Πέρασε και η χθεσινή συγκέντρωση, μεγαλειώδης είναι η αλήθεια, και σήμερα γυρίζουν όλα στους ρυθμούς τους. Οι άνθρωποι θα πάνε στις δουλειές τους, τα μέσα θα κινηθούν κανονικά, οι δρόμοι έχουν καθαριστεί, ο ήλιος λάμπει και πάλι. Όλα; Όχι όλα. Γιατί για τους 57 που χάθηκαν δεν υπάρχει ήλιος να ανατείλει. Για τους συγγενείς τους και τους φίλους τους, αυτή η ανατολή του ήλιου είναι μια αφάνταστα επίπονη και οδυνηρή διαδικασία. Αδυνατούν να καταλάβουν πώς γίνεται ο ήλιος να ανατέλλει από τη στιγμή που οι δικοί τους άνθρωποι τόσο πρόωρα δε θα μπορούν να τον βλέπουν. Ο χρόνος δε θα γιατρέψει τίποτα. Ο πόνος δε γιατρεύεται με τον χρόνο. Αυτό το λένε μόνο όσοι δεν έχουν πονέσει ποτέ. Απλά ενσωματώνεται, ευκολότερα ή δυσκολότερα στην καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων. Δε μπορούμε οι περισσότεροι να τους καταλάβουμε και δε μπορούμε πραγματικά να τους παρηγορήσουμε. Ειδικά με τόσα ερωτηματικά να αιωρούνται και με την συμπεριφορά κράτους και δικαιοσύνης απέναντί τους. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μη ξεχάσουμε. Και να συμπαρασταθούμε στον αγώνα τους όσο μπορούμε και με όποιον τρόπο μπορούμε. Και ίσως, αν ποτέ αποδοθεί δικαιοσύνη, να βρουν μια κάποια γαλήνη κι αυτοί οι άνθρωποι.
ΥΓ. Δεν ήταν και τίποτα φοβερό να χτυπήσουν οι καμπάνες χθες στις εκκλησίες. Ναι, τα τρισάγια είναι πολύ ουσιαστικός τρόπος να θυμηθούμε τα θύματα αυτής της τραγωδίας-εγκλήματος, αλλά ο πένθιμος ήχος των καμπανών δίνει άλλο σήμα και έχει μια βαρύτητα διαφορετική. Κρίμα που κάποιοι έχασαν και αυτή την ευκαιρία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου