Ηνωμένες(;) Πολιτείες Αμερικής

 

https://ardin-rixi.gr/archives/246288

Άρθρο από τον Economist (3/9/22), η μετάφραση αναδημοσιεύεται από την ιστοσελίδα powergame.gr

Δύο Πολιτείες, δύο εντελώς διαφορετικές νοοτροπίες. Στις 25 Αυγούστου η Καλιφόρνια απαγόρευσε την πώληση βενζινοκίνητων αυτοκινήτων από το 2035, μια κίνηση που θα αναδιαμορφώσει τη βιομηχανία αυτοκινήτων, θα μειώσει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και θα επιβαρύνει το ηλεκτρικό δίκτυο της πολιτείας.

Την ίδια ημέρα στο Τέξας ένας νόμος που πυροδότησε πλήθος αντιδράσεων, απαγόρευσε την άμβλωση από τη στιγμή της σύλληψης, χωρίς εξαιρέσεις για βιασμό ή αιμομιξία. Όσοι πραγματοποιούν αμβλώσεις αντιμετωπίζουν ποινή φυλάκισης έως και 99 χρόνια.

Αυτά τα δύο γεγονότα μπορεί να φαίνονται άσχετα μεταξύ τους, αλλά αποτελούν συμπτώματα μιας σημαντικής τάσης. Η Ουάσιγκτον μπορεί να είναι σε μεγάλο βαθμό μπλοκαρισμένη, αλλά οι πολιτείες χαράσσουν πολιτικές με καταιγιστικούς ρυθμούς. Θεωρητικά, αυτό δεν είναι κακό. Με 50 πολιτείες, η Αμερική έχει 50 εργαστήρια για να δοκιμάσει ποιες πολιτικές λειτουργούν και ποιες όχι.

Οι άνθρωποι μπορούν να επιλέξουν να ζήσουν και οι εταιρείες μπορούν να επιλέξουν να λειτουργήσουν σε μέρη όπου οι προτιμήσεις τους αντικατοπτρίζονται στους τοπικούς κανόνες, όπως έκαναν πολλοί κατά τη διάρκεια της πανδημίας, μετακομίζοντας συνήθως σε πολιτείες με λιγότερους περιορισμούς.

Κάθε πολιτεία μπορεί να κάνει το δικό της συμβιβασμό μεταξύ του βάρους των φόρων και της γενναιοδωρίας των δημόσιων υπηρεσιών. Κάθε πολιτεία μπορεί να μάθει από γείτονες με καλύτερα σχολεία ή επιχειρηματικούς κανονισμούς.

Δυστυχώς, αυτή η εποικοδομητική μορφή ομοσπονδίας δεν είναι αυτό που σήμερα επιδιώκουν οι πολιτειακοί πολιτικοί. Αντ’ αυτού, διεξάγουν έναν εθνικό πολιτιστικό πόλεμο: προδιαγράφουν τι μπορεί να συζητηθεί στις σχολικές αίθουσες, πόσο εύκολο είναι να αγοράσει και να φέρει κανείς όπλο, ποιες ιατρικές παρεμβάσεις μπορούν να προσφέρονται σε εφήβους που θεωρούν τον εαυτό τους φυλομεταβατικό και τι είδους παροχές μπορούν να διεκδικήσουν οι παράνομοι μετανάστες.

Τέτοια ζητήματα εξοργίζουν τους κομματικούς οπαδούς και των δύο κομμάτων με τρόπο που, ας πούμε, η επιδιόρθωση των δρόμων ή η βελτίωση της φορολογικής πολιτικής δεν το κάνουν. Οι μετριοπαθείς θα προτιμούσαν λιγότερη οργή και περισσότερη επιδιόρθωση του δρόμου, αλλά πολλοί πολιτειακοί πολιτικοί μπορούν να τα αγνοήσουν με ασφάλεια.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι 37 από τις 50 πολιτείες, όπου ζουν τα τρία τέταρτα των Αμερικανών, κυβερνώνται από ένα μόνο κόμμα.

Ο αριθμός όπου η μία πλευρά ελέγχει και τα δύο νομοθετικά σώματα και το μέγαρο του κυβερνήτη έχει σχεδόν διπλασιαστεί τα τελευταία 30 χρόνια. Αυτές οι μονοκομματικές πολιτείες αυτοδιαιωνίζονται, καθώς οι νικητές επανασχεδιάζουν τους εκλογικούς χάρτες προς όφελός τους. Και οι πολιτικοί με εξαιρετικά ασφαλείς έδρες έχουν στρεβλά κίνητρα.

Δεν ανησυχούν για το αν θα χάσουν τις γενικές εκλογές, παρά μόνο τις προκριματικές, στις οποίες οι φανατικοί κομματικοί κάνουν κουμάντο, επειδή έχουν μεγαλύτερο κίνητρο να ψηφίσουν. Ο τρόπος για να προσελκύσει κανείς τέτοιους κομματικούς είναι να αποφύγει τον συμβιβασμό.

Εξ’ ου και η εξάπλωση του εξτρεμισμού. Για παράδειγμα, οι περισσότεροι Τεξανοί πιστεύουν ότι οι νέοι νόμοι τους για τις αμβλώσεις είναι δρακόντειοι, αν και οι περισσότεροι πιστεύουν επίσης ότι οι παλιοί εθνικοί κανόνες ήταν πολύ επιεικείς. Αν το Τέξας δεν ήταν μονοκομματική πολιτεία, οι νομοθέτες του θα μπορούσαν να είχαν βρει τρόπο να συμβιβαστούν.

Εξ’ ου και η νέα πολιτική αντιπαράθεσης. Ορισμένες πολιτείες έχουν ως στόχο να τιμωρήσουν όσους αναζητούν άμβλωση ή φυλομεταβατική επέμβαση σε άλλη πολιτεία. Άλλες προσφέρουν άσυλο στους ίδιους ανθρώπους. Οι μπλε πολιτείες ενθαρρύνουν τις αγωγές κατά των κατασκευαστών όπλων. Οι κόκκινες πολιτείες μηνύουν για να εμποδίσουν την Καλιφόρνια να θέσει τα δικά της πρότυπα εκπομπών ρύπων.

Ορισμένες κομματικές μάχες είναι σε μεγάλο βαθμό επιτελεστικές. Για να δημοσιοποιήσει την άποψή του ότι οι μπλε πολιτείες είναι πολύ ήπιες απέναντι στην παράνομη μετανάστευση, ο κυβερνήτης του Τέξας Greg Abbott έστειλε λεωφορεία με μετανάστες στη Νέα Υόρκη. Αλλά η αδιάκοπη εστίαση στις εθνικές αντιπαραθέσεις είναι στην καλύτερη περίπτωση ένας αντιπερισπασμός από τα τοπικά προβλήματα που οι πολιτειακοί πολιτικοί έχουν εκλεγεί για να επιλύουν.

Ο κυβερνήτης Ron DeSantis στη Φλόριντα, ένας πιθανός υποψήφιος για την προεδρία, παρουσίασε τον Stop woke Act, έναν νόμο για να περιορίσει τον τρόπο με τον οποίο συζητείται η φυλή στις σχολικές αίθουσες. Από τα δέκα παραδείγματα υπερβολικού ρατσισμού στο δελτίο τύπου του, ούτε ένα δεν ήταν από τη Φλόριντα. Όλες αυτές οι μάχες είναι διχαστικές, ενώ εδραιώνουν την αντίληψη ότι η κόκκινη και η μπλε Αμερική δεν μπορούν να συνεργάζονται παρά τις διαφορές τους.

Αυτό οδηγεί σε μια πιο δυσάρεστη, πιο θορυβώδη εθνική συζήτηση. Καθιστά επίσης την επιχειρηματικότητα στην Αμερική πιο δύσκολη. Ενώ κάποτε η χώρα ήταν, κατά προσέγγιση, μια γιγαντιαία ενιαία αγορά, τώρα η Καλιφόρνια και η Νέα Υόρκη πιέζουν τις εταιρείες να γίνουν πιο πράσινες, ενώ το Τέξας και η Δυτική Βιρτζίνια τις τιμωρούν επειδή προτιμούν τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.

Πρόσφατα το Τέξας έφτασε στο σημείο να βάλει σε μαύρη λίστα δέκα χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις επειδή έγιναν πολύ πράσινες.

Η μεγαλύτερη ανησυχία είναι ότι ο κομματισμός θα μπορούσε να υπονομεύσει την ίδια την αμερικανική δημοκρατία. Πολλοί Ρεπουμπλικανοί δεν μπορούν να κερδίσουν σε προκριματικές εκλογές, εκτός αν υποστηρίξουν το Μεγάλο Ψέμα του Donald Trump’s ότι το 2020 νίκησε τον Joe Biden.

Εκείνη τη χρονιά ένας συνασπισμός Ρεπουμπλικανών γενικών εισαγγελέων πολιτειών μήνυσε άλλες πολιτείες για να προσπαθήσει να ακυρώσει τις ψήφους τους. Ό,τι κι αν συμβεί στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου, τέτοιες αψιμαχίες θα μπορούσαν να πολλαπλασιαστούν. Η Αμερική δεν πρόκειται να έχει έναν νέο εμφύλιο πόλεμο, όπως εικάζουν κάποιοι παθιασμένοι ειδήμονες, αλλά έχει ήδη υποστεί πολιτική βία, και τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν χειρότερα.

Η αμερικανική δυσλειτουργία αποτελεί κίνδυνο για τον κόσμο, ο οποίος εξαρτάται από την Αμερική ως προς την τήρηση της τάξης που βασίζεται σε κανόνες (ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν), την αποτροπή στρατιωτικών επιθέσεων και την προσφορά παραδείγματος δημοκρατικής διακυβέρνησης. Στο τελευταίο από αυτά τα πηγαίνει ιδιαίτερα άσχημα. Αλλά, τι μπορεί να γίνει;

Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση οφείλει να σταματήσει να παραμελεί τις ευθύνες της. Οι πολιτικές για τη μετανάστευση και την κλιματική αλλαγή, για παράδειγμα, είναι σαφώς καλύτερο να καθορίζονται σε εθνικό παρά σε τοπικό επίπεδο. Μεταρρυθμίσεις για την άρση του αδιεξόδου στην Ουάσινγκτον, όπως η κατάργηση της κωλυσιεργίας στη Γερουσία, θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Όμως, πάνω απ’ όλα η Αμερική χρειάζεται εκλογική μεταρρύθμιση.

Πολιτειακά παίγνια

Τα εκλογικά μαγειρέματα που επιτρέπουν στους πολιτικούς να επιλέγουν τους ψηφοφόρους τους και όχι το αντίστροφο, θα πρέπει να τερματιστούν. Οι πολιτείες θα πρέπει να αναδιατάσσουν τις περιφέρειες μέσω ανεξάρτητων επιτροπών, όπως κάνει το Μίσιγκαν, ώστε η διαδικασία να αποπολιτικοποιηθεί.

Αυτό θα καθιστούσε την εδραίωση ενός κόμματος δυσκολότερη, ενώ παράλληλα, θα ανάγκαζε, με τη δημιουργία πιο ανταγωνιστικών περιφερειών, περισσότερους πολιτικούς να απευθύνονται στο κέντρο.

Η δυνατότητα πολυμελών περιφερειών θα μπορούσε επίσης να βοηθήσει. Αντί οι περιφέρειες να τεμαχίζονται και να τους επιτρέπεται να εκλέγουν μόνο έναν εκπρόσωπο, η δυνατότητα εκλογής περισσοτέρων θα αύξανε την ποικιλομορφία των φωνών στα πολιτειακά νομοθετικά σώματα και στο Κογκρέσο.

Η ψήφος με σειρά προτίμησης, κατά την οποία η δεύτερη και η τρίτη επιλογή των ψηφοφόρων μετράει αν κανένας υποψήφιος δεν κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία των πρώτων προτιμήσεων, θα μπορούσε να προωθήσει τη μετριοπάθεια. (Η ψήφος με σειρά προτίμησης στην Αλάσκα αυτή την εβδομάδα κράτησε τη Sarah Palin μακριά από το Κογκρέσο).

Διαφορετικές πολιτείες θα μπορούσαν να δοκιμάσουν διαφορετικές πολιτικές.

Οι ψηφοφόροι έχουν επίσης ευθύνη. Στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, μπορεί να είναι δύσκολο να αγνοήσει κανείς τη χιονοθύελλα της κατασκευασμένης οργής και να ψηφίσει ηγέτες που θέλουν να κάνουν πράγματα, αλλά η εναλλακτική είναι η ολοένα και μεγαλύτερη διχόνοια, η οποία επ’ουδενί δεν μπορεί να θεωρηθεί καλή.