Το όνομα ενός από τους γεροντότερους κατοίκους της Αμπχαζίας,του Tlabgan Ketsba, πρώτη φορά έγινε διάσημο από τις εφημερίδες. Στις 15 Απριλίου του 1953, η εφημερίδα «Izvestia» ανέφερε ότι οι κρατικοί αγρότες του χωριού Gal γιόρταζαν τα 132 χρόνια του γεροντότερου κατοίκου του, Tlabgan Ketsba.
«Είναι ένας ζωντανός μάρτυρας πολλών ιστορικών γεγονότων του ΧΙΧ αιώνα. Ήταν ο πρώτος που εγκαταστάθηκε στο Gal, και έχει τώρα πάνω από 135 απογόνους εκεί. Παρά την προχωρημένη ηλικία του, ο γέρος μπορούσε να δει, να ακούσει και να θυμάται τα γεγονότα που συνέβησαν περισσότερα από 100 χρόνια νωρίτερα.
«Στη συλλογή " Old Age ", που δημοσιεύθηκε από την Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ το 1940, μια συνομιλία με τον Tlabgan Ketsba περιγράφηκε. Η ιστορία μαρτυρεί την εξαιρετική μνήμη ενός ανθρώπου σε τέτοια μεγάλη ηλικία, την διαύγεια του νου και την ομαλότητα της ψυχής του. Εκείνος διηγούνταν , ότι κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας του, υπήρξαν αιματηροί τοπικοί πόλεμοι. Πήγε στο δάσος και άρχισε να ζει στη μοναξιά. Κυνηγούσε αρκούδες, tur [πρόβατα του βουνού], αγριογούρουνα και κατσίκες. Ήταν εξαιρετικός κυνηγός και καλός περιπατητής, ήταν σε θέση να περπατά περίπου 80-90 χλμ ανά ημέρα. Στο πυκνό δάσος, καθάρισε ένα ξέφωτο, όπου άρχισε να σπέρνει κεχρί (ο αραβόσιτος δεν ήταν ακόμη γνωστός), και έχτισε ένα σπίτι. Δεν υπήρχαν άνθρωποι γύρω. Στα 60 του χρόνια ο Ketsba παντρεύτηκε. Κοντά στο πατρικό του άλλοι άνθρωποι άρχισαν να εγκαθίστανται. Με την πάροδο του χρόνου το χωριό και στη συνέχεια η πόλη που ονομάζεται Gal πήρε σάρκα και οστά. Σήμερα είναι ένα από τα περιφερειακά κέντρα της Αυτόνομη Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Αμπχαζίας.
«Παντρεύτηκε μία φορά και είχε 5 κόρες και 2 γιους. Τα μεγαλύτερα παιδιά του έχουν πεθάνει. Τέσσερις είναι ακόμα ζωντανοί. Η μεγαλύτερη , η Μαρία, είναι 80 χρονών, η Σόφια είναι 78, η Ανέτα 76, και ο Μπατζ 74. Έχει 67 εγγόνια και 100 δισέγγονα. Όλη τη η ζωή του την έχει περάσει σε ένα μέρος, που ποτέ δεν το άφησε . Ασχολείται με την γεωργία και την ξυλουργική.Ο Ketsba είναι ένας από τους πρώτους κρατικούς αγρότες της Αμπχαζίας.
Η καθημερινή διατροφή του ήταν ίδια με αυτή που κάνει ο καθένας. Ο γέρος ήταν μεγάλος λάτρης των φρούτων, ειδικά των σταφυλιών. Από τα δικά του αμπέλια έκανε το δικό του κρασί , αλλά έπινε λίγο. Πρόσφατα, ο ίδιος έχει σταματήσει εντελώς να πίνει κρασί· όσο για βότκα, ποτέ δεν την έπινε και δεν κάπνιζε, θεωρώντας ότι είναι πολύ επιβλαβές. Του άρεσε να είναι με παρέα, αγαπήθηκε για την εύθυμη διάθεσή του. Ήταν ένας καλός χορευτής και τραγουδιστής. Ήταν γνωστός για την ηρεμία του χαρακτήρα του και δεν μάλωσε με κανέναν. Ποτέ του δεν αρρώστησε. Πάντα αισθανόταν καλά. Μέχρι το θάνατό του, πήγαινε για περπάτημα 3-4 χιλιόμετρα ».
Πηγή: I.B. Shafiro I.B. etc. ‘Years of the people of Abkhazia’, Sukhum, 1956, pp. 37-39.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου