Οι βαθμοί...

Ημέρες που δίνονται οι βαθμοί στα σχολεία αυτές που διανύουμε και δε θα μπορούσα να μη θυμηθώ τις όμορφες εκείνες εποχές και τον χαμό που γινόταν κάθε τέλος σχολικού τριμήνου. Καταπληκτικά πράγματα έχω να θυμάμαι. Και φανταστείτε πως με την εξαίρεση μιας χρονιάς ήμουν σχετικά καλός μαθητής. Γύρω στο 17. Έλα όμως που είχα δυο ξαδέρφια κοντά στην ηλικία μου που έβγαζαν 19,99999! Και κάθε φορά είχαμε τη σύγκριση. Εν τω μεταξύ είχα και καμιά ντουζίνα ξαδέρφια που ήταν στο 15. Αλλά εκεί δε μας ενδιέφερε τι έκαναν οι άλλοι. Και φυσικά υπήρχε και το καυτό ερώτημα κάθε φορά που οι βαθμοί δεν ήταν αρκετά καλοί. "Τι θα πούμε στους θείους και τις θείες, τι θα πούμε στους φίλους μας;". Μετά συγχωρήσεως χ*****α τι θα πείτε. Γιατί έπρεπε να συζητήσουν τρία, τέσσερα σόγια(δύο από κάθε μεριά) τους δικούς μου βαθμούς; Δικά τους παιδιά δεν είχαν αυτοί όλοι να ασχοληθούν με τους βαθμούς τους δικούς τους; Και βέβαια είχαν. Και φυσικά δεν νοιάζονταν για τους δικούς μου βαθμούς. Αλλά η ελληνική παράδοση ήθελε ο καθένας να νομίζει πως όλοι οι άλλοι ασχολούνται μαζί του και πως τα παιδιά ήταν κάτι σαν τα μαϊμουδάκια που είχαν τότε οι τσιγγάνοι(ναι, το έχω προλάβει αυτό, στο Αιγάλεω), ζωντανά εκθέματα που κάνουν καταπληκτικά κόλπα. Και δως του οι απειλές. "Θα γίνεις εργάτης"(τελικά αν και πήρα πτυχίο δούλεψα εργάτης, μια χαρά ήταν), "θα σου σπάσουμε τους δίσκους"(μια χρονιά τους φυγάδευσα σε έναν συμμαθητή, μεγάλο ρεζιλίκι), "δε θα βγαίνεις έξω" (δε ξέρω γιατί μου το έλεγαν, βαριόμουν να βγαίνω βόλτες) και κάτι άλλα τέτοια χαζά. Είχαμε όμως και τα θετικά κίνητρα. "Διάβαζε να περάσεις σε σχολή, να πάρεις πτυχίο, να έχεις δικό σου γραφείο να κάθεσαι". Δε μπορώ να κάτσω ούτε στο γραφείο της εκκλησίας για καφέ μετά τη λειτουργία, περπατάω γύρω γύρω, σιχαίνομαι τη δουλειά γραφείου και όσο για το καθισιό, ε, σιγά. Και τότε καθόμουν! Αυτά τα γράφω, πέρα από το αστείο ή και το γελοίο του πράγματος για να καταλάβουν κάποιοι πως οι...επάρατες αλλαγές στη κοινωνία δεν έγιναν από μόνες τους, κάποιο σημείο εκκίνησης είχαν...