Ένας δερβίσης προσευχόταν σιωπηλά. Ένας πλούσιος έμπορος, παρατηρώντας την αφοσίωση και την ειλικρίνεια του δερβίση , συγκινήθηκε βαθιά από αυτόν. Ο έμπορος προσέφερε στο δερβίση μια τσάντα με χρυσό. "Ξέρω ότι θα χρησιμοποιήσεις τα χρήματα για τη δόξα του Θεού. Παρακαλώ πάρ' τα". " Για μια στιγμή", απάντησε ο δερβίσης . "Δεν είμαι σίγουρος αν είναι σωστό για μένα να πάρω τα χρήματά σου. Είσαι πλούσιος άνθρωπος; Έχεις κι άλλα χρήματα στο σπίτι"; " Ω, ναι. Έχω τουλάχιστον χίλια χρυσά φλουριά στο σπίτι," υποστήριξε ο έμπορος περήφανα. "Θέλεις χίλια χρυσά φλουριά περισσότερα;" ρώτησε ο δερβίσης.
«Γιατί όχι, φυσικά. Κάθε μέρα δουλεύω σκληρά για να κερδίσω περισσότερα χρήματα». «Και μήπως επιθυμείς ακόμα χίλια χρυσά φλουριά παραπάνω»; "Βεβαίως. Κάθε μέρα προσεύχομαι να μπορώ να κερδίσω όλο και περισσότερα χρήματα". Ο δερβίσης έσπρωξε την τσάντα του χρυσού πίσω στον έμπορο. «Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να πάρω το χρυσό σου», είπε. "Ένας πλούσιος άνθρωπος δεν μπορεί να πάρει χρήματα από ένα ζητιάνο." "Πώς μπορείς να λες τον εαυτό σου πλούσιο άνθρωπο και εμένα ζητιάνο;» ψέλλισε ο έμπορος. Ο δερβίσης απάντησε, "Είμαι πλούσιος άνθρωπος, επειδή είμαι ικανοποιημένος με ό, τι μου στέλνει ο Θεός. Είσαι ζητιάνος, διότι δεν έχει σημασία πόσα πολλά έχεις στην κατοχή σου, είσαι πάντα δυσαρεστημένος, και πάντα ζητάς από το Θεό περισσότερα. "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου