Δε ξέρω ποιοι το θυμούνται αυτό αλλά στο δικό μας το σχολείο το ακούγαμε συχνά. Όταν κάποιος είχε ξεχάσει μια άσκηση να την κάνει (στη πραγματικότητα βαριόμασταν να την κάνουμε) ο δάσκαλος ή η δασκάλα του έλεγαν της εξής εξυπνάδα: "Να κάνεις την άσκηση(ή να διαβάσεις) ξέχασες, να φας όμως δε ξέχασες", Εκείνη ήταν η στιγμή κλειδί που χάναμε κάθε σεβασμό και κάθε θαυμασμό για το διδακτικό προσωπικό αλλά και για το σύστημα παιδείας γενικότερα. Διότι όταν ο εκπρόσωπος των δύο παραπάνω έλεγε αυτή την απίστευτη κουταμάρα, το παιδικό/εφηβικό μυαλό λειτουργούσε ως εξής. Κάπου μέσα στον εγκέφαλο άναβε ένα κόκκινο λαμπάκι με την ένδειξη "μεγάλη κοτσάνα" το οποίο με τη σειρά τους ενεργοποιούσε το σύστημα "εντάξει αυτοί δε πάνε και πολύ καλά, ώρα για χαβαλέ". Προφανώς αυτή η φράση ήταν κληρονομημένη από τις προηγούμενες γενιές δασκάλων, αυτοί που έβγαλαν όλους αυτούς τους σπουδαίους μαθητές που τελικά είτε κυβερνώντας είτε ψηφίζοντας έριξαν τη χώρα στα βράχια, πράγμα που φαίνεται από την παντελή έλλειψη λογικής και την εντελώς άχαρη προσπάθεια αστεϊσμού.
Πραγματικά αυτή η μαγική σύνδεση διαβάσματος-φαγητού και η προσπάθεια εξίσωσης των δύο σαν οργανικών λειτουργιών έβριθε πεζότητας και σαχλαμάρας ταυτόχρονα. Και φυσικά όταν η απάντηση ερχόταν με μορφές όπως: "μα αν δε φάω γουργουρίζει η κοιλιά μου ενώ αν δε διαβάσω δε γουργουρίζει τίποτα" ακολουθούσε ομαδικό γέλιο. Πραγματικά ώρες ώρες, όταν εκνευρίζομαι με την ηλιθιότητα γύρω μου, συγκρατούμαι σκεπτόμενος ότι κι όλοι αυτοί οι ηλίθιοι που είναι στην ηλικία μου ή και μεγαλύτεροι(για τους μικρότερους δε ξέρω, μπορεί να μην άκουσαν τη συγκεκριμένη βλακεία αλλά κάποια άλλη) κάποια στιγμή στην ευαίσθητη παιδική ηλικία τους άκουσαν ένα δάσκαλο, μία δασκάλα, έναν καθηγητή ή μία καθηγήτρια να τους λέει "να διαβάσεις ξέχασες, να φας όμως δε ξέχασες". Ε, τι εξέλιξη θα μπορούσαν να έχουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου