Μετά την Ύψωση

 

Είπε ο Κύριος: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; Όποιος, ζώντας μέσα σ΄ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι΄ αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». 

O Χριστός στη σημερινή περικοπή απευθύνει κάλεσμα σε όσους Τον άκουγαν, Τον ακούν και θα Τον ακούσουν στο μέλλον. Δε μιλάει μόνο στο τότε ακροατήριο αλλά σε όλους όσους ακούσουν και αποδεχθούν το λόγο Του μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Και ξεκαθαρίζει αμέσως τι σημαίνει ακολουθώ των Χριστό. Σημαίνει κουβαλάω το σταυρό μου. Σημαίνει ότι ο κόσμος θα μας κοροϊδεύει και θα μας καλεί είτε να Τον αρνηθούμε είτε να πιστέψουμε σε ένα Χριστό, λίγο πιο νερωμένο, λίγο πιο κοντά στα γούστα μας και στα πάθη μας. Εδώ θέλει προσοχή όμως. Ο "κόσμος" αυτός δε βρίσκεται μόνο στην ευρύτερη κοινωνία. Βρίσκεται και εντός της Εκκλησίας. Σε κληρικούς, θεολόγους και λαϊκούς που θέλουν να κλείσουν τον Χριστό στις δικές τους-είτε συντηρητικές είτε προοδευτικές- απόψεις. Εμείς, εφόσον θέλουμε να αποκαλούμαστε χριστιανοί, πιστοί στο Χριστό και τη διδασκαλία του δηλαδή, δεν πρέπει να φοβόμαστε ούτε τους εκτός Εκκλησίας ούτε όμως και να παρασυρόμαστε από τον καθένα που θεωρητικά βρίσκεται εντός των τειχών της Εκκλησίας μας. 

Για να είμαστε χριστιανοί πρέπει πρώτα απ' όλα να είμαστε ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Μόνο τότε είμαστε πραγματικά ελεύθεροι και επομένως ικανοί να σηκώσουμε το σταυρό μας και να ακολουθήσουμε τον Κύριο. Αλλιώς το μόνο που κάνουμε είναι να φέρνουμε τα πάθη και τα συμπλέγματά μας μέσα στην Εκκλησία, όχι για να τα θεραπεύσουμε αλλά για να τα δικαιολογήσουμε. Και τότε χάνουμε τη ψυχή μας. Η οποία είναι πιο σημαντική και από την κατάκτηση του κόσμου ολόκληρου. Η δύναμη, τα πλούτη, η εξουσία, η άνεση είναι πράγματα που δε μας αφορούν γιατί ξέρουμε ότι όλα αυτά καμία ουσία δεν έχουν. Δεν αδιαφορούμε για τη καθημερινή ζωή εμείς οι χριστιανοί, αδιαφορούμε για την επιβολή μας στη ζωή. Για την κατάκτησή της. Αλλά πίσω από αυτή τη στάση δεν επιτρέπεται να κρύβουμε τις προσωπικές αδυναμίες και φοβίες μας. Αυτές είναι ο σταυρός που πρέπει να σηκώσουμε. Αυτά τα στοιχεία πρέπει να τα ξεπεράσουμε. Έτσι κερδίζουμε τη ζωή μας.

Ο δρόμος του χριστιανού είναι ένας δύσκολος δρόμος. Απαιτεί αποφασιστικότητα και επαγρύπνηση. Απέναντι στον κόσμο, απέναντι στους κινδύνους εντός της Εκκλησίας, απέναντι κυρίως στον ίδιο μας τον εαυτό. Και στη πορεία αυτή, θα λυγίσουμε, θα κουραστούμε, θα στενοχωρηθούμε και θα απογοητευτούμε πολλές φορές. Δε θα πρέπει όμως να απελπιστούμε. Δε θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τη πορεία μας. Γιατί στο τέλος θα σωθεί αυτός που θα έχει την υπομονή να αντέξει σε αυτή τη διαδρομή. Ας μην αρνηθούμε λοιπόν τον Χριστό τώρα, για να μη μας αρνηθεί και Αυτός όταν θα ξαναέρθει, εκείνη τη φορά με όλη Του τη λαμπρότητα και συνοδευόμενος από του αγγέλους Του.