανεκλεγόταν.

Σιμόν Βέιλ, Για την κατάργηση των κομμάτων, εκδ. Αρμός

Enchant - Under Fire

 

Ηλιθιότητα

 

Όταν παίρνεις πολύ στα σοβαρά τον εαυτό σου, οι απόψεις σου και τα πιστεύω σου αποκτούν μια απολυτότητα. Οι επιλογές σου, δεν είναι πια οι καλύτερες δυνατές για σένα, αλλά ο μόνος δρόμος που πρέπει να ακολουθούν όλοι. Αν κάποιος που παίρνει σοβαρά τον εαυτό του, για παράδειγμα, θεωρεί πως οι γνωριμίες είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξελιχθεί, αυτό παύει να είναι η καλύτερη λύση γ' αυτόν αλλά η μοναδική λύση, την οποία πρέπει όλοι να ακολουθούν και όσοι δεν το κάνουν είναι είτε κατώτεροι είτε ανόητοι. Ο άνθρωπος που παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του γίνεται το κέντρο του κόσμου(πράγμα εντελώς ηλίθιο αφού το κέντρο του κόσμου είμαι εγώ και το ξέρουν όλοι) παρουσιάζει σε όλους τις απόψεις του, όχι απλά σαν απόψεις αλλά σαν τη μοναδική αλήθεια που αξιώνει θέση σχεδόν ιερής αποκαλύψεως και γίνεται ανυπόφορος έως αντιπαθητικός. Εγώ ας πούμε θεωρώ πως η λογιστική είναι ό,τι χειρότερο μου έτυχε. Εμένα. Όχι σε όλους τους φοιτητές λογιστικής. Προφανώς για κάποιους ήταν ό,τι καλύτερο. Όταν γράφω λοιπόν κάτι τέτοιο δεν εννοώ πως όσοι πήγαν και σπούδασαν λογιστική έχασαν το χρόνο τους γιατί πρώτον κάτι τέτοιο δεν ισχύει προφανώς και δεύτερον γιατί δε με νοιάζει να ασχοληθώ με τις επιλογές και την εξέλιξη άλλων ανθρώπων. Με φτάνουν τα χάλια μου. Αν έπαιρνα τον εαυτό μου στα σοβαρά θα επέμενα ότι όλοι όσοι σπούδασαν λογιστική έχασαν τον καιρό τους αφού αυτό ίσχυε για εμένα. Ή θα θεωρούσα προσωπική επίθεση αν κάποιος έγραφε ότι η λογιστική είναι υπέροχη και ότι του έδωσε νόημα στη ζωή. Με άλλα λόγια θα ήμουν εντελώς μαλ..ηλίθιος. Γιατί αυτό είναι τελικά ο άνθρωπος που παίρνει τον εαυτό το υ πολύ στα σοβαρά.

Το παράδειγμα της κυρίας Λωτ

 

Θα αναφέρουμε με θαυμασμό το παράδειγμα του βιβλικού μας προτύπου: της μακαρίτισσας κυρίας Λωτ. Θυμάστε; 

(Γένεσις 19,17 και 19,26) Οι άγγελοι είπαν στον Λωτ και στην οικογένειά του να το "σκάσου αλά Γαλλικά" για να γλιτώσουν τη ζωή τους.  Και συμπλήρωσαν: Μη κοιτάξετε πίσω σας και μη μείνετε στην πεδιάδα. Σκαρφαλώστε στα βουνά για να μη γίνετε σκόνη. Λοιπόν, η κυρία Λωτ κοίταξε πίσω της και ΄έγινε στήλη άλατος. Βέβαια, για να πούμε του στραβού το δίκιο, είναι γεγονός ότι η ζωή στα Σόδομα και τα Γόμμορα ήταν πολύ πιο έντονη και ενδιαφέρουσα από τη ζωή σ' ένα φαλακρό βουνό. Όμως πρέπει να αναγνωρίσουμε το επίτευγμα της κυρίας Λωτ κατάφερε να χάσει και τη μία και την άλλη.

Paul Watzlawick, Θτιάξε τη δυστυχία σου μόνος σου, εκδ. Αλήστου Μνήμης

Threshold - Mission Profile

 

Manifesto!

Δε παίρνω τον εαυτό μου και πολύ στα σοβαρά. Προτιμώ τη heavy metal και rock μουσική από τη βυζαντινή. Δεν κατουριέμαι επάνω μου όταν βλέπω κάποιον πολιτικό ή πλούσιο ή διάσημο. Δε με ενδιαφέρουν οι τυπικότητες και οι δήθεν καλοί τρόποι. Δε θεωρώ πως είμαι κανένας δουλευταράς και η ομάδα που υποστηρίζω δεν είναι ούτε ιδέα ούτε θρησκεία. Μια ομάδα είναι, για να βλέπω με ένα έξτρα ενδιαφέρον κάποια αθλήματα. Η πολιτική μου ιδεολογία σπάνια είναι σταθερή αν και έχει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο που κινείται πια. Δε με ενδιαφέρει κάποιου είδους καριέρα και αν γυρνούσα το χρόνο πίσω θα πήγαινα σε κάποια χώρα με παράδοση στο τσίρκο για να γίνω κλόουν. Χάρηκα για τη γνωριμία....

Σκύλος

 

Κι εγώ όλη μέρα σαν σκύλος δουλεύω...

Fish - Sunsets on Empire

 

Η θεραπεία του τυφλού

 

Εκείνο τον καιρό, καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιεριχώ, ένας τυφλός καθόταν στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε. Όταν άκουσε το πλήθος που περνούσε, ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Του είπαν ότι περνάει ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Τότε εκείνος άρχισε να φωνάζει δυνατά: «Ιησού Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Αυτοί που προπορεύονταν τον μάλωναν να σωπάσει, εκείνος όμως φώναζε ακόμη πιο δυνατά: «Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Τότε ο Ιησούς στάθηκε κι έδωσε εντολή να τον φέρουν κοντά του. Αυτός πλησίασε, κι εκείνος τον ρώτησε: Τι θέλεις να σου κάνω;» «Κύριε, θέλω ν’ αποκτήσω το φως μου». Και ο Ιησούς του είπε: «Ν’ αποκτήσεις το φως σου! Η πίστη σου σε έσωσε». Αμέσως ο τυφλός βρήκε το φως του κι ακολουθούσε τον Ιησού δοξάζοντας το Θεό. Κι όλος ο κόσμος, όταν τον είδε, δοξολογούσε το Θεό.

Εντυπωσιακή η αντίθεση της σημερινής περικοπής. Ο τυφλός που θέλει να βρει το φως του μόλις μαθαίνει ότι περνά ο Ιησούς από κοντά του αρχίζει και φωνάζει. Το πλήθος που έχει μαζευτεί εκεί για να δει τον Ιησού, του λέει να σωπάσει. Αυτός όμως φωνάζει ακόμα πιο δυνατά μέχρι ο Ιησούς να τον ακούσει και να τον καλέσει κοντά Του και να τον θεραπεύσει. 

Ο τυφλός διψά για συνάντηση με τον Χριστό. Δεν μπορεί να Τον δει όμως κάτι μέσα του του λέει πως αν Αυτός έρθει κοντά του, τότε θα του ξαναδώσει φως. Θα διώξει το σκοτάδι που σκεπάζει τα μάτια του και αυτό που σκοτίζει και τη ψυχή του ακόμα. Και όταν το πλήθος του λέει "σώπα" αυτός το αγνοεί και φωνάζει ακόμα περισσότερο. Ο Χριστός είναι κοντά, η συνάντηση με τον Θεό είναι ορατή ακόμα και στα τυφλά του μάτια και τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία του προς τα εκεί. Ούτε η αναπηρία του, ούτε το πλήθος, ούτε ο κόσμος όλος. Γιατί αντιλαμβάνεται την αλήθεια. Και μπροστά στην αλήθεια, οι πλειοψηφίες και η γνώμη του κόσμου ωχριούν. 

Οι εκτός

 

Πριν από τον χριστιανισμό, εντός και εκτός Ισραήλ, ένας άγνωστος αριθμός ανθρώπων ίσως να προχώρησαν στην αγάπη και στη γνώση του Θεού τόσο πολύ όσο οι χριστιανοί άγιοι. 

Το ίδιο ισχύει, μετά Χριστόν, για εκείνο το τμήμα της ανθρωπότητας που βρέθηκε εκτός των ορίων της καθολικής Εκκλησίας("άπιστοι", "αιρετικοί", "μη πιστοί"). Και γενικότερα είναι αμφίβολο αν μετά από το Χριστό αναπτύχθηκε περισσότερη αγάπη και μια βαθύτερη γνώση του Θεού στα όρια του χριστιανισμού, απ' όσο σε κάποιες μη χριστιανικές χώρες, όπως η Ινδία

Σιμόν Βέιλ, Επιστολή προς έναν ιερέα, εκδ. Αναλόγιο

Wishbone Ash - Time Was

Λαμπιόνια

 

Ό,τι και να μου λέτε εγώ το δηλώνω ευθαρσώς: Είμαι με τα λαμπιόνια! Μου αρέσουν βρε αδερφέ, δίνουν μια ατμόσφαιρα. Και όχι δε πιστεύω πως κρύβουν την πνευματικότητα των Χριστουγέννων. Δε πιστεύω πως την επηρεάζουν καν. Αυτά τα πράγματα κινούνται παράλληλα. Η πνευματικότητα επηρεάζεται από τη φτώχεια μας τη πνευματική. Όχι από τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν και τα χαζοτράγουδα. Ας μη ξεπέφτουμε εμείς στο φαρισαϊσμό και ας στολίσουμε ως και τρία οικοδομικά τετράγωνα. Δε θα χαθεί καθόλου το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων. Γιατί δεν το καλύπτουν ούτε τα στολίδια, ούτε τα δώρα, ούτε οι βόλτες(ακόμα κι αν είναι κάποιων...χιλιομέτρων) ούτε με τις όποιες αγορές. Με την υποκρισία, τη στενομυαλιά και τον εγωισμό συσκοτίζεται το χριστουγεννιάτικο μήνυμα...

Ολοκληρωτισμοί

Μας απειλούν δύο είδη ολοκληρωτισμού: ο ολοκληρωτισμός της αριστεράς, όπου όλος ο κόσμος έχει τα χάλια του, και αυτός της δεξιάς, όπου, αν δεν είσαι στρατηγός, πλούσιος κληρονόμος, κότα πολυτελείας, χωροφύλακας, διαφημιστής, κάτοχος χαϊδεμένων σκύλων, εμποράκος ή ποπ τραγουδιστής, δεν τη βγάζεις.

Wolinski, Σκέψεις, εκδ. Ροές

Bruce Dickinson - Afterglow of Ragnarok

 

Φιλία

Η φιλία, όταν είναι πραγματική, δε στηρίζεται δηλαδή σε κάποιου είδους δοσοληψία ή συμφέροντα, αντέχει πολλά, υπερβολικά πολλά πράγματα. Αντέχει παρεξηγήσεις, αντέχει λάθος αποφάσεις, αντέχει κουβέντες που κακώς λέγονται, αντέχει ακόμα και τον χρόνο που περνάει χωρίς καμία επικοινωνία. Μπορεί και αψηφά τη λογική, τους φυσικούς νόμους, τη γεωγραφία και πολλές από τις επιστήμες που γενικά καταδυναστεύουν τη ζωή του μέσου ανθρώπου σήμερα. Δίνει ακόμα διαφορετικό περιεχόμενο σε παράλογους, φαινομενικά, συναισθηματισμούς τους οποίους τους μετατρέπει από πιθανούς κινδύνους σε πολύ χρήσιμους συμμάχους. Αυτά τα γράφω έχοντας στο μυαλό μου μια τέτοια φιλία, που κάποια στιγμή μπορεί να την κάνω και βιβλίο αρκεί να εξασφαλίσω πως δε θα χρειαστεί να μοιραστώ τα δικαιώματα(τι, περιμένατε πραγματικά πως θα κρατούσα σοβαρό το κείμενο μέχρι τέλους;).

Μια από τις Μαρίες

 

Το κεφάλι του ήταν πάντα υψωμένο και στα μάτια Του έκαιγε η φλόγα του Θεού.

Συχνά ήταν λυπημένος, μα η θλίψη του ήταν τρυφερότητα για εκείνους που πονούσαν και συντροφικότητα για τους μοναχικούς.

Όταν χαμογελούσε, το χαμόγελό Του έμοιαζε με την πείνα εκείνων που ποθούν το άγνωστο. Έμοιαζε με αστρόσκονη στα βλέφαρα των παιδιών. έμοιαζε με μπουκιά ψωμί στο λαιμό.

Λυπημένος ήταν, μα η θλίψη Του μπορούσε στα χείλη ν' ανέβει και να γενεί χαμόγελο.

Έμοιαζε με πέπλο χρυσό στο δάσος την ώρα του φθινοπώρου. Μερικές φορές με φεγγαρόφωτο έμοιαζε πάνω στις ακτές της λίμνης.

Χαμογελούσε λες και τα χείλη του σε γιορτή γαμήλια θε να τραγουδούσαν.

Όμως ήταν λυπημένος με τη θλίψη του φτερωμένου που δε θα υψωθεί πάνω απ' το σύντροφό του.

Χαλίλ Γκιμπράν, Ιησούς ο υιός του ανθρώπου, εκδ. Ιάμβλιχος

Uriah Heep - Stealin'

 

Του Αγίου Ανδρέα

 

Όταν ο Απόστολος Ανδρέας ρώτησε τον Χριστό που μένει, ο Ιησούς του απάντησε απλά "έλα και δες". Όταν ο Ναθαναήλ ρώτησε τον Φίλιππο «Από τη Ναζαρέτ δύναται να είναι κάτι αγαθό;» αυτός επίσης απάντησε: «Έλα και δες». Και έτσι ξεκίνησε η ιστορία που όλοι ξέρουμε. Η ιστορία του Ιησού, του Υιού του Θεού και των Μαθητών Του. Με τρεις μικρές λεξούλες. "Έλα και δες". Και με αυτές τις τρεις λέξεις γεννήθηκε, εξαπλώθηκε και αναπτύχθηκε η Εκκλησία. Αυτή είναι η κλήση της Εκκλησίας στον κόσμο, αυτός είναι ο μοναδικός αποδεκτός τρόπος ιεραποστολής και προσηλυτισμού-ας χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη αν και δεν ταιριάζει απόλυτα.

Και οι μαθητές πήγαν και είδαν. Και έμειναν έκθαμβοι. Και έγιναν Μαθητές και Απόστολοι. Και οι πρώτοι Χριστιανοί ομοίως. Και έγιναν Μάρτυρες, Όσιοι και Οσίες, Πατέρες. Γιατί είδαν κάτι καινούριο, κάτι νέο κάτι που τόσο πολύ τους ανανέωνε, τόσο τους ανάπαυε, τόσο τους έδινε ελπίδα και πίστη, τόσο τους έδινε μια νέα ζωή γεμάτη νόημα. 

Απολίθωση

 

Πολλές φορές, ενάντια στην ώθηση του Πνεύματος, η ζωή της Εκκλησίας μεταβάλλεται σε ένα μουσειακό αντικείμενο ή σε μια ιδιοκτησία ολίγων. Αυτό συμβαίνει όταν κάποιες ομάδες χριστιανών δίνουν υπερβολική σημασία στη τήρηση ορισμένων δικών τους κανόνων, εθίμων ή στυλ. Με αυτόν τον τρόπο, συχνά μειώνεται και καταπνίγεται το Ευαγγέλιο, αφαιρώντας από αυτό τη συναρπαστική του απλότητα και τη γεύση του. Ίσως πρόκειται για μια λεπτή μορφή νεο-πελαγιανισμού, διότι φαίνεται να υποτάσσει τη ζωή της χάρης σε κάποιες ανθρώπινες δομές. Τούτο αφορά ομάδες, κινήματα και κοινότητες, και αυτό εξηγεί γιατί πολλές φορές ξεκινούν με μια έντονη ζωή του Πνεύματος, αλλά κατόπιν καταλήγουν να είναι απολιθωμένες ή διεφθαρμένες.

Να χαίρεστε και αν αγάλλεστε, Πάπας Φραγκίσκος, εκδ. Γραφείον Καλού Τύπου

Fish - Script For A Jesters Tear Leamington Spa Assembly - Gone Fishing Convention

 

Η γοητεία της παρακμής

 

Μου αρέσουν τα αστικά τοπία. Μου αρέσει δηλαδή να περιδιαβαίνω διάφορα κομμάτια της πόλης, να τραβάω φωτογραφίες, να χάνομαι σε δρόμους και δρομάκια. Πιο πολύ όμως, έχω αδυναμία στις περιοχές εκείνες όπου συναντώ κομμάτια παρακμής. Εγκαταλειμμένα κτίρια, μισογκρεμισμένα, υπό κατασκευή, κλειστά παλιά καταστήματα με κατεβασμένα ρολά. Λατρεύω, πραγματικά, τους φθαρμένους τοίχους, τα ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια, τις ερημωμένες και υπό διάλυση παιδικές χαρές. Για κάποιο λόγο, που δεν μπορώ να εξηγήσω, όλα αυτά μου ασκούν μια περίεργη γοητεία. Το αστείο είναι ότι μέχρι πριν κάποια χρόνια, νόμιζα πως ήμουν άνθρωπος που θαυμάζει τη φύση. Όχι ότι δεν μου αρέσουν τα φυσικά τοπία, σε όλους αρέσουν, αλλά δεν μου προκαλούν αυτή την αίσθηση...θαυμασμού να το πω; Τέλος πάντων. Δεν είχα τι να γράψω κι έγραψα αυτή τη χαζομάρα. Πιο πολύ για να συνοδεύσω τη φωτογραφία. Αυτά.