Παστουρμάς, μια μύηση

 

Λοιπόν, πήγα πρόσφατα σε ένα ανατολίτικο εστιατόριο για φαγητό. Θα μου πείτε, σιγά τη δήλωση, σε εστιατόριο ο κόσμος πηγαίνει για να φάει, σε γυμναστήριο για να γυμναστεί και στο πανεπιστήμιο...λοιπόν ποτέ δε κατάλαβα γιατί πηγαίνουμε σε τέτοια μέρη που δεν προσφέρουν αυτό που διαφημίζουν πως προσφέρουν. 

Τέλος πάντων, κατά τη προσφιλή μου συνήθεια όταν πηγαίνω σε τέτοια μέρη διάλεξα ένα πιάτο το οποίο περιείχε γενναίες δόσεις παστουρμά. Να σας ενημερώσω, μια και ξέρω πως φλέγεστε αυτή τη στιγμή από περιέργεια και θέλετε οπωσδήποτε να το μάθετε πως λατρεύω τον παστουρμά! Μου αρέσει ωμός, μου αρέσει μαγειρεμένος, μου αρέσει να τον μαγειρεύω. Τώρα εδώ έρχομαι συνήθως σε μία σύγκρουση με τη σύζυγό μου. Για ένα παράξενο λόγο θεωρεί πως πάντα είναι ακατάλληλη εποχή για να μαγειρέψω ένα φαγητό με παστουρμά. Το καλοκαίρι ιδρώνουμε και βρωμάμε, το χειμώνα φοράμε πολλά ρούχα και μυρίζουν, την άνοιξη μαζεύουν οι μέλισσες τη γύρη(ποτέ δεν κατάλαβα αυτό το επιχείρημα αλλά μετά από τόνους γκρίνιας που πήρα σαν απάντηση μια φορά που ρώτησα, απλά το δέχομαι) και το φθινόπωρο πέφτουν τα φύλλα των δέντρων(για το επιχείρημα τούτο βλέπε το ανοιξιάτικο επιχείρημα). 

Παρ' όλα αυτά, έρχεται που και που εκείνη η ηρωική στιγμή, που έρχεται σε όλους τους παντρεμένους άντρες που πατάω πόδι, δεν ακούω τίποτα και κανέναν και κάνω αυτό που εγώ θεωρώ σωστό. Συνήθως αυτή η επανάσταση επιτυγχάνεται με παρακάλια και μούτρα και πολλές φορές τάζοντας κάποιο δώρο σαν αναγνώριση της μεγαλοψυχίας της συζύγου. 

Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο παστουρμάς είναι ένα εντελώς παρεξηγημένο αλλαντικό. Όλοι στέκονται στη μυρωδιά που αφήνει στο δέρμα, στα γένια(αν υπάρχουν), στα μαλλιά(ομοίως), στις μασχάλες, στα ρούχα, στις κάλτσες. Λίγοι όμως στέκονται σε αυτή τη λεπτή και ακαταμάχητη γεύση, σε αυτό το άρωμα που μόνο το τσιμένι μπορεί να παράγει, το οποίο ανοίγει την πύλη όχι μόνο για ένα γευστικό, νοερό ταξίδι στα βάθη της Ανατολής αλλά δίνει και το έναυσμα για μια πνευματική περιήγηση σε ανατολικά μικρασιάτικα μοναστήρια, αρμένικα ξωκλήσια, αραβικούς τεκέδες δερβίσηδων ακόμα και στα ιερά των πυρολατρών ακολούθων του Ζωροάστρη. Η κατανάλωση παστουρμά δεν είναι απλώς μια διαδικασία φαγητού. Είναι μια ιεροτελεστία υψηλού μυστικισμού όπου συμμετέχει η γεύση, η όσφρηση, η όραση και ακόμα και η ακοή και η αφή. 

Πραγματικά είναι κρίμα να κακολογείται ο παστουρμάς και να υποβιβάζεται σε ένα αλλαντικό που απλά μυρίζει. Και φανερώνει, για άλλη μι αφορά, το μεγάλο έλλειμα πολιτισμού που χαρακτηρίζει αυτό τον τόπο. Το οποίο χαρακτηρίζει και τη σύζυγό μου. Η οποία όπως το συνηθίζει, όποτε περνάω αυτή τη μαγική μύηση στη κατανάλωση παστουρμά, μου στρώνει και κοιμάμαι στο πάτωμα. Και παραδόξως αυτές τις φορές ο σκύλος αποφεύγει να με γλείψει. Τέτοια εκπαίδευση του έχει κάνει...