Για τα πανηγύρια

 

Ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία του ελληνικού καλοκαιριού, που μας κουνάει μαντήλι σιγά σιγά, εκτός από τους μεθυσμένους Άγγλους τουρίστες στα νησιά και τα δάση από ξαπλώστρες και ομπρέλες στις παραλίες, είναι τα πανηγύρια του Αυγούστου. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια αυξάνεται ολοένα η προβολή τους από διάφορα μέσα και η δημοφιλία τους. Έτσι μεγαλοπρεπέστατα πανηγύρια γίνονται από το τελευταίο ορεινό κουτσοχώρι μέχρι τη πιο μικρή νησίδα, η οποία είναι τόσο μικρή που και οι Τούρκοι ακόμα δεν την διεκδικούν.

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν είμαι αρνητικός με τα πανηγύρια. Όσο τουλάχιστον εγώ βρίσκομαι σε μια κάποια απόσταση ασφαλείας από το χώρο στον οποίο σκούζει αυτή η καραμούζα που συνήθως αποκαλούμε κλαρίνο και βροντάνε τα υπόλοιπα νταούλια. Κάποιοι σύγχρονοι μελετητές της λαδόκολλας είμαι σίγουρος πως θα βρίσκουν κάποια διονυσιακή ρίζα στο όλο γεγονός αν και πιστεύω πως αν κάποιος μικρός θεός κρύβεται πίσω από αυτό το...καταπληκτικό συνδυασμό παραφωνίας και έντασης, είναι ο τραγοπόδαρος Πάνας, ο οποίος σύμφωνα με το μύθο δημιουργούσε πανικό στους στρατούς που δε γούσταρε παίζοντας δυνατά τον αυλό του.

Λοιπόν, έχω πάει σε αρκετά πανηγύρια, πιο πολλά απ' όσο άντεχα στην πραγματικότητα, κυρίως στο χωριό μου. Βέβαια εμείς ήμασταν ένα μικρό χωριό και δε μας τιμήσαν, απ' όσο θυμάμαι ας με διορθώσει κανείς αν ξέρει, τα μεγάλα ονόματα του πανηγυριώτικου πενταγράμμου τα οποία θα ανέφερα αν θυμόμουν πως στα κομμάτια λέγονται. Μια Θώδη θυμάμαι κυρίως επειδή κόντεψαν να την τρελάνουν κάτι επικίνδυνοι τύποι που είχαν και έχουν ακόμα εκπομπές στη τηλεόραση. 

Πραγματικά το πανηγύρι είναι μια ολοκληρωμένη μεταφυσική εμπειρία. Πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα πράγματα που μένουν τόσο οδυνηρά χαραγμένα στη μνήμη σου. Στη δικιά μου τα πανηγύρια στο χωριό έχουν επάξια θέση δίπλα στη Σχολή Λογιστικής, τη πρώτη ημέρα στη σχολική χρονιά και πρώτο ευρωπαϊκό που πήρε στο μπάσκετ ο Παναθηναϊκός.

Ας ξεκινήσουμε με τη μουσική. Εντάξει, εδώ είμαι προκατειλημμένος γιατί δεν είναι και πολύ του γούστου μου. Πείτε μου όμως, γιατί πρέπει ο κλαρινιτζής να σπάει τα πνευμόνια του ώστε ο ήχος της καραμούζας του να κοντεύει να τρυπήσει το αυτί μου(εδώ αξίζει ειδική μνεία ο ετήσιος χορός του χωριού που γίνεται σε κλειστό χώρο και αυξάνει την αποτελεσματικότητα του κλαρίνου το οποίο αντηχεί στα αυτιά μου όλη την επόμενη εβδομάδα); Γιατί βασανίζεται και με βασανίζει. Ούτε μου έκανε ούτε του έκανα τίποτα. Δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου κλαρινιτζή δεύτερη φορά. Επίσης, ο τύπος με τη κιθάρα-πάντα υπάρχει μια ακουστική κιθάρα- τι στα κομμάτια κάνει εκεί πάνω; Αφού δεν ακούγεται. Άντε να ακουστεί κανένα κρουστό. Έχω όμως μια υποψία πως πρόκειται για συγκαλυμμένη στρατιωτική εκπαίδευση του γενικού πληθυσμού αφού αν συνηθίσεις αυτόν τον ορυμαγδό, κανένα βασανιστήριο δε μπορεί να σε λυγίσει. Είσαι έτοιμος για τη πρώτη γραμμή.

