Μπαμπουίνοι

 

Λοιπόν, σε όσο πιο μικρή ηλικία παρατηρείς τον άνθρωπο, τόσο περισσότερο μοιάζει με ζωάκι. Αλλά ζωάκι μολυσμένο με το μικρόβιο του πολιτισμού κι επομένως αχαϊρευτο ζωάκι.  Συνάντησα τις προάλλες τυχαία μια παλιά συμμαθήτρια. Ευτυχώς δε διαβάζει αυτά που γράφω οπότε μπορώ να γράφω ό,τι μου κατεβαίνει χωρίς να χρειάζεται να τα επιβεβαιώσω. Λοιπόν ετούτη μας ήρθε στο σχολείο, νομίζω στη Πέμπτη δημοτικού. Ήταν πολύ όμορφο κοριτσάκι. Μια ωραία ημέρα μας τη παρουσιάζει η δασκάλα μας τη καινούρια συμμαθήτρια. Από εκείνη τη μέρα η σχετικά ήρεμη τάξη μας- κάτι μπούφλες, κάτι σκισμένα χείλια(από τις μπούφλες), κάτι καυγάδες ομαδικοί και ατομικοί υπήρχαν, συνηθισμένα πράγματα δηλαδή- άρχισε λίγο να αγριεύει. Οι καυγάδες άρχισαν να αυξάνονται και να αγριεύουν. Και όλα αυτά όπως καταλάβατε, ε, μια σχέση την είχαν με την άφιξη της καινούριας συμμαθήτριας. Διότι σαν καλά ζωάκια έπρεπε να δείξουμε πιο είναι το δυνατότερο και το καλύτερο. Και αρχίσαμε να κατουράμε ο ένας στη περιοχή του άλλου. Δεν ξέρω αν έχετε δει κανένα ντοκιμαντέρ με μπαμπουίνους στην ΕΡΤ-3, κάπως έτσι. Αλλά επειδή ο άνθρωπος είναι πονηρό ζωάκι, το κάθε αγοράκι διάλεγε ένα φίλο του, που δε συμμετείχε στο κυνήγι, για να δώσουν έναν ολίγον στημένο αγώνα κυριαρχίας. Άκου τι σκεφτόμασταν! Βέβαια, κάποια στιγμή αρπάχτηκαν οι δυο δυνατότεροι της τάξης μας και τρομάξαμε να τους χωρίσουμε...Εκεί άρπαξα κατά λάθος και μια καλή που μου κουδούνισε το κεφάλι. Τελικά, σε αντίθεση με αυτό που γινόταν στα ζωάκια, οι υποψήφιοι...γαμπροί στη περίπτωσή μας, το μόνο που αποκόμισαν ήταν κάτι μελανιές. Η δε σειρά ήταν τόσο μεγάλη που δεν πρόλαβαν να...διαγωνιστούν όλοι εκείνη τη χρονιά(κάποιες αψιμαχίες συνεχίστηκαν με μειωμένη ένταση και την επόμενη χρονιά)...Γιατί τα ένστικτα υπήρχαν μεν αλλά ο πολιτισμός τα είχε αλλοιώσει τόσο πολύ που τελικά χάθηκε ο σκοπός και έμεινε μόνο το μέσο. Δηλαδή το ξύλο. Τελικά τα αγοράκια είναι πιο χαζά  από τους μπαμπουίνους...