Γιώργος Κατσαμάκης: Κάπου Α και σχόλιο από το Paracosmos

para-cosmos

Στα σχολεία σκοτώνουν τα παιδιά μας

μην μιλάς με το διπλανό σου

σήκω στον πίνακα

βγάλε

μια κόλλα χαρτί

γράφε καλύτερα στοιχηθείτε

 - σκοτώνουν τα παιδιά μας

Της πατρίδος μου η σημαία εκδρομή

στο εκπτωτικό χωριό στα Σπάτα

ορθογραφικά λάθη

νοηματικά λάθη

ασυγχώρητα λάθη

ποινή

Αδικαιολόγητα παρών προβιβάζεσαι

επαναληπτικά διαγωνίσματα επαναληπτικές

καραμπίνες

επαναληπτικές αντωνυμίες

σκοτώνουν τα παιδιά μας

χρήσιμοι νεκροί στην Κοινωνία

***

Ο πίνακας είναι του Oscar Pearson

Aπο το μπλοκ : ο βιβλιοθηκάριος



Σχόλιο:
Αναδημοσιεύω σήμερα το ποίημα του Γ. Κατσαμάκη, Κάπου Α., κατόπιν αδείας του, για τρεις λόγους.
Ο πρώτος, που με παρακίνησε,  είναι ότι το ποίημα μου άρεσε' θα αναφερθώ όμως σ'αυτό στο τέλος.

Ο δεύτερος είναι ότι επισκέπτομαι συχνά το μπλοκ του,  ο βιβλιοθηκάριος και το έχω βρει ταιριαστό.
Ταιριαστό με τι;
Μα, με το πνεύμα των βιβλιοθηκών...
Το πνεύμα των βιβλιοθηκών είναι χαμηλόφωνο, αργό, σχεδόν νωχελικό, παραπεμπτικό σε κάτι άλλο που αναζητιέται, αλληγορικό της πνευματικής ανταρσίας των ανθρώπων, παραμυθητικό της ασυναρτησίας των πόλεών μας....
Αυτό το πνεύμα, ως βιβλιοθηκάριος που είναι, διασώζει και φυλάσσει στα γραπτά του ο Γ.Κ. Ολιγόσειρα κείμενα, καθόλου κραυγαλέα, αταίριαστα με την διαδικτυακή αμετροέπεια, μικρά και φιλικά στον αναγνώστη, τον οδηγούν σε ημίφωτα αστικά τοπία, σε χώρους του στοχασμού...
 Θα συνιστούσα ανεπιφύλακτα σε φίλους να γνωρίσουν τα κείμενά του. Ενα πρόσφατο που βρήκα εξαιρετικό, είναι "Το παραμύθι του μαγαζιού με τα χίλια κουτάκια".

Ο τρίτος λόγος είναι ότι δεν γνωρίζω τον Γιώργο Κατσαμάκη, σε κάτι σχόλιά μου απαντάει με ένα ευχαριστώ, αλλ' όμως....
Αυτό το "δεν γνωρίζω, αλλά..." έχει να κάνει με το ύφος και το είδος της διαδικτυακής συνέρευσης.
Αν υποθέσουμε ότι το διαδίκτυο είναι κάτι σαν μια νέα ήπειρος που ανακαλύψαμε, πρώτοι και καλύτεροι αποίκισαν σ'αυτήν οι βάρβαροι.... ως πλεονάζον είδος και πληθυσμός δραστήριος, έφεραν μαζί τους τα ήθη και τα εθιμικά τους.... αλλαλαγμοί και γιούρια, περικεφαλαίες της εγωπάθειας και σφαγές της λογικής, ασυναρτησία και ενέδρες φθόνου και κουτοπονηριάς.... Εν ολίγοις, ένας αναδιπλασιασμός και η εξάπλωση του καταστροφικώς υπάρχειν που συναντάς παντού στον ένα και μοναδικό κόσμο της καθημερινότητας....Απο κοντά και οι "ιεροκήρυκες" που υπογραμμίζουν τους "κινδύνους".... Τι επικίνδυνο μέρος! Τι επικίνδυνος κόσμος!...
Υπάρχει κάτι άλλο για να μάθει κανείς;
Εάν υπάρχει, ας του δώσουμε τις προϋποθέσεις για να εμφανιστεί.
Εάν υπάρχει άλλο ύφος και ήθος και αν κάποιοι το φέρουν, ακόμα κι αν δεν τους γνωρίζουμε (για να τους κατατάξουμε σε εχθρούς και φίλους) ας τους δώσουμε την ευκαιρία να επιβιώσουν στην βαρβαρική χώρα μας.

Ο πρώτος λόγος, είναι ασφαλώς το ποίημα κι αυτός θα ήθελα να διασωθεί από την πολυλογία μου.
"Σκοτώνουν τα παιδιά μας"... μας λέει ο στίχος. Υπάρχει λοιπόν, πέραν των γνωστών πολέμων που καλύπτουν οι ανταποκριτές των δικτύων της ενημέρωσης κι ένας άλλος πόλεμος, που συμβαίνει σε χώρες της "ειρήνης", "της ασφάλειας" και των δημοκρατικών ιδεωδών.
Στον πόλεμο αυτό σφαγιάζεται ο παιδικός πληθυσμός μόνο.
Συμβαίνει στα σχολεία και δεν ενοχλεί κανέναν, ούτε κι αυτούς τους γονείς, που σε άλλη περίπτωση πχ. Κάποιας μολυσματικής ασθένειας ή ελλειπούς εμβολιασμού, θα κινητοποιούνταν, ευχαρίστως.
Συμβαίνει όταν οι χώροι της εκπαίδευσης έχουν ουσιαστικά αλλωθεί, έχουν χάσει την αυτοδικαιολόγησή τους κι ότι τους έδινε διακριτή υπόσταση, τα όριά τους έχουν χυθεί μέσα στην σύγχρονη πλημμυρίδα της χρησιμότητας. Η σχολική εκδρομή παιδιών του Δημοτικού στο "εκπτωτικό χωριό στα Σπάτα", δεν δηλώνει μόνο την έλλειψη ευαισθησίας, φροντίδας και φαντασίας κάποιων εκπαιδευτικών, είναι εκδήλωση υποταγής και θρησκευτικότητας, κάτι σαν προσκήνυμα στα φετίχ και στα τοτέμ του νέου κόσμου της Αγοράς, που αφορά όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και όλους μας.
Μια επαναληπτική καραμπίνα...