Δεύτερο στοιχείο του πανηγυριού είναι το φαγητό. Παλιά ήταν αρνιά και κατσίκια(όχι ότι ξεχώριζαν έτσι παγωμένα που έφταναν στο τραπέζι) ενώ από τον εκσυγχρονισμό του Σημίτη και μετά μπήκαν στο μενού και τα σουβλάκια. Ε, ή γίνεσαι Ευρώπη ή όχι. Λοιπόν εδώ έχω να πω πως το κρέας(με, σαλάτες, πατάτες και άλλες αηδίες δεν ασχολούμαι) είναι φρεσκότατο. Θυμάμαι μια φορά στο πιάτο υπήρχαν τρία κομμάτια κρέας και τέσσερα κόκκαλα και μπορώ να ορκιστώ πως το ένα κομμάτι κινούνταν και βγήκε έξω από το πιάτο δυο τρεις φορές. Ε, αν αυτό δεν είναι φρεσκάδα τότε δε ξέρω τι είναι.

Και συνεχίζω με το ποτό. Συνήθως μπύρα ή ξύδι με τη μορφή κρασιού. Αυτό το δεύτερο δεν το έχω αγγίξει ποτέ μου γιατί κατά διαβολική σύμπτωση όλοι οι διοργανωτές πανηγυριών αγοράζουν κρασί από το μαγαζί του κυρ Παντελή και του Ζήκου. Με τη μπύρα όμως συμβαίνει κάτι πιο παράδοξο. Πώς στα κομμάτια φτάνει το μπουκάλι ή το κουτάκι παγωμένο και μέσα η μπύρα είναι κάτουρο, ποτέ δε κατάλαβα. Όπως επίσης δε κατάλαβα γιατί δε κάνει ποτέ αφρό. 

Θα μου πει κάποιος, εντάξει δε πας για να φας ή να πιεις στο πανηγύρι. Αλήθεια; Και τι πάω να κάνω; Ναι, η απάντηση είναι να χορέψεις. Λοιπόν, τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς θέλω να  τους βλέπω όπως και ένα κοπάδι άγριους ελέφαντες. Από πολύ πολύ μακριά. Εν τω μεταξύ, πάντα θα βρεθούν δυο τρεις ηλίθιοι που θα σε αρπάξουν από το χέρι, το μανίκι ή όπου αλλού βρουν(μη πάει το μυαλό σας στο πονηρό, παρακαλώ) για να σε σηκώσουν να χορέψεις. Αυτοί παίρνουν περίοπτη θέση δίπλα στους καθηγητές μου στο ΤΕΙ που έλεγαν πως όλα τα κυβερνά η οικονομία. Το ίδιο πίστευαν και τα βόδια στην ΕΕ και τώρα παγώνουν αφού ο Ρώσος δε παρέδωσε τα όπλα(αφού μόνο αυτά καταλαβαίνει) μόλις πέσανε οι πρώτες οικονομικές κυρώσεις. Γιατί τα όπλα σκοτώνουν πιο άμεσα και η ενέργεια όταν κοπεί, σε παγώνει. Αλλά ας μη ξεφεύγω. Ρε μπάρμπα. Σου είπα εγώ ότι έχω όρεξη να πιαστώ χέρι με χέρι με τους υπόλοιπους μεθυσμένους της Ορεινής Ναυπακτίας και γυρνάω γύρω γύρω, τρία βήματα μπρος - ένα πίσω μέχρι να βγάλω ό,τι έχω φάει, το οποίο έτσι κι αλλιώς κινείται στο στομάχι μου; Ρε τι κακό είναι τούτο. Χόρεψε ρε αρχηγέ όσους κυκλωτικούς χορούς θες, εμένα τι με πιλατεύεις κάθε τρεις και λίγο; Και αν σε χτύπησε κατακέφαλα το κρασί, που καλά να πάθεις αφού το ήπιες, εγώ που δεν ήπια τι φταίω; 

Λοιπόν, για να κλείσω να εξηγήσω δυο τρία πράγματα. Το παραπάνω κείμενο είναι προϊόν φαντασίας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικές καταστάσεις και υπαρκτά πρόσωπα είναι συμπτωματική. Τιμώ τις παραδόσεις της πατρίδας, τα κλαρίνα, τις φουστανέλες και όλα αυτά τ αόμορφα και το κείμενο είναι λίγο κανιβαλιστικό μα εντελώς χιουμοριστικό και γραμμένο μ εκαλή διάθεση. Σαν αυτή που έχω όταν με σούρνουν σε κάποιο πανηγύρι...