Μην κατηγορείτε το τσίπουρο...

 

Το θυμάμαι σαν χθες αυτό. Φοιτητής λογιστικής, όχι πολύ φανατικός εδώ που τα λέμε, στη Λάρισα και δίνω εκείνη τη μέρα δύο μαθήματα. Το πρώτο, που το τέλειωσα γύρω στις 12 δεν θυμάμαι ποιο ήταν και το δεύτερο σε πιο μεσημεροαπογευματινή ώρα ήταν η στατιστική στην οποία είχα ήδη κοπεί(μαζί με πρώτη και δεύτερη εξεταστική)ήδη 6 φορές με βαθμό 4,5(βάση το 5). Πετυχαίνω φίλο τουριστοφοιτητή που έχει έρθει κι αυτός να γράψει κάποιο μάθημα και χρωστάει κι αυτός το μάθημα της  στατιστικής. Πετάει την καταπληκτική ιδέα αφού είχαμε δυο τρεις ώρες μπροστά μας, να πάμε να πιούμε ένα τσίπουρο και αν φάμε κάτι και να γυρίσουμε να γράψουμε. Ήξερα ότι πιθανότητα να πιούμε ένα τσίπουρο δεν υπήρχε και για λίγο δίστασα. Πείστηκα πάντως σχετικά εύκολα. Φυσικά το ένα τσίπουρο έφερε το άλλο και ήπιαμε 6-7. Γυρίσαμε πάντως να γράψουμε το μάθημα, ροδοκόκκινοι, γελαστοί όσο δε πήγαινε και με μια εσάνς τσιπουρίλας. Και μάλιστα κάτσαμε και μπροστά μπροστά στο πρώτο θρανίο για να βλέπουν όλοι δυο ηλίθιους να γελάνε. Θυμάμαι, παραδόξως, την έκφραση αποδοκιμασίας μια φίλης συμφοιτήτριας βλέποντας τα χάλια μας. Καλή κοπέλα αυτή αλλά υπερβολικά σοβαρή. Σαν να σπούδαζα με καμιά θεια μου ήταν. Τώρα που το σκέφτομαι και η έκφρασή της θα μπορούσε να είναι η έκφραση κάποιας θειας μου. Anyway, μοιράστηκαν τα θέματα, γράψαμε, κατεβήκαμε κάτω, πήραμε από έναν καφέ για να έρθουμε στα ίσια μας και τότε συνειδητοποίησα κάτι..."Τι μάθημα γράφαμε;" ρώτησα τον άλλον αξιόλογο νέο. "Στατιστική" μου είπε. "Αμάν ρε γαμώτο, έγραψα μάρκετινγκ" του ξανάπα. "Πώς το έκανες αυτό ρε;" με ρώτησε. "Ε, αυτά μου ήρθαν, τι να σου πω". "Ε, αυτό εννοώ, πώς θυμόσουν το μάρκετινγκ". "Η ζωή είναι γεμάτη μυστήρια...". Για την ιστορία, πάλι με 4,5 κόπηκα. Και στη δεύτερη εξεταστική ομοίως, που είχα πιει μόνο καφέ. Όταν το μάθημα το πήρε άλλη καθηγήτρια το πέρασα με 8(στα 10). Άρα δεν έφταιγε το τσίπουρο, η καθηγήτρια έφταιγε...