Μία "εκ δεξιών" κριτική που ασκείται στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο είναι ότι έχει μετατρέψει την Εκκλησία σε φιλανθρωπικό οργανισμό και ότι αναλώνεται σε φιλανθρωπίες και δεν προχωρά σε επανευαγγελισμό της κοινωνίας.
Τον Αρχ/πο δεν τον γνωρίζω και η άποψη που έχω σχηματίσει από τα χρόνια που είναι στο θρόνο είναι μάλλον ουδέτερη.Στο συγκεκριμένο όμως θέμα μάλλον είμαι μαζί του.
Σίγουρα τα συσσίτια και τα ιδρύματα δεν είναι λύση.Απλά αντιμετώπιση των συμπτωμάτων είναι και όχι της ασθένειας.Θα ήθελα εκτός από αυτό να προχωρήσει η Εκκλησία και να μιλήσει για τα αίτια αυτής της κατάστασης.Να εναντιωθεί σε αυτούς τους ανθρώπους και σε αυτές τις πράξεις που δημιουργούν αυτό το χάλι.Αλλά μάλλον ζητάω πολλά.
Όσοι τέλος πάντων ασκούν αυτή τη "καλοπροαίρετη" κριτική φέρνουν για παράδειγμα τους Αποστόλους,οι οποίοι για να μην αφήσουν το κήρυγμα,διόρισαν Διακόνους για να ασχοληθούν με αυτά τα θέματα.Κι εδώ είναι το κλειδί.Δεν σταμάτησαν να ενδιαφέρονται για τους φτωχούς.Αλλά διόρισαν άλλους ανθρώπους για να κάνουν τη δουλειά.Εκείνη την εποχή όμως,για να κηρύξεις σε τρεις πόλεις ήθελες περίπου έξι μήνες.Οι μετακινήσεις ήταν πολύ δύσκολες,υπήρχε κυνηγητό από τους Εβραίους και τις ειδωλολατρικές αρχές και ένα σωρό άλλα προβλήματα.Σήμερα ευκαιρίες για κήρυγμα υπάρχουν πολλές.Οι παπάδες είμαστε αρκετοί και τέλος πάντων η εργασία αυτή γίνεται.Το επίπεδο του κηρύγματος μπορεί πράγματι να μην είναι καλό.Να είναι "στεγνό","άοσμο" και "άγευστο" και αυτό πράγματι είναι θέμα προς μελέτη.Αυτό όμως δεν συνδέεται με το φιλανθρωπικό έργο.Με τη συμπαράσταση στους αδύναμους.Και ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει να δείξεις ότι πιστεύεις αυτά που κηρύττεις ,ποιος σαφέστερος τρόπος ώστε να γίνει κατανοητό το μήνυμα ενός νέου, άλλου τρόπου ζωής,από τις πράξεις;Ίσα ίσα που η έμπρακτη εφαρμογή του Ευαγγελίου μπορεί να νοστιμέψει ένα άνοστο κήρυγμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου