Διάβαζα πρόσφατα το απόσπασμα του Ευαγγελίου που περιγράφει τους τρεις πειρασμούς που έβαλε στο Χριστό ο Διάβολος. Κι ενώ στους δύο πρώτους πειρασμούς, να μετατρέψει τις πέτρες σε άρτους ώστε να χορτάσει και να πηδήξει από την οροφή του ναού ώστε να έρθουν οι άγγελοι και να Τον κρατήσουν, απαντά ήρεμα στον Διάβολο, όταν ο τελευταίος του θέτει τον πειρασμό της εξουσίας ο Χριστός τον διώχνει μακριά. Αυτό είναι ενδεικτικό του πόσο σοβαρό παράπτωμα θεωρεί τη δίψα για εξουσία. Και πόσο μεγάλη αμαρτία την με κάθε τρόπο κατάληψή της. Ή ακόμα και ο συναγελασμός με τους έχοντες εξουσία. Με τους κρατούντες.
Ο μεγαλύτερος πειρασμός, ο οποίος ταλανίζει την Εκκλησία ακόμα και σήμερα είναι οι σχέσεις της με την εξουσία. Στον πειρασμό αυτό, στον οποίο ουσιαστικά την έβαλε ο Μέγας Κωνσταντίνος, δυσκολεύεται συχνά πυκνά να ανταποκριθεί σωστά. Είτε υποκύπτει στις πιέσεις της εξουσίας είτε πολλές φορές την νέμεται. Σε οποιαδήποτε από τις περιπτώσεις αυτές, ο σκοπός της Εκκλησίας χάνεται. Γενικά η Εκκλησία έχει πρόβλημα στη διατήρηση του σκοπού της όταν δεν διώκεται. Γι' αυτό και η Εκκλησία ανθεί υπό διωγμό ενώ όταν είναι υπό κρατική προστασία συνήθως κλυδωνίζεται. Γιατί και ο Χριστός και οι Απόστολοι δρούσαν στην καλύτερη περίπτωση στο περιθώριο. Στη χειρότερη υπό διωγμό. Και αυτή είναι η πραγματική ταυτότητα της Εκκλησίας. Εκτός μεγάρων και παλατιών. Μακριά από γραφειοκρατίες και συμφωνίες. Και είναι φανερό από την ιστορία της πως δε μπορεί ούτε ταυτότητα να αλλάξει χωρίς να πληρώσει βαρύ τίμημα με το ίδιο της το είναι. Ίσως θα είναι καλό να υπάρξει κάποια στιγμή μια στροφή μακριά από τις εξουσίες αν και αυτό θα φέρει μεγάλες αναταράξεις ειδικά με όσους "έχουν μάθει αλλιώς". Πάντως θα είναι για το καλύτερο πιστεύω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου