Μου αρέσει τα βράδια, όταν επιτέλους έχει πέσει μια κάποια ησυχία στη πόλη - αλήθεια, πόσο πιο γοητευτική μοιάζει η Αθήνα όταν κάπως ησυχάζει- να αφουγκράζομαι τον άνεμο. Δεν έχει σημασία αν φυσά δυνατά ή απαλά. Όπως και να έχει, κουβαλά τόσα πολλά στην πνοή του. Και τι δεν μπορεί να ακούσει κανείς μέσα στον ήχο του ανέμου. Το θρήνο για τους αγαπημένους που έφυγαν, τους όρκους των εραστών, την ανησυχία για ένα φίλο που έφυγε μίλια μακριά, τις κατάρες για ένα εχθρό που ξέφυγε από την δίκαια εκδίκηση.
Και όπως τα φέρνει ο άνεμος, έτσι τα παίρνει μακριά για να φέρει άλλα. Μια αέναη κίνηση, μια συνεχής μεταφορά. Καμιά φορά φέρνει μαζί του δάκρυα και γέλια. Χάδια και χτυπήματα. Που ποιος ξέρει από που ξεκίνησαν και που τελικά θα καταλήξουν. Κάποτε έφερε νέα. Νέα που κάποιους άλλους, άγνωστους σε μένα, αφορούσαν. Να έφτασαν άραγε στον σωστό παραλήπτη; Πιστεύω πως ναι. Ο άνεμος, είτε έρχεται από το βορρά είτε από το νότο είτε από τη δύση ή από την ανατολή, δε κάνει λάθος ποτέ. Πάντα παραδίδει τα νέα εκεί που πρέπει. Ακόμα κι αν χρειαστεί να διασχίσει τον κόσμο όλο.
Γι' αυτό, όταν πέφτει ησυχία εκεί που βρίσκεστε ακούστε τον άνεμο. ίσως φέρνει κάποια ευχή ή κάποιον χαιρετισμό που σας αφορά. Και μη διστάσετε να αφήσετε κι εσείς στον άνεμο αυτό που θέλετε να πείτε σε κάποιον όσο κοντά ή μακριά κι αν είναι. Σίγουρα, αργά ή γρήγορα θα φτάσει εκεί που πρέπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου