Το χαρτί

 

http://para-cosmos.blogspot.com/2022/07/blog-post.html

Η εφόρμηση για το γράψιμο ετούτο δόθηκε από προσωπικό περιστατικό. Το προσωπικό όμως θέμα λίγο ενδιαφέρει. Στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρει καθόλου, εφόσον  δεν ενδιαφέρει ούτε εμένα την ίδια που υποτίθεται ότι αφορά άμεσα. Επιπλέον, δεν είναι καν κάτι φρέσκο, αφού συνέβη πριν περίπου δύο μήνες. Αλλά για να υπάρχει ένας ειρμός, μια ομαλή μετάβαση και για να μη νομίζετε ότι μετά από τόσο καιρό που έχω να γράψω κάτι με χτύπησε ξαφνικά ή κάτι με τσίμπησε, αναγκάζομαι να γράψω δύο εισαγωγικές αράδες. 

Λοιπόν, είχα την αφελή ελπίδα ότι θα μπορούσα, λέει, να βρω μια θέση εργασίας, στον Δήμο της περιοχής μου, παρακαλώ, αξιοποιώντας ένα πρόγραμμα του ΟΑΕΔ, από αυτά τα ψυχοπονιάρικα, τα προγράμματα-ψίχουλα, που πέφτουν από το τραπέζι κάθε φορά που τινάζουν το τραπεζομάντιλο για να το ξαναστρώσουν για κάποιο καινούριο φαγοπότι και τα οποία προγράμματα-ψίχουλα περιμένουν καρτερικά χιλιάδες λιγομαριασμένα σκυλάκια κάθε ηλικίας, μόρφωσης, προϋπηρεσίας, εμπειρίας, ανεργίας, αχρηστίας και αχρησίας  .... , τα κοινωφελή. Πράγματι, κάποια μέρα με πληροφορούν από τον ΟΑΕΔ ότι κατετάγην πρώτη, παρακαλώ -εδώ μετράνε τα μόρια-  και ότι να πάω να πιάσω δουλειά για ένα 8μηνο ως διοικητικός υπάλληλος στο Δήμο της περιοχής που κατοικώ. Σαν όνειρο μου εφάνη, αφού ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να απολαύσω κι εγώ την ασφάλεια, την τακτικότητα, την ραθυμία, την ελεεινότητα μιας θεσούλας δημοσίου υπάλληλου, έστω για λίγο, έστω στα 60 μου....

Κι ενώ όλα ήταν ΟΚ, κι όλα ήταν όπως έπρεπε, έλειπε ένα χαρτί. Ποιο χαρτί; ρωτάω. Το χαρτί πιστοποίησης γνώσεων χειρισμού Ηλεκτρονικού Υπολογιστή, μου απάντησε ο υπάλληλος μέσα από την γυάλινη προθήκη του. Μα ξέρω να χειρίζομαι ηλεκτρονικό υπολογιστή, του απάντησα. Εσείς μπορεί να ξέρετε όμως ο κανονισμός μας επιβάλει να το πιστοποιήσουμε. Πώς πιστοποιείται ότι ξέρετε;..καταλαβαίνετε... Δυστυχώς δεν μπορούμε να σας πάρουμε, μου είπε. Μου είπε, του είπα.... μου είπε και η προϊσταμένη, της είπα κι αυτηνής, μου είπε και ο ΟΑΕΔ, του είπα κι αυτουνού...

Άκρη δεν βρέθηκε κι εγώ ξανά στα γνωστά, στα ωραία, στα γνωστά μου μονοπάτια... 

Το πράγμα έχει πολλές προεκτάσεις, μια όμως είναι η ρίζα. Τώρα φεύγουμε από το περιστατικό και περνάμε στην ουσία του πράγματος. Τα προγράμματα αυτά και οι θρυλούμενες θέσεις εργασίας που φέρουν την κρατική σφραγίδα και  επενδύονται με παχιά λόγια, λόγια προεκλογικά "όλοι μαζί προχωράμε στην επόμενη μέρα", λόγια διαφημιστικά περί "κοινωνίας ίσων ευκαιριών" κι άλλες τέτοιες μπουρδοκλωμένες αρλούμπες,  μόνο κατ' όνομα είναι "κοινωνικά". Καμία κοινωνική ευαισθησία ή κοινωνική πρόνοια δεν υπάρχει εδώ, παρά μόνο μια μηχανή νομής και ανακατανομής των θέσεων εργασίας. Της κατ'επίφαση εργασίας, της ψοφοεργασίας.... Ακόμα όμως κι αυτή η ελεημοσύνη, που αποσκοπεί στην άμβλυνση της κοινωνικής αντίδρασης, τα ψίχουλα που είπαμε, έχει κοντά ποδάρια και δεν μπορεί να προχωρήσει.   Στην πραγματικότητα τα προγράμματα αυτά διαπνέονται από την λογική της οικονομίας της αγοράς και τίποτα πέραν αυτής. Δεν ξεφεύγουν ούτε κατά μια κεραία από το παράδειγμά της. Στην οικονομία της αγοράς δεν υπάρχει καμία "κοινωνία"  παρά μόνο "κοινωνία" ως στατιστικό εργαλείο.  Κοινωνία ανθρώπων, κοινωνία προσώπων, τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει εδώ και χρόνια πολλά, εάν υπήρχε ποτέ...  Αυτό που έχει αντικαταστήσει τα πρόσωπα, τα μοναδικά στις ικανότητές τους, στις δυνατότητές τους, στις δημιουργίες , στις φαντασίες, στις ιδιοσυγκρασίες τους, στις ανάγκες τους, στις ιδιαίτερες ποιότητές τους και κυρίως στην παιδεία τους, είναι μια τεράστια προσθετική μηχανή που σωρεύει χαρτιά επί χαρτιών και τίτλους επί τίτλων, επιμορφώσεις επί επιμορφώσεων και πιστοποιήσεις επί πιστοποιήσεων, δημιουργώντας ένα βουνό χαρτιών (skils)  ικανό να θάψει κάθε ιδιαιτερότητα του προσώπου.  Κι όμως αυτό το βουνό θρέφει τη μηχανή που με τη σειρά της το παραγάγει εκ νέου. Απέναντι στο βουνό  δεν είσαι Εσύ, απέναντι στο βουνό των χαρτιών (skils) ποτέ δεν θα είσαι αρκετός, πάντα κάποιο παραπάνω χαρτί θα σου ζητήσουν, πάντα κάποιος άλλος θα έχει αυτό το χαρτί, πάντα εσύ θα τρέχεις να το αποκτήσεις, θα αγωνιάς, θα τρέμεις, θα νιώθεις λίγος, λίγος απέναντι στη τερατώδη μηχανή που ξερνάει χαρτιά. Εξάλλου το 8μηνο, αυτό δηλώνει και σ' αυτό ακριβώς αποσκοπεί : Πάνω στο 8μηνο είσαι ήδη "ξεπερασμένος". Τρέχα... Πού καιρός για σκέψη; πού καιρός για μόρφωση; Μόνο επιμόρφωση...

Προσέξτε ότι σε όλα αυτά τα χαρτιά και για όλες αυτές τις θέσεις εργασίας, δεν γίνεται πουθενά λόγος και δεν χρειάζεται  παιδεία, μόνο skils.  Δεν ενδιαφέρει κανέναν από αυτούς που κυβερνάνε το σαπιοκάραβο της σύγχρονης πραγματικότητας, είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, εάν είσαι ένας παιδευμένος άνθρωπος, εάν ξέρεις να διαβάζεις και να καταλαβαίνεις αυτό που διάβασες, να σκέφτεσαι  και να μπορείς να διατυπώσεις τις σκέψεις σου, να γράφεις,  να κρίνεις, να αμφιβάλλεις, να γνωρίζεις από πού προέρχεσαι, σε ποιον κόσμο ζεις και πώς έφτασες έως εδώ, πού πηγαίνεις.... Πρόκειται για θέσεις εργασίας χειριστών και χειριστριών, θέσεις εργασίας ηλιθίων. Ας μην  ψάχνουν να βρουν γιατί τάχα η δημόσια εκπαίδευση βουλιάζει ολοένα. Είναι τέτοια η κοινωνική επιταγή : δεν θέλουμε κλασική παιδεία! Με  ανθρώπους των skils η "κοινωνία" νιώθει και είναι ασφαλής.    Μα  όταν  κάποτε φτάσουμε οι άνθρωποι  να'ναι πιο ηλίθιοι και πιο καταρρακωμένοι από τις "έξυπνες" συσκευές που κατασκευάζονται ιλιγγιωδώς, τότε θα έχουν μείνει τα βουνά των χαρτιών και τα όρη των ασυναρτησιών για να θυμίζουν την εποχή πριν την εξαφάνιση του ανθρώπου... 

Καλά κάνατε και με απορρίψατε. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει;