Τα ωραία χρόνια

 

Θυμάμαι με νοσταλγία τη δεκαετία του '90...Πόσα μεγαλειώδη πράγματα έγιναν εκείνη την εποχή...Πόσο πολύ προχώρησε η χώρα...Τι ωραία που ξεδιπλώθηκε η κοινωνική και εξωτερική της πολιτική. Εκσυγχρονιστήκαμε, παραδώσαμε τον Οτσαλάν, γκριζάραμε το Αιγαίο με τα Ίμια, έγινε αναδιανομή του πλούτου με το χρηματιστήριο, δηλαδή έπεισαν ανόητους της μεσαίας τάξης να βάλουν τα χρήματά τους στο χρηματιστήριο για να τα αρπάξουν αυτοί που πάντα τα αρπάζουν, όλα αυτά με την κάλυψη μεγάλων δημοσιογράφων στα ιδιωτικά κανάλια(ακόμα και σήμερα μεγάλους και σοβαρούς μας τους παρουσιάζουν αυτούς), που σε κάθε ένα από αυτά τα κατορθώματα πανηγύριζαν και μας έκαναν μάθημα πως έπρεπε να είμαστε περήφανοι για όλα αυτά τα όμορφα που συνέβαιναν. Τι ωραία που ήταν τότε, η εποχή της αφθονίας, οι πρώτοι άστεγοι άρχισαν να εμφανίζονται στο κέντρο της Αθήνας, κάποιοι που πούλησαν χωράφια και κοπάδια για να παίξουν στο χρηματιστήριο έπεφταν από τις ταράτσες και τους πάνω ορόφους των κτιρίων από απόγνωση. Τι όμορφες εποχές. Κι εκείνη η απεριόριστη σπατάλη τα πρώτα χρόνια του 2000. Ολυμπιακοί Αγώνες, λάμψη, φώτα, μεγαλεία και μετά ο σεμνός και ταπεινός λογαριασμός. Και οι ίδιοι δημοσιογράφοι στα ίδια κανάλια να μας λένε τι θαυμάσια χώρα που είμαστε και τι έξυπνοι κάτοικοι που προσαρμοστήκαμε στο ευρώ. Και οι ορδές των ηλιθίων να χειροκροτούν...Ωραίες εποχές πραγματικά. Τουλάχιστον σήμερα δεν έχουμε ψευδαισθήσεις πια...ή μήπως έχουμε ακόμα μερικές;