Ψυχοσάββατο σήμερα,ημέρα αφιερωμένη στους κεκοιμημένους Χριστιανούς και είναι φυσικό η σκέψη μας να περιστρέφεται και γύρω από το θάνατο.Ο θάνατος μπήκε στη ζωή μας εξαιτίας της αμαρτίας μας.Και ήταν ένα πραγματικό βασανιστήριο για τους ανθρώπους μέχρι που νικήθηκε από τον ίδιο τον Χριστό.Αυτός έγινε ο πρωτότοκος των νεκρών,ο πρώτος δηλαδή που αναστήθηκε.Με το βάπτισμά μας συμμετέχουμε στο θάνατο του Χριστού αλλά και στην ανάσταση.Στην Εκκλησία δεν υπάρχει θάνατος.Ο Θεός δεν διακρίνει μεταξύ ζώντων και κεκοιμημένων.Στην αγάπη Του είμαστε το ίδιο.
Όπως προσευχόμαστε για τους ζωντανούς έτσι προσευχόμαστε και για τους κεκοιμημένους.Και όπως ζητάμε από τους ζωντανούς να προσεύχονται για εμάς έτσι ζητάμε το ίδιο από τους κεκοιμημένους.Ως μέλη της Εκκλησίας δεν χωριζόμαστε ποτέ.
Ο θάνατος δεν είναι το τέλος για εμάς αλλά ένα πέρασμα σε μια πιο τέλεια ζωή.Η ζωή μας δεν είναι μικρή γιατί δεν τελειώνει με το θάνατο αλλά αιώνια.Και βέβαια στενοχωριόμαστε,κλαίμε και θρηνούμε γι'αυτούς που έφυγαν.Αλλά είναι μια στενοχώρια προσωρινή,όπως προσωρινός είναι,μετά την Ανάσταση του Χριστού,και ο χωρισμός μας.Και σε κάθε Λειτουργία,σε κάθε ακολουθία και κάθε φορά που προσευχόμαστε κατ'ιδίαν,ερχόμαστε σε επικοινωνία,έστω όχι φυσική,μαζί τους.Ας προσευχηθούμε λοιπόν σήμερα για τους κεκοιμημένους μας κι ας ζητήσουμε κι αυτοί να προσεύχονται για εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου