Καβγάς

 

Σήμερα θα γράψω ως ψυχολόγος. Όχι δεν είμαι ψυχολόγος αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Και το 99,9% των Ελλήνων δεν έχει ιδέα από...πολλά πράγματα αλλά κατά καιρούς μιλάνε και γράφουν σαν σεισμολόγοι, στρατηγοί, πυροσβέστες, λοιμωξιολόγοι κλπ. Οπότε κι εγώ σήμερα θα είμαι ψυχολόγος. Ξεκινάμε λοιπόν.

Δυο νέοι, κατά προτίμηση ένας νέος και μία νέα αλλά οι συνδυασμοί πλέον ποικίλουν, γνωρίζονται, ερωτεύονται, κάνουν σχέση και κάποια στιγμή παντρεύονται. Κάνουν κι ένα, δυο, τρία κοκ κουτσούβελα και έχουν αυτό που λέμε οικογένεια. Και πλέον έχουν μπει για τα καλά στον έγγαμο βίο. 

Ένα χαρακτηριστικό του εγγάμου βίου είναι και οι τσακωμοί, επί το ανατολικότερον οι καβγάδες. Μια οποιαδήποτε αφορμή μπορεί να πυροδοτήσει ένα τσακωμό που μπορεί να κρατήσει από λίγα λεπτά ως και μερικά χρόνια. Ναι, χρόνια. Ο δικός μου τσακωμός με τη σύζυγο ξεκίνησε τη μέρα που γνωριστήκαμε και συνεχίζεται ακόμα. Ένας και καλός. 

Οι αφορμές για να τσακωθεί ένα ζευγάρι μπορεί να είναι πολλές. Από το τι φαγητό θα φτιάξουν αύριο μέχρι το πως αντιμετωπίζουν τις αταξίες των παιδιών και από το σε ποια πράγματα θα κάνουν οικονομία μέχρι το που θα πάνε διακοπές. 

Έτσι η πυριτιδαποθήκη που λέγεται γάμος εκρήγνυται. Αυτή η λέξη και οι λέξεις μήνυμα και κήρυγμα στο λαιμό μου κάθονται. Έχω την αίσθηση όταν τις γράφω πως εκείνη τη στιγμή αποφασίζουν το η και του να αλλάξουν θέση μόνο και μόνο για να μου βγει λάθος η ορθογραφία. Τέλος πάντων. Συνεχίζω από την έκρηξη και μετά. 

Η πιο συνηθισμένη μορφή τσακωμού περιλαμβάνει αρχικά έντονη λογομαχία και στη συνέχεια την περιφορά των δύο μερών εντός του σπιτιού με τη μορφή φαντάσματος. Δηλαδή δε μιλάνε, δε λαλάνε. Αυτό μπορεί να μην είναι απαραίτητα κακό γιατί έτσι εκτονώνεται σιγά σιγά η κατάσταση και προχωράμε στη φάση της ομαλοποίησης των σχέσεων. Ή, στην κακή περίπτωση μπορεί να συσσωρεύεται θυμός ο οποίος κάποια στιγμή ξεδιπλώνεται και έχουμε τη μετατροπή του σπιτιού σε ένα μικρό πεδίο μάχης όπου εκτοξεύονται από απειλές και μικροαντικείμενα μέχρι πιάτα, κατσαρολικά και ταψιά μαζί με το περιεχόμενό τους. 

Τώρα, για να μη μεγαλοποιούμε το παραπάνω φαινόμενο, πρόκειται απλά για τη συνέχεια του διαλόγου με άλλα μέσα. Πιο...χειροπιαστά. Ο βασικός σκοπός όμως επιτυγχάνεται, ο διάλογος συνεχίζεται. Και οι απόψεις ανταλλάσσονται. Αρκεί να μη σε βρει καμιά άποψη κατακούτελα και σε αφήσει στο τόπο. Ευτυχώς οι περισσότεροι παντρεμένοι και παντρεμένες δε σκαμπάζουν από σημάδι και δεν έχουμε τίποτα θλιβερά στατιστικά.

Και θα μου πει κάποιος πώς μπορούμε να αποφύγουμε τους τσακωμούς αυτούς εντός του γάμου; Ο καλύτερος, αν και ομολογουμένως μάλλον κάπως δύσκολος, τρόπος είναι να γυρίσουμε πίσω το χρόνο και να μην παντρευτούμε. Ένας άλλος εξαιρετικός τρόπος είναι τα ξεχωριστά σπίτια. Ή να κλείσει ο ένας το στόμα του άλλου με κολλητική ταινία. Ή να παρακαλέσουμε τη νεράιδα του παραμυθιού να μας ακουμπήσει με το ραβδί της για να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Δε σας κάνει εντύπωση πως τα παραμύθια ποτέ δεν ασχολούνται με την περιγραφή του "αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" ποτέ; Γιατί δε θα ήταν παραμύθια πια. Περιγραφή αγώνων κατς θα ήταν. 

Κοιτάξτε, ο τσακωμός του ζευγαριού πρέπει να αντιμετωπιστεί ως αυτό που είναι. Ένα αναπόφευκτο φυσικό φαινόμενο. Όπως ο σεισμός ή η καταιγίδα. Δεν τα αποφεύγεις, τα υπομένεις ελπίζοντας στις μικρότερες δυνατές απώλειες, τα καταγράφεις και συνεχίζεις μέχρι το επόμενο. Το οποίο, δε θα αργήσει και πολύ να ξαναεμφανιστεί...

Υγ1. Το παραπάνω κείμενο είναι εντελώς χιουμοριστικό και δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις ήδη υπάρχουσες ψυχολογικές και κοινωνιολογικές αναλύσεις.

Υγ2. Για όσους άντρες διαβάζουν το κείμενο. Και βέβαια εμείς έχουμε δίκιο. Δεν φταίμε εμείς που δεν είμαστε υπερβολικοί, αλλοπρόσαλλοι και ζηλιάρηδες. Απλά ας μη το λέμε παραέξω και ακουστούμε γιατί ο πλανήτης γη είναι μικρός και δε θα μπορεί να μας προσφέρει καταφύγιο.

Υγ3. Δε προλαβαίνω να το γράψω. Τσακώνομαι με τη γυναίκα μου τώρα...