Με τα σημερινά κριτήρια, το να φέρει κάποιος σε πέρας την αποστολή του σημαίνει πως πεθαίνει άξια, για ένα δίκαιο σκοπό. Το Χαγκακούρε λέει πως κατά τη στιγμή του θανάτου κανείς δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει την ορθότητα του σκοπού.
"Όλοι προτιμούμε να ζήσουμε και είναι απόλυτα φυσικό, αν βέβαια μπορούμε να βρούμε κάποια δικαιολογία γι' αυτό". Ένας άνθρωπος που κατορθώνει και βρίσκει μερικές, κάτι που που πηγάζει άμεσα από το γεγονός και μόνο της ύπαρξής του, στη συνέχεια, επινοεί κάποια μορφή θεωρίας βασισμένη σ' αυτές τις δικαιολογίες. Το Χαγκακούρε εκφράζει απλά τη σχετική θέση πως είναι προτιμότερο να πεθάνει κανείς παρά να ζήσει ως δειλός, έχοντας αποτύχει στην αποστολή του. Επ' ουδενί όμως δεν ισχυρίζεται ότι το να πεθάνει αποκλείει και το να έχει αποτύχει. Εδώ βρίσκεται ο μηδενισμός του Τζότσο Γιαμαμότο και συγχρόνως ο απώτατος ιδεαλισμός που γεννιέται από αυτόν τον μηδενισμό.
Υποφέρουμε από την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να πεθάνουμε για ένα πιστεύω ή μία ιδέα. Αυτό στο οποίο επιμένει το Χαγκακούρε είναι ότι ένας αμείλικτος θάνατος, ένας θάνατος μάταιος που δεν φέρνει κανένα καρπό στον κόσμο, έχει παρ' όλα αυτά την αξιοπρέπεια που αρμόζει σε ένα ανθρώπινο ον. Εάν εκτιμούμε τόσο πολύ την αξιοπρέπεια της ζωής, πώς δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε και αυτήν του θανάτου; Κανένας θάνατος δεν μπορεί να θεωρηθεί μάταιος.
Γιούκιο Μισίμα, Η Ηθική των Σαμουράι στη Σύγχρονη Ιαπωνία, εκδ. Ερατώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου