Του Μανώλη Εγγλέζου-Δεληγιαννάκη
H κρίση και οι διαρκείς απογοητεύσεις έχουν δημιουργήσει μιαν επικίνδυνη απάθεια στο λαϊκό σώμα. Ο κόσμος δεν αντιδρά, παρ’ όλο που βλέπει κάθε μέρα να χειροτερεύει η κατάσταση.
Η μη αντίδραση δε σημαίνει αποδοχή των τεκταινόμενων. Σημαίνει απελπισία, ανημποριά και αίσθηση αδυναμίας. Κι αυτό εξυπηρετεί τους δανειστές και την κυβέρνηση, που βλέπουν ότι μπορούν ανενόχλητοι να παίρνουν όλο και πιο καταστροφικά μέτρα.
Ο λαός δεν αντιδρά. Αρκείται να εναποθέτει τις ελπίδες του σε διάφορους αυτόκλητους σωτήρες, που υπόσχονται λύσεις δίχως κόπο. Κι ενώ νιώθει ότι δεν ισχύουν αυτά, καταφεύγει σ’ αυτούς για να μην ξεβολεύεται, γιατί ξεσυνήθισε να παλεύει.
Τα κόμμα της δραχμής, ο Συριζανέλ, ο Σώρρας, αποτελούν παραδείγματα βιομηχανίας υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα. Έπρεπε να διαγνωστεί η ποινική διάσταση του φαινόμενου Σώρρας για να αρχίσει να ανακόπτεται η ξέφρενη πορεία του προς την επόμενη Βουλή.
Όμως, κι αυτοί που δεν πείθονται από το εμπόριο ελπίδας, κι αυτοί που δεν έχουν καμίαν αυταπάτη, πολλές φορές πέφτουν στην παγίδα της ανάθεσης σε άλλους αυτού που πρέπει να γίνει, της αντίστασης που πρέπει να προβάλουμε.
Συμφωνούν και καταλαβαίνουν ότι τα πράγματα θα αλλάξουνε μόνο με κόπο, θυσίες, αλλαγή του οικονομικού μοντέλου της χώρας, αλλαγή του τρόπου ζωής του καθενός μας, σπάσιμο της καταναλωτικής μανίας, επανανακάλυψη της συλλογικότητας και του κοινοτικού πνεύματος.
Αλλά και πάλι, είναι τόσο δύσκολη η κατάσταση, που τη διέξοδο θα πρέπει να τη φτιάξουμε εμείς. Δε μιλούμε για φως στο τούνελ, αλλά ότι πρέπει να φτιάξουμε το τούνελ το ίδιο! Κι εκεί αρχίζουν πάλι οι ενστάσεις, οι απογοητεύσεις, ελλοχεύει ο κίνδυνος της παραίτησης: Άμα δεν έχουμε μία λύση έτοιμη, τι κάνουμε; Γιατί δε μας λέτε (ποιοι;) τι να κάνουμε;
Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή πρέπει να δημιουργήσουμε την υποδομή για να μπορέσουμε να αντιδράσουμε. Για παράδειγμα, η παραγωγική ανασυγκρότηση είναι ζητούμενο που θα πρέπει να το δουλέψουμε για καιρό πριν δούμε καρπούς. Οι υποδομές που θα υποκαθιστούν το κράτος στο βαθμό του δυνατού και θα προτείνουν μίαν εναλλακτική διέξοδο δεν έχουν ακόμα την κρίσιμη μάζα εκείνη που θα τους δώσει τη δυνατότητα παραγωγής αποτελεσμάτων, πρέπει να στηθούν από λίγους και σε διάσπαρτους τομείς, και ακολούθως να μπορέσουν να διασυνδεθούν και μαζικοποιηθούν.
Οπότε το αποτέλεσμα φαίνεται φτωχό, κι η –ανθρώπινη- επιθυμία για αποτελέσματα δημιουργεί απογοήτευση κι αίσθηση ματαιότητας. Εδώ βρίσκεται κι άλλος κίνδυνος: Να εγκαταλειφθεί η προσπάθεια και από τους συνειδητοποιημένους! Αν αυτό γίνει, θα χαθεί η μοναδική ελπίδα.
Θα πρέπει ο καθένας μας, αντί να παραπονιέται γιατί δεν προχωρούν οι λύσεις, να γίνει κομμάτι του κινήματος που τις επεξεργάζεται. Όχι να κάθεται απ’ έξω, συμπαραστεκόμενος φραστικά, αλλά μη ενεργώντας, να πράττει ο ίδιος και να μην απαιτεί από τους άλλους να πράξουν.
Το σημείο αυτό είναι πολύ κρίσιμο. Σε ένα στάδιο που οι ψεύτικες ελπίδες ξεφτίζουν, μπορεί να καταστρέψει τις ουσιαστικές. Και θέλει, κι εδώ πάλι, μια προσωπική αλλαγή τάσης: Η απραξία στην οποία έχουμε μάθει επηρεάζει και τους συνειδητοποιημένους, κι αυτοί πρέπει να αντισταθούν και στον ίδιο τους τον εαυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου