Τίποτα απολύτως

 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα στον εκκλησιαστικό χώρο από όλους αυτούς τους τιμητές, τους αυστηρούς κριτές, τους διαπρύσιους υπερασπιστές της Ορθοδοξίας και της αλήθειας(τους). Όλους αυτούς που βλέπουν του κόσμου όλου τις αμαρτίες, τις αστοχίες, τις αδυναμίες εκτός από του εαυτού τους. Αυτοί που σιωπούν σε κάθε μορφή αδικίας, ανισότητας, αρπαγής και ληστείας που διαπράττεται στην κοινωνία, στην καθημερινότητα της ζωής και αλυχτούν μόνο όταν το θέμα φτάνει στα όρια της συνωμοσιολογίας ή βρίσκεται στο επίκεντρο του...κρεβατιού. Αυτούς τους ασφυκτικούς φύλακες του ηθικισμού που κλείνουν τα μάτια μπροστά στην ουσιαστική απώλεια της ηθικής. Γιατί η ηθική δε χάνεται μονάχα όταν ψηφίζονται νομοσχέδια υπέρ παλαβών(και επιβλαβών, θα συμφωνήσω) δικαιωμάτων, χάνεται και όταν συναγελαζόμαστε με επιχειρηματίες με σκοτεινά έσοδα(δηλαδή σχεδόν με όλους στην Ελλάδα), με πολιτικούς που το μόνο που έχουν να προσφέρουν στη κοινωνία είναι μίσος και απάτες, όταν στις ενορίες μας βρίσκουμε ανθρώπους-στόχους εύκολους και τους "χτυπάμε" αλύπητα με διάφορες αφορμές και άλλα πολλά. Αλλά από ανθρώπους αγέλαστους και ανέραστους τι μπορούμε να ζητάμε; Τίποτα απολύτως.

πίνακας του Tetsuya Ishida