Εκείνον τον καιρό ένας νομοδιδάσκαλος, για να φέρει σε δύσκολη θέση τον Χριστό, του έκανε το εξής ερώτημα: «Διδάσκαλε, ποια είναι η πιο μεγάλη εντολή στο νόμο;» Κι αυτός του είπε: «Ν’ αγαπάς τον Κύριο το Θεό σου μ’ όλη την καρδιά σου, μ’ όλη την ψυχή σου και μ’ όλο το νου σου. Αυτή είναι η πρώτη και πιο μεγάλη εντολή. Και δεύτερη, το ίδιο σπουδαία μ’ αυτή: ν’ αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Σ’ αυτές τις δύο εντολές συνοψίζεται όλος ο νόμος κι οι προφήτες». Εκεί που ήταν συγκεντρωμένοι οι Φαρισαίοι, τους ρώτησε ο Ιησούς: «Τι νομίζετε για το Μεσσία; Ποιανού απόγονος είναι;» Του απαντούν: «Του Δαβίδ». Τους λεει: «Πώς τότε ο Δαβίδ, οδηγημένος από το Πνεύμα, τον ονομάζει Κύριο; λεει: Ο Κύριος είπε στον Κύριό μου: κάθισε στα δεξιά μου, ώσπου να υποτάξω τους εχθρούς σου κάτω απ’ τα πόδια σου. Αν λοιπόν ο Δαβίδ τον ονομάζει “Κύριο”, πώς είναι απόγονός του;» Κανένας δεν μπορούσε να του απαντήσει, ούτε τόλμησε πια κανείς από κείνη μέρα να του θέσει ερωτήματα.
Διαβάζοντας την παραπάνω περικοπή σκέφτομαι τι είναι πιο δύσκολο για εμάς τους ανθρώπους. Να αγαπήσουμε τον Θεό τόσο ώστε να αποδεχόμαστε το θέλημά Του με εμπιστοσύνη; Να αγαπήσουμε τους άλλους ανθρώπους με όλα τα ελαττώματα και τα αντιπαθητικά στοιχεία τους; Να αποδεχτούμε τον Χριστό ως αυτόν που πράγματι είναι, τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος, χωρίς να τον κόβουμε και αν τον ράβουμε στα μέτρα μας; Μάλλον και τα τρία.
Δεν είναι λίγες οι φορές που όταν τα πράγματα δε μας έρχονται ρίχνουμε το φταίξιμο στον Θεό, δείχνοντας έτσι και έλλειψη εμπιστοσύνης στο σχέδιό Του αλλά και πονηριά προσπαθώντας να πετάξουμε κάθε ευθύνη από πάνω μας και ουσιαστικά "κατηγορώντας" Τον για το δώρο της ελευθερίας που μας παραχώρησε. Ένα δώρο που επικαλούμαστε όταν μας βολεύει...
Για την αγάπη μεταξύ μας δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Όπου οι άνθρωποι δεν βρίσκονται σε κανονική εμπόλεμη κατάσταση, βρίσκονται σε κατάσταση μίσους, έντασης και εχθρότητας. Και όχι απλά σε πλαίσια μιας ευρύτερης κοινωνίας αλλά ακόμα και εντός των οικογενειών μας.
Το τελευταίο είναι πιο περίπλοκο ακόμα. Πέρα από τους ανθρώπους που δε δέχονται τον Χριστό καθόλου, υπάρχουμε κι εμείς που λέμε πως πιστεύουμε σε Αυτόν. Αλλά επειδή μας πέφτει κάπως δύσκολο και βαρύ να Τον ακολουθήσουμε προσθέτουμε και αφαιρούμε στοιχεία στο πρόσωπό Του κατά το δοκούν, πέφτοντας έτσι σε χειρότερη άρνηση και από τους απίστους.
Οπότε, πάμε όλοι χαμένοι; Όχι. Αν ήταν έτσι θα είχε τελειώσει η ιστορία και θα βρισκόμασταν όλοι σε κάποιο πολύ χειρότερο μέρος από αυτό που βρισκόμαστε. Ο Θεός ξέρει τις αδυναμίες μας. Ξέρει τη κακία μας και τη πονηριά μας. Γι' αυτό ήρθε και ο Χριστός, ο Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας και έγινε άνθρωπος. Για να μας προσφέρει διέξοδο από τα αδιέξοδα αυτά στα οποία βρισκόμαστε. Και ξέρει πόσο δύσκολο μας είναι να ξεφύγουμε από αυτά αφού ακόμα και του Χριστού του αλλάζουμε τα φώτα προκειμένου να μη χρειαστεί καν να προσπαθήσουμε να λυτρωθούμε από τη πηγή των βασάνων μας που είναι η αμαρτία, διότι έχουμε φτάσει σε σημείο να μας αρέσει τόσο πολύ αυτή η κατάστασή μας. Κι ενώ τα ξέρει όλα αυτά, μάλλον ακριβώς επειδή τα ξέρει όλα αυτά, βρίσκεται συνεχώς δίπλα μας και μας βοηθά, όταν αποφασίσουμε να αγωνιστούμε, με πάρα πολλούς τρόπους. Με τρόπους που πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε καν, αποτέλεσμα κι αυτό του εγωισμού μας και της στενοκεφαλιάς μας.
Το Ευαγγέλιο, η διδασκαλία της Εκκλησίας, η ίδια η Εκκλησία δεν υπάρχουν για να αποθαρρυνόμαστε και να τρέμουμε μια επικείμενη τιμωρία. Υπάρχουν για να μας δίνουν θάρρος, ελπίδα και δύναμη για να ξεπερνάμε τη κακία μας, για να ξεπερνάμε την απιστία μας, την αδυναμία να αγαπήσουμε τους άλλους ανθρώπους και την άρνησή μας να δούμε τον Χριστό ως αυτόν που πραγματικά είναι και να τον τοποθετήσουμε στο κέντρο της ζωής μας. Το μόνο που χρειάζεται από εμάς, είναι η διάθεση και η απόφαση να αγωνιστούμε. Κάτι που δεν είναι εύκολο αλλά δεν είναι και αδύνατο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